Ο Μάρλον Μπράντο, θεωρείται ευρέως ως ο καλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών.

Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες φάνηκαν σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο Ελία Καζάν την δεκαετία του 1950, όπως το Λεωφορείον ο Πόθος και Το λιμάνι της αγωνίας.

Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε ο Μπράντο, επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Τζέιμς Ντην, ο Πωλ Νιούμαν και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους άνδρες σταρ όλων των εποχών.

Ο Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924.

Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε τη μητέρα του στη Σάντα Άνα της Καλιφόρνια.

Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.

Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και ατίθασος ως μαθητής, ο Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors’ Studio, που διηύθυναν ο Λι Στράσμπεργκ και η Στέλλα Άντλερ.

Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στη δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη Μαμά, που παίχτηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης.

Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές.

Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς Λεωφορείον ο Πόθος, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν.

Το 1950 ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Το Κορμί μου σου Ανήκει.

Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείον ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα! (1952) και Ιούλιος Καίσαρ (1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ.

Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ελία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ’ όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο.

Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο Νονός και Αποκάλυψη, Τώρα! (1979).

Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.

Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της, ήταν το Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες Μια σκληρή λευκή εποχή(1989, υποψ. για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (1995).

Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή.

Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ.

Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία.

Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.

Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών, τον Απρίλιο του 1995.

Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη και υπέρβαρος, ο Μάρλον Μπράντο έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και καρκίνο του ήπατος. Απεβίωσε την 1η Ιουλίου του 2004 στο Ιατρικό κέντρο Ρόναλντ Ρήγκαν του UCLA, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας από πνευμονική ινωμάτωση με επισωρευτική καρδιακή ανεπάρκεια, στην ηλικία των 80 ετών.

1. Συμμετείχε σε ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν

Ήταν μια ταινία που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Τσάπλιν. Η ταίνια ονομαζόταν ‘A Countess from Hong Kong’ και ήταν μια ρομαντική κομεντί στην οποία πρωταγωνιστούσε η Σοφία Λόρεν.

2. Ήταν ιδιοκτήτης νησιού στη Γαλλική Πολυνησία

Ονομάζεται Tetiaroa και ήταν ο τόπος αναψυχής της βασιλικής οικογένειας της Αϊτής, μέχρι που αγοράστηκε από τον Μπράντο το 1967. Η πρώτη του επαφή με το νησί μέχρι και να προχωρήσει στην αγορά του, ήταν στα γυρίσματα της ταινίας ‘Η Ανταρσία του Μπάουντι’.

3. Είχε για κατοικίδιο ένα ρακούν

Όπως έχει πει ο ίδιος: “Ήθελα να αποκτήσω έναν χιμπατζή αλλά η μητέρα μου μου έδωσε τον Ράσελ, ένα νεαρό ρακούν… Η μητέρα μου είχε απίστευτη φαντασία και καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Ο Ράσελ μπορούσε να μου καταστρέψει τον ύπνο, γι’ αυτό και δεν τον άφηνα στο κρεβάτι. Συνηθίζαμε να παίζουμε κυνηγητό στο διαμέρισμα, πράγμα που λάτρευε.”

4. Ήταν εφευρέτης

Είχε βρει ένα νέο τρόπο για να ακούγονται τα αγαπημένα του τύμπανα conga.

5. Tον έδιωξαν από την στρατιωτική σχολή

Φαίνεται πως ο νεαρός Μπράντο ήταν επιρρεπής στους μπελάδες με αποτέλεσμα να τον αποβάλλουν από την στρατιωτκή σχολή Minnesota Shattuck Military Academy.

6. Ήταν στην εξέδρα κατά την διάρκεια της ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Εκτός από το να παρευρίσκεται στην θρυλική ομιλία ‘I Have a Dream’, συμμετείχε σε μια τηλεοπτική συζήτηση για τα πολιτικά δικαιώματα με τους Χάρι Μπελαφόντε, Τσάρλτον Ίστον και Σίντνεϊ Πουατιέ.

7. Συνελλήφθη σε συγκέντρωση υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των Ιθαγενών Αμερικανών (“fish-in” demonstration)

Είναι γνωστό πως απέρριψε το Όσκαρ που κέρδισε για τον ‘Νονό’ για να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο προσέγγισης των Ιθαγενών από την βιομηχανία του θεάματος. Ο ακτιβισμός του όμως δεν ξεκίνησε τότε, ήταν ενεργός από αρκετά νεαρή ηλικία. Το 1964, παρευρέθηκε σε μια συγέντρωση για τα δικαιώματα ψαρέματος της φυλής Puyallup, στην πολιτεία της Ουάσινγκτον.

8. Είχε έντονη αίσθηση του χιούμορ

Όπως έχει εκμυστηρευτεί ο Έντουαρντ Νόρτον κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας ‘The Score’ (τελευταία του Μπράντο), ο Μπράντο περιμένε τον Ντε Νίρο να γυρίσει μια σοβαρή σκηνή για να χρησιμοποιήσει μια συσκευή που μιμείτο ‘ανθρώπινους’ οργανικούς ήχους. Ο Τζόνι Ντεπ είχε πει ότι και οι δυο μοιράζονταν την ίδια παιδική αίσθηση του χιούμορ.

9. Μιλούσε πέντε γλώσσες

Ενώ ήταν αρκετά καλός στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά και Ιαπωνικά), σιχαινόταν να αποστηθίζει τους ρόλους του. Μάλιστα, πολλές φορές οι συμπρωταγωνιστές του κρατούσαν κάρτες με τα λόγια που έπρεπε να πει.

10. Musical Variety Show

Κάποτε προσπάθησε να πείσει τον Κρίστοφερ Γουόκεν να συνεργαστούν για τις ανάγκες ενός Musical Variety Show. H συνεργασία δεν επετεύχθη και είναι κάτι που στενοχωρεί τους περισσότερους αναλογιζόμενοι το αποτέλεσμα.

Το “Listen to Me Marlon”, είναι ένα ντοκιμαντέρ που χρησιμοποιεί εκατοντάδες ώρες ήχογραφήσεων που ο Μάρλον Μπράντο κατέγραψε κατά τη διάρκεια της ζωής του για να πει την ιστορία του θρύλου της οθόνης. Κανένα άλλο πρόσωπο εκτός από τον Μπράντο δεν εμφανίζεται και δεν μιλά στο ντοκιμαντέρ.

Perpetual Magazine