«Σαν παιδί μισούσα τη Λάτσιο σε σημείο να κολλάω τα αυτοκόλλητα των παικτών της ανάποδα στο άλμπουμ της Panini.

Ανάποδα πάντα, δεν ήθελα ούτε να τους δω στα μούτρα.

Αλλά αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ να αναγνωρίσω το ταλέντο και την ικανότητα των αντιπάλων.

Στις μικρές ηλικίες, η Λάτσιο είχε τον Νέστα, τον Ντι Βάιο και τον Φραντσεσκίνι και μετά από κάθε μάχη, καθώς και με την χειραψία, σκεφτόμουν πόσο δυνατοί παίκτες ήταν.

Ο Νέστα, συγκεκριμένα, ήταν ο καλύτερος αμυντικός που έχω δει.

Θυμάμαι ένα από τα πρώτα ντέρμπι στα οποία αντιμετωπίσαμε ο ένας τον άλλον.

Ένα γήπεδο ακατάλληλο, άσχημα αποδυτήρια, βροχή, βρωμιά, είχες την αίσθηση ότι είσαι ο πιο βρώμικος τύπος στον πλανήτη.

Σε εκείνο το τοπίο της λάσπης και του χώματος, θυμάμαι τον Αλεσάντρο Νέστα σαν πρίγκιπα, καθαρό, κομψό, ποτέ αντιαθλητικό, δεν το χρειαζόταν, ήταν άψογος σε όλα.

Ήταν φυσικό να χαιρετάμε και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον, ακόμη και στο πλαίσιο μιας πολύ εγκάρδιας αντιπαλότητας, γιατί ήξερε ότι ήμουν το θαύμα των Ακαδημιών της Ρόμα και ήξερα ότι ήταν το θαύμα των Ακαδημιών της Λάτσιο».

Φραντσέσκο Τόττι