“Τον Στέλιο άρχισα να τον παρακολουθώ από κοντά τη δεκαετία του ’80, όταν εγώ ήμουν αθλητής του τμήματος μπάσκετ της ΑΕΚ κι εκείνος προπονούσε τους τερματοφύλακες της ποδοσφαιρικής πρώτης ομάδας.
Περνώντας τα χρόνια, τον έβλεπα στο γήπεδο, λέγαμε πάντα ένα γεια, ως συνοπαδοί.
Ώσπου στις αρχές του 2000 αποφάσισα να γράψω το ‘παιχνίδι της συγνώμης’.
Η αρχική ιδέα ήταν ο βασικός ήρωας να είναι επιθετικός.
Ωστόσο αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα στα πλάνα καθώς για να καταγραφούν σωστά οι κινήσεις ενός φορ, θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερο εύρος κάλυψης και οι εξέδρες θα φαίνονταν άδειες.
Ήταν πιο εύκολο να εστιάσεις σε μία εστία, οπότε επέλεξα ο πρωταγωνιστής, να είναι τερματοφύλακας. Από παιδί είχα μια αγάπη γι αυτή τη θέση, μάλιστα για ένα φεγγάρι κι ενώ ήμουν φαντάρος, είχα αγωνιστεί στον Καλυμνιακό με προπονητή τον Παναγιώτη Κελεσίδη.
Όμως εξειδικευμένη γνώση δεν είχα κι έπρεπε να βρω κάποιον για να με καθοδηγήσει.
Ενάμιση χρόνο πριν από τα γυρίσματα, ξεκίνησε η δουλειά.
Του ζήτησα να με βοηθήσει και δεν χρειάστηκε παρά μια απλή συζήτηση για να έρθει δίπλα μου. Από τότε, ήμασταν κάθε μέρα μαζί.
Στις 6 το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, με βροχή, κρύο, καύσωνα, ακόμα και με χιόνια.
Τρέχαμε όπου βρίσκαμε διαθέσιμο χώρο, στα βοηθητικά του Ακράτητου, στους Θρακομακεδόνες. Επί ενάμιση χρόνο, κάθε μα κάθε μέρα, κάναμε δουλειά.
Δεν μου είπε ποτέ όχι.
Ερχόταν ακόμα και με πυρετό. Την περίοδο εκείνη μάλιστα, ένας άνθρωπος στα 65 του, έκανε τέσσερις διαφορετικές προπονήσεις την ημέρα.
Αρχικά με εμένα, μετά με τις Ακαδημίες, με τους μικρούς και τους μεγάλους του Ακράτητου.
Μάλιστα μέχρι και την τελευταία ημέρα της προπόνησης που κάναμε μαζί, αφού τελειώναμε, παίζαμε ποδοτένις.
Ήταν ασταμάτητος, αστείρευτος.
Δούλευε τόσο στοχευμένα και αφοσιωμένα μαζί μου που κάποια στιγμή με έκανε να σκεφτώ πως αν αυτό είχε συμβεί δέκα χρόνια νωρίτερα, θα με είχε φτιάξει επαγγελματία τερματοφύλακα.
Ήμουν 35 ετών τότε και είχε κάνει τέτοια δουλειά επάνω μου που ένιωθα ότι ήμουν κανονικός γκολκίπερ. Βέβαια αυτή η μετάλλαξη δεν θα μπορούσε να φανεί μέσα από τα πλάνα, ήταν συγκεκριμένος ο χρόνος και η δουλειά που ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης έπρεπε να παρουσιάσει.
Ο Στέλιος ήταν ένας πάρα πολύ δοτικός άνθρωπος.
Τόσο μα τόσο καλός, στα όρια του αφελούς. Ένας άνθρωπος αδικημένος από την ΑΕΚ για πάρα πολλά χρόνια.
Η μοναδική διοίκηση της ομάδας από την οποία βρήκε ανταπόκριση και αγάπη, ήταν αυτή του Δημήτρη Μελισσανίδη. Μόνον αυτή του έδειξε εμπράκτως την ευγνωμοσύνη που του όφειλε η ΑΕΚ, διότι εκείνη του χρωστούσε, όχι ο Στέλιος σε αυτήν.
Κοιμόταν και ξυπνούσε με την ομάδα στην καρδιά και στο μυαλό του, την είχε προτεραιότητα.
Το πρώτο πράγμα που σκεφτόταν μόλις άνοιγε τα μάτια του, ήταν που τον χρειάζονται. Κι όχι για να πληρωθεί, αλλά για να πληρώσει, με την αφοσίωση και την ανιδιοτέλειά του.
Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν που έπρεπε να πάει για να βοηθήσει, να τρέξει, να είναι παντού. Για τα πιτσιρίκια; Για τις φανέλες; Κάπου για να μιλήσει; Για ένα ταξίδι με την ομάδα; Για να λύσει μια διαφορά; Αυτή ήταν όλη η ζωή του. Ένας στρατιώτης της ΑΕΚ.
Ένας καλός, αγαθός, αθώος άνθρωπος. Κάποιες φορές εις βάρος του εαυτού του, της οικογένειάς του ενδεχομένως. Αυτός ήταν όμως, όλα είχαν να κάνουν με την ΑΕΚ.
Μόνον ο Μελισσανίδης λοιπόν του έδωσε τη χαρά ότι η ομάδα του τον αγαπάει όσο κι εκείνος.
Ήταν πάρα πολύ χαρούμενος που πέρα από τη δουλειά που κάναμε μαζί κι έβλεπε αποτέλεσμα σε μένα, έπαιζε ταυτόχρονα και στην τηλεόραση.
Ντρεπόταν κάπως, αλλά ήταν συνάμα και περήφανος που τον έβλεπαν οι φίλοι του στο καφενείο, τέτοια ήταν η αγνότητά του. Δεν θέλω να ακουστεί υπερβολικό αυτό που θα πω, όμως ο Στέλιος τότε από αυτή τη σειρά, βρήκε αυτό που δεν του είχε δώσει η ΑΕΚ όλα εκείνα τα χρόνια.
Ήταν για εκείνον μια αναγνώριση.
Κάποιος του είπε ‘σ’ ευχαριστώ’.
Ήταν ένας άνθρωπος που πάντοτε έδινε στην ομάδα, όμως επίσης πάντοτε περνούσε στα ψιλά γιατί όλοι το θεωρούσαν ως αυτονόητο ότι ο Σεραφείδης ήταν εκεί για την ΑΕΚ.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα όμως, διότι ο Στέλιος είχε αφιερώσει όλη τη ζωή του, δίχως ουδέποτε να απαιτήσει κάτι. Όλοι έχουμε ανάγκη να μας αγαπούν κι ας μην το ζητάμε.
Όλα τα παιδιά εκείνης της σειράς, όλοι όσοι συμμετείχαν στο ‘παιχνίδι της συγνώμης’ με πήραν τηλέφωνο για να πουν δυο όμορφα λόγια.
Μαντράχαλοι είμαστε και κλαίγαμε σαν μωρά όλοι.
Μου πήρε μια φίλη δημοσιογράφος που ήξερε τη σχέση που είχα μαζί του και την αγάπη που έτρεφα για εκείνον και μου είπε κάτι πολύ σωστό.
Τον Στέλιο μπορούσες να τον δεις μόνο σαν μικρό παιδί, με την αθωότητα που τον χαρακτήριζε
Ένα υπόδειγμα πατέρα, οικογενειάρχη, συζύγου, αθλητή, φιλάθλου, οπαδού.
Σε όλα του ήταν αξεπέραστος, ασυναγώνιστος.
Η μοναδική υπερβολή που μπορείς να του αναγνωρίσεις είναι ότι αγαπούσε απέραντα την ΑΕΚ.
Τα μόνα λάθη που ίσως έχει κάνει στη ζωή του, έγιναν από την αγάπη του για εκείνη, ίσως παραμελώντας άλλα πράγματα. Όμως έτσι το ένιωθε κι έτσι το ζούσε. Κάτω από τον Δικέφαλο και πάνω από όλους, είναι ο Στέλιος Σεραφείδης”.
Πασχάλης Τσαρούχας
Sport24
