«Ο Μαρτσέλο Λίπι, όταν θύμωνε, γινόταν τρελός.
Στη Γερμανία γίναμε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές αλλά σε κάποιο σημείο πήγαμε να χάσουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας.
Μας μάζεψε και μας είπε τα εξής…
«Είστε σκατ… με αρρωσταίνετε».
Μας κάλεσε όλους σε μια αίθουσα συσκέψεων και μας έβαλε τις φωνές.
«Μιλάτε πολύ με τους δημοσιογράφους, δεν μπορείτε να κρατήσετε ούτε ένα μυστικό, αυτοί πάντα ξέρουν
την προπόνηση μας σε πραγματικό χρόνο.
Αλλά πού θέλετε να πάτε έτσι;
Δεν μπορώ καν να σας εμπιστευτώ».
Δεν μας άφησε να αναπνεύσουμε, ήταν ένας μονόλογος.
Με το πρόσωπό του παραμορφωμένο από θυμό, με τη φλέβα στο λαιμό του να έχει βγει έξω, στα πρόθυρα τρέλας.
”Nα πάτε να γαμηθ…, δεν θέλω να έχω τίποτα άλλο μαζί σας.

Ομάδα μαλάκ….

Μαλάκ… και κατάσκοποι.”
Το όλο θέμα κράτησε πέντε λεπτά και στο τέλος, με την άκρη του ματιού μας, πολλοί από εμάς τσεκάραμε την αντίδραση ο ένας του άλλου.
Μας ταρακούνησε!
Ο Λίπι είναι ο υγιής φορέας ενός συναισθήματος που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μας ξεκόψει, αλλά και σε ό,τι με αφορά, μιας σκέψης που μερικές φορές αφαιρεί από μένα έναν υπαινιγμό γαλήνης.
Όταν τον συναντώ, μου έρχεται αυτό στο μυαλό…
Αν είχε μείνει στην Ίντερ, μάλλον θα είχα γίνει σημαία αυτής της ομάδας.
Μαζί του στον πάγκο θα είχα μείνει για μια ζωή σε αυτόν τον σύλλογο, του οποίου ήμουν οπαδός απο παιδί».
Αντρέα Πίρλο