”Πάντα μου άρεσε να τρέχω, από τότε που ήμουν παιδί.

Ποτέ δεν έπαιρνα τσάντα για να βάζω τα πράγματα μου μέσα, απλά έπαιρνα τα παπούτσια στο χέρι.

Δεν είχα ποτέ ποδήλατο.

Έτρεχα μέχρι να πάω στο γήπεδο και μετά έμπαινα κατευθείαν σε αυτό και ξαναέτρεχα.

Γιατί να θέλω δέκα Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο αεροπλάνα; Τι θα προσφέρουν σε εμένα και στον κόσμο αυτά τα αντικείμενα;

Ήμουν πεινασμένος και έπρεπε να δουλέψω στα χωράφια.

Επιβίωσα από δύσκολες στιγμές, έπαιξα ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, μου έλειπε το σχολείο και αρκετά ακόμα πράγματα, όμως σήμερα με αυτά που κερδίζω χάρη στο ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου.

Έχτισα σχολεία, ένα στάδιο, ενώ παρέχουμε ρούχα, παπούτσια, φαγητό σε ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Επιπλέον, δίνω 70 ευρώ το μήνα σε όλους τους ανθρώπους σε μία φτωχή επαρχία της Σενεγάλης ώστε να συμβάλλω στη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης.

Δεν έχω ανάγκη να επιδεικνύω υπερπολυτελή αμάξια και σπίτια, ταξίδια, ακόμα και αεροπλάνα. Προτιμώ οι δικοί μου άνθρωποι να κερδίσουν λίγα από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή.

Oι γονείς μου δεν θα μπορούσαν ποτέ να πληρώσουν ακαδημία, έτσι κάθε πρωί και κάθε απόγευμα θα έπαιζα ποδόσφαιρο στο δρόμο.

Στο παγκόσμιο κύπελλο του 2002 ήταν η στιγμή που αποφάσισα να προπονηθώ περισσότερο και να είμαι ο καλύτερος.
Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι ο καλύτερος στην πόλη μου, αλλά στην οικογένειά μου δεν άρεσε το ποδόσφαιρο και ήθελαν να κάνω κάτι διαφορετικό.

Στην καρδιά μου υπήρχε μόνο το ποδόσφαιρο όμως και κατάφερα να πείσω τους γονείς μου και τον θείο μου να με αφήσουν να πάω στο Ντακάρ, την πρωτεύουσα της χώρας, για να με δοκιμάσουν σε μια ομάδα .
Όλοι στο χωριό μου μάζεψαν χρήματα για να με βοηθήσουν. Πήγα στα προάστια του Ντακάρ, 15 χρονών για να ζήσω με ανθρώπους που δεν ήξερα.
Υπήρχε ένας μεγαλύτερος άντρας που με κοίταξε σα να ήμουν σε λάθος μέρος. Ήρθε και με ρώτησε:

” Είσαι εδώ για να αποδείξεις πράγματα??”

”Είπα ναι.”

”Και θα παίξεις με αυτα τα παπούτσια???

Πώς θα μπορέσεις να ανταγωνιστείς όλους αυτούς??

Δεν έχεις καν σορτσάκι ποδοσφαίρου.”

Του είπα ότι ήθελα να παίξω και να με δοκιμάσει.
Όταν μπήκα στο γήπεδο, μπορούσες να δεις την έκπληξή στο πρόσωπό του.

Ήρθε να μου πει ότι θα είμαι στην ομάδα. Έβαλα 131 γκολ σε 90 παιχνίδια και με βοήθησε να εκπληρώσω το όνειρό μου.

Να παίξω στην Πρέμιερ Λιγκ.

Η προτεραιότητά μου είναι πάντα να φροντίζω τους ανθρώπους μου, στην Σενεγάλη, να πηγαίνουν στα κρεβάτια τους με φαγητό, καλύτερες υπηρεσίες νοσοκομείου και σχολεία.

Δεν θα σταματήσω ποτέ μέχρι να έχουμε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, στην κοινότητά μου.

Ο καθένας ξοδεύει τα χρήματά του όπως επιθυμεί.Ολοι οι ποδοσφαιριστές, μπορούν και αυτοί να τα ξοδέψουν όπως θέλουν.

Μέχρι στιγμής, έχω τις δικές μου ιδέες για το πώς να ξοδέψω τα δικά μου χρήματα.

Στο μέλλον, θα μπορούσα να αγοράσω ακριβά πράγματα, αλλά προς το παρόν, θέλω όλοι να ζουν σε καλύτερες συνθήκες, πίσω στην πατρίδα.”

Σάντιο Μανέ