«Είπαν ότι εξαφανίστηκα. 

Ο Αντριάνο έφυγε από τα εκατομμύρια. 

Ο Αντριάνο έμπλεξε με ναρκωτικά. 

Ο Αντριάνο χάθηκε στις φαβέλες. 

Ξέρετε πόσες φορές έχω δει αυτούς τους τίτλους; Σκ@τά. 

Είμαι εδώ, λοιπόν. Χαμογελάω μπροστά σας. 

Θέλεις να ακούσεις την αλήθεια; Απευθείας από εμένα. Όχι μαλ@κίες. Τότε πάρε μια καρέκλα και κάθισε. 

Διότι ο Αντριάνο έχει μια ιστορία για σένα.

«Ήθελα να γυρίσω πίσω στους ανθρώπους μου, στην κοινότητά μου. Δεν ήθελα να ζω σε ένα κάστρο.

Ο Τύπος δεν καταλαβαίνει ότι είμαστε άνθρωποι.

Αισθανόμουν πολλή πίεση για να είμαι συνεχώς ο Αυτοκράτορας.

Εγώ όμως προερχόμουν από το τίποτα.

Ήμουν ένα παιδί που ήθελε απλά να παίζει μπάλα και μετά να πάει για ποτά με τους φίλους του.

Ξέρω ότι αυτό δεν το ακούς εύκολα από ποδοσφαιριστές στις μέρες μας, επειδή τα πάντα είναι υπερβολικά σοβαρά και όλα έχουν να κάνουν με το χρήμα.

Εγώ όμως είμαι ειλικρινής.

Δεν έπαψα ποτέ να είμαι εκείνο το παιδί από την φαβέλα.

Το 2004 μέσα σε εννέα μέρες πήγα από τον παράδεισο στην κόλαση.

Στις 25 Ιουλίου νικούσαμε τους Αργεντινούς στον τελικό με τέτοιο τρόπο που μάλλον ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου.

Στις 4 Αυγούστου ήμουν στην Ευρώπη όταν έμαθα ότι πέθανε ο πατέρας μου. Από τότε η αγάπη μου για τη μπάλα δεν ήταν πια ίδια. Αγαπούσα το ποδόσφαιρο γιατί το αγαπούσε κι αυτός.

Είχα μια τρύπα στην ψυχή, έπεσα σε κατάθλιψη, άρχισα να πίνω.

Ήθελα να γυρίσω σπίτι για να βρω τον εαυτό μου ξανά κι ας έχασα εξαιτίας αυτής της απόφασης αρκετά εκατομμύρια.

Δεν πήρα Μουντιάλ ή Λιμπερταδόρες αλλά κέρδισα σχεδόν όλα τα άλλα. Και, αδερφέ, έζησα μια γαμάτη ζωή.

Ήμουν περήφανος που ήμουν ο Αυτοκράτορας, αλλά ο Αυτοκράτορας χωρίς τον Αντριάνο από πίσω δεν έχει αξία.

Κι ο Αντριάνο δεν φοράει στέμμα, είναι το παιδί από τις φτωχογειτονιές που το άγγιξε ο Θεός.

Καταλαβαίνεις τώρα;

Ο Αντριάνο δεν εξαφανίστηκε στις φαβέλες.

Απλά γύρισε στο σπίτι του.

«Ποτέ δεν έβλαψα κανέναν. Το μόνο άτομο που έβλαψα είμαι εγώ»

«Οι φαβέλες. Ακόμα και η λέξη χρησιμοποιείται με αρνητική χροιά.

Οι απέξω δεν καταλαβαίνουν. Όταν μιλούν για τη Βραζιλία, όταν μιλούν για τα μικρά παιδιά στις φτωχογειτονιές.

Πάντα φτιάχνουν μια σκοτεινή εικόνα.

Είναι πάντα πόνος και δυστυχία. Και ναι, έτσι είναι κάποιες φορές.

Αλλά είναι περίπλοκο. Όταν σκέφτομαι πως μεγάλωσα στη φαβέλα σκέφτομαι την χαρά που είχαμε.

Σκέφτομαι τους χαρταετούς και την μπάλα που κλωτσούσαμε στην αλάνα.

Αληθινά παιδικά χρόνια, όχι αυτές οι μαλακ… στις οθόνες που κάνουν τώρα τα παιδιά.

Ήμουν δίπλα στην οικογένειά μου, στους ανθρώπους μου. Μεγάλωσα σε μια κοινότητα. Δεν υπέφερα. Έζησα. 

Άκου, έβγαλα πολλά λεφτά στην καριέρα μου.

Αλλά πόσα χρήματα θα έδινες για να έχεις ξανά εκείνη την ευτυχία; Καταλαβαίνεις τι εννοώ;»

” Όταν δεν είχα λεφτά, πού ήμουν;

Στη φαβέλα.

Ποιους είχα μαζί μου οταν ήμουν μικρός;

Τους φίλους μου.

Οι φίλοι μου…

Και γιατί τώρα πρέπει να γυρίσω την πλάτη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με βοήθησαν από μικρό παιδί;
Πρέπει να είσαι ταπεινός.

Εδώ είμαι ο εαυτός μου.
Βέβαια όταν βάζω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι το βράδυ για να ξαπλώσω, σκέφτομαι συνέχεια ότι θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά περισσότερα, από όσα έκανα.”

Αντριάνο

Το 2008, ήταν η εποχή του Μουρίνιο στην Ίντερ, η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη, υπήρχαν μεγάλες απαιτήσεις.

Οι δημοσιογράφοι με ακολουθούσαν παντού και με τον Μουρίνιο, έπρεπε να τα δίνω όλα στην προπόνηση.

Του είπα…

«Κύριε, θα φύγω από εδώ».

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Με κάλεσαν στην εθνική ομάδα και ο Μουρίνιο μου είπε…

“Δεν θα γυρίσεις, σωστά;”

Απάντησα…

«Ξέρεις ήδη».

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Το να είμαι αυτοκράτορας σήμαινε ότι έχω υπερβολική πίεση, ήρθα από το πουθενά, δεν μπορούσα να κάνω κάτι.

Ήμουν απλώς ένα αγόρι που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και μετά να βγει για ένα ποτό με τους φίλους του.»

Αντριάνο