Μερικές φορές μας ρωτάνε γιατί το κάνουμε, γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ να περνάμε τη Δευτέρα με πόνους στα κόκαλα και κατεβασμένα μούτρα σε περίπτωση ήττας.
Μας ρωτάνε τι μας κάνει να κάνουμε προπόνηση με βροχή, παγωνιά και χιόνι.
Για να μην αναφέρω τις φορές που έχουμε μια λίστα με πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αν δεν είχαμε αρρωστήσει παίζοντας ποδόσφαιρο.
Αλλά αυτοι που ρωτάνε δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν πώς είναι να ζεις μισό χρόνο με τους συμπαίκτες σου, ως μια γροθιά.
Δεν ξέρουν πώς είναι ο πανηγυρισμός μετά από ένα γκολ.
Δεν ξέρουν πόσο όμορφο είναι να δινεις το χερι στον συμπαίκτη σου και να του δίνεις δύναμη, σε μια δύσκολη στιγμή.
Δεν ξέρουν πώς είναι η καθημερινότητα σου.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει ομαδα, τα αστεία στα αποδυτήρια, τα ταξίδια και οι ιστορίες τρέλας απο διάφορους αγώνες.
Δεν ξέρουν για τον θυμό που έχεις όταν χάνεις η δέχεσαι ένα γκολ.
Δεν ξέρουν για όλα αυτά τα απογεύματα που κυνηγάμε ένα όνειρο.
Δεν ξέρουν για τον ενθουσιασμό, του να σε καλούν για πρώτη φορά στην ομάδα.
Δεν ξέρουν για τους μεγάλους σε ηλικία συμπαίκτες που είναι είναι πιο “πεινασμένοι” από πολλούς νέους ανθρώπους.
Δεν ξέρουν για την ομορφιά του να σκοράρεις στο 90 και η εξέδρα να παραληρεί.
Δεν ξέρουν την ομορφιά μιας δύσκολης νίκης.
Δεν ξέρουν την μυρωδιά του χόρτου.
Δεν αντιλαμβάνονται την μεγαλη νίκη, μετά από μια δυσκολη περίοδο.
Δεν ξέρουν, απλά και μόνο επειδή δεν το έζησαν ποτέ.