Πόσες φορές με έχεις δει να αναπολώ τα περασμένα??
Πόσες φορές έχεις πει στον εαυτό σου…

Γιατι να συνεχίσω??

Γιατί να υποφέρω τόσα για μια μπάλα??
Πόσες φορές ήσουν στον πάγκο, με το στομάχι σου σε αναταραχή..??
Κοίταξε πίσω.
Θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά, με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια γλυκιά περιέργεια.
Είδα τον εαυτό μου να σκοράρει το πρώτο γκολ και να το πανηγυρίζει σαν τρελός.
Είδα την πρώτη φορά που έβαλα το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ανακαλύπτοντας τη δύναμη που εχει ένα μικρό κομμάτι ύφασμα.
Είδα τον εαυτό μου στην εφηβεία, στα μακρινά ταξίδια, να τρώμε σάντουιτς και να τραγουδαμε οταν το λεωφορείο μας, εκανε καποια προσπέραση.
Θυμάμαι τις ατελείωτες μέρες σε ένα γήπεδο με φίλους και έπειτα ακόμα και στην αυλή στο σπίτι, οταν κοπανούσα με μανία την μπάλα στο τοίχο της γιαγιάς.
Σκέφτομαι όλες τις ήττες, τις νίκες, τα γκολ και όλες τις εκρήξεις ευτυχίας που βίωσα σε αυτό το γήπεδο, σε αυτό το τσιμέντο,σ’αυτή την αλάνα.
Κοίταξε πίσω, αλλά πάνω απ ‘όλα μέσα σου.
Κατάλαβες ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μεταφορά της ζωής, ίσως η πιο όμορφη, η πιο βαθιά, αυτή με τις πιο ανθεκτικές ρίζες.
Καταλάβες ότι γεννήθηκες γι ‘αυτό και οτι δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό.