“Στο τέλος κάθε προπόνησης, όλοι πήγαιναν να κάνουν ένα ντους.
Ο Ζιντάν και ο Ντάβιντς κάθε φορα καθόταν κι’άλλο.
Βλέπαμε τα δύο φαινόμενα, ποτέ δεν μέναμε μαζί τους απο ντροπή.
Μια συνεχής πρόκληση αριθμών και μαγείας.
Ο Εντγκαρ, είχε βρει ένα νέο παιχνίδι.
Ο Ζιντάν ακολουθούσε…
“Ας δούμε αν μπορείς να κάνεις αυτό το κόλπο που σκέφτηκα απόψε”.
Μία μέρα, ο Ζιντάν με σταματάει…
“Πάολο, έλα εδώ, πάρε τη μπάλα και βάρα την όσο το δυνατόν ψηλότερα”.
Εγώ, την στελνω όσο πιο ψηλά γινόταν.
Για να δούμε τι θα συμβεί… και πριν η μπάλα χτυπήσει στο έδαφος, ο Ζιζού την σταματάει με την φτέρνα,η μπάλα σηκώνεται περνάει απο την πλάτη του και στη συνέχεια πάνω από το κεφάλι και έρχεται μπροστά του.
Πιστεύοντας ότι είναι λίγο τυχερός, του λέω…
“Μπραβο Ζιζου, αλλά μπορείς να το κάνεις ξανά.??”
Λοιπόν, το επανέλαβε τρεις φορές στη σειρά.
Ξέρετε τι κατάλαβα προσωπικά;
Ποσο ταπεινοί ηταν αυτοί οι παίκτες.
Νομίζω ότι άνθρωποι όπως ο Ζιντάν, ο Μαλντίνι, ο Ντάβιντς ήταν πραγματικά μεγάλοι, γιατί ηταν ταπεινοί σαν άνθρωποι.
Ο Εντγκαρ ήταν ένας ταχυδακτυλουργός, τόσο καλός που ποτέ δεν έχω δει κάτι τέτοιο.
Οτι κόλπο έκανε στα διαφημιστικά σποτ, μπορούσε να το κάνει με την ίδια ευκολία είτε στην προπόνηση είτε μέσα στον αγώνα.
Πολλές φορές, τον χειροκροτούσαμε την ώρα της προπόνησης.”
Πάολο Μοντέρο
