“Είχα παίξει είκοσι-εικοσιπέντε παιχνίδια με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο Ρόμπσον, ο γενικός αρχηγός της Γιουνάιτεντ, ποτέ δεν με είχε κοροϊδέψει και δεν μου έκανε αστεία, οπότε τον εμπιστεύτηκα.

Και του είπα…

“Ρόμπο, όλοι έχουν ένα αυτοκίνητο.”

Του είπα οτι έχω παίξει εικοσιπέντε παιχνίδια τώρα.

Και μου απάντησε…

”Είναι αλήθεια, πρέπει να πας και να το πεις στο αφεντικό.

Πες του ότι έπαιξες εικοσιπέντε παιχνίδια και ζήτα του ένα αυτοκίνητο.”

Μπαίνω λοιπόν, χτυπάω την πόρτα του γραφείου του και λέω στον Άλεξ Φέργκιουσον…

“Κύριε, αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω κάτι, έπαιξα εικοσιπέντε παιχνίδια, νομίζω ότι είμαι στην πρώτη ομάδα τώρα.

Μπορώ να έχω ένα αυτοκίνητο…??”

Καθώς τον ρωτούσα, έβλεπα το πρόσωπό του, να αλλάζει έκφραση.

Και μόλις είπα αυτοκίνητο, άρχισε να με βρίζει.

”Όχι αυτοκίνητο, ούτε ποδήλατο της ομάδας δεν θα πάρεις!Και τώρα φύγε από αυτό το γραφείο, πριν σε πετάξω έξω με τις κλωτσιές.”

Μόλις άνοιξα την πόρτα, η μισή ομάδα ήταν στο διάδρομο.

Ήταν εκεί και κρυφάκουγαν γιατί ήξεραν ακριβώς πώς θα αντιδράσει ο Φέργκιουσον.

Και εκείνη την ημέρα, πήρα ένα μάθημα.”

Ράιαν Γκιγκς