Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 30 Ιουνίου 1966.

Ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής βαρέων βαρών , κατακτώντας τους τίτλους WBC (1986-90, 1996-97), WBA (1987-90, 1996) και IBF (1987-90).

Κέρδισε τον τίτλο WBC σε ηλικία μόλις 20 ετών, 4 μηνών και 22 ημερών, κερδίζοντας τον Τρέβορ Μπέρμπικ στο δεύτερο γύρο.

Έχει ύψος 1.78 cm και μερικά από τα παρατσούκλια του είναι «Kid Dynamite» και «Iron Mike».

Μεγαλωμένος σε φτωχές συνοικίες του Μπρούκλιν, όπου σε νεαρή ηλικία συμμετείχε σε συμμορίες, ο Τάισον τέθηκε υπό την κηδεμονία και καθοδήγηση του εκπαιδευτή Κας Νταμάτο, ο οποίος είχε ήδη αναδείξει τους πρωταθλητές Φλόιντ Πάτερσον και Χοζέ Τόρες.

Ξεκίνησε να αγωνίζεται ως επαγγελματίας το 1985 και γρήγορα αναρριχήθηκε στην κορυφή της πυγμαχίας.

Επικρίθηκε συχνά για τη βίαιη συμπεριφορά του, τόσο εντός όσο και εκτός του ρινγκ, ωστόσο αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους πυγμάχους.

Επεισοδιακός υπήρξε ο δεύτερος αγώνας του με τον Εβάντερ Χόλιφιλντ το 1996, κατά τον οποίο ο Τάισον δάγκωσε το αυτί του αντιπάλου του, με αποτέλεσμα να ανακληθεί η άδειά του για ένα χρόνο από την αθλητική ένωση της Νεβάδας και να του επιβληθεί πρόστιμο 3 εκατ. δολαρίων.

Κέρδισε χρυσά μετάλλια το 1981 και το 1982 σε Τζούνιορ Ολυμπιακούς Αγώνες, νικώντας τον Joe Cortez το 1981 και τον Kelton Brown το 1982.

Κατέχει το Junior Ολυμπιακό ρεκόρ για ταχύτερο νοκ-άουτ (8 δευτερόλεπτα).

Έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του ως ένας 18χρονος στις 6 Μαρτίου του 1985 στην Νέα Υόρκη και νίκησε τον Hector Mercedes στον πρώτο γύρο με νοκ-άουτ .

Τότε είχε αγωνιστεί σε 28 αναμετρήσεις και κέρδισε τους 26 από αυτούς.

Ο πρώτος του τηλεοπτικός αγώνας ήταν το Φεβρουάριο του 1986 όπου κέρδισε ξανά με νοκ άουτ τον Jesse Ferguson στον πέμπτο γύρο. Μετά από κάποιους μήνες διεκδίκησε το τίτλο WBC Heavyweight και έγινε ο μικρότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών.

Τον Αύγουστο του 1987 κατέκτησε το τίτλο IBF ενάντια στον Tony Tucker.

Δύο μήνες αργότερα, κέρδισε τον χρυσό ολυμπιονίκη Tyrell Biggs.

Τον Larry Holmes κατάφερε να κερδίσει στις αρχές του 1988, ο οποίος έχασε έπειτα από 75 επαγγελματικούς αγώνες με νοκ άουτ.

Ο Mike Tyson κατάφερε να σημειώσει νοκ άουτ σε μόλις 91 δευτερόλεπτα και να πάρει την νίκη από τον Michael Spinks αλλά και τους τίτλους του περιοδικού ”The Ring”.

Το 1989 άρχισαν τα προβλήματα για αυτόν.

Η σχέση του με την Robin Givens όδευε για το διαζύγιο, διαχωρίστηκε από τον διευθυντή Bill Cayton και απέλυσε τον εκπαιδευτή του Kevin Rooney.

Μετά από όλα αυτά, αντιμετώπισε τους Frank Bruno και Carl Williams, τους οποίους τους κέρδισε με TKO και διατήρησε τους τίτλους The Ring, WBC, WBA και IBF Heavyweight.

Τον Φεβρουάριο του 1990, ο Mike Tyson έχασε τους τίτλους από τον Buster Douglas την στιγμή που δέχθηκε ένα βίαιο uppercut και ένα συνδυασμό χτυπημάτων.

Αυτή η ήττα ήταν η πρώτη στην καριέρα του ‘’Baddest Man On The Planet’’, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μια από τις πιο συγκλονιστικές ανατροπές στα σύγχρονα αθλήματα.

Ακολούθησαν δύο νίκες επί του Ολυμπιονίκη βαρέων βαρών το 1984, Henry Tillman και Alex Stewart.

Στις 18 Μαρτίου του 1991, ο ίδιος αντιμετώπιζε τον Donovan ‘’Razor’’ Ruddock όπου και τον κέρδισε με απόφαση του διαιτητή στο έβδομο γύρο.

Αυτή η απόφαση εξόργισε τους οπαδούς που ήταν παρόντες με αποτέλεσμα να συναντηθούν ξανά.

Η δεύτερη συνάντηση τους έγινε στις 28 Ιουνίου.

Εκεί ο Mike Tyson κέρδισε καθαρά εφόσον είχε ρίξει τον αντίπαλο του κάτω δύο φορές.

Τέλη 1991 είχε προγραμματιστεί να κοντραριστεί με τον Evander Holyfield για το αδιαφιλονίκητο τίτλο στο Λας Βέγκας αλλά ένας τραυματισμός του στα πλευρά δεν του το επέτρεψε.

Ο πρώτος αγώνας μετά την φυλάκιση του ήταν επί του Peter McNeeley.

Ο συγκεκριμένος αγώνας απέφερε περισσότερα από 96 εκατομμύρια δολάρια σε όλο το κόσμο συμπεριλαμβανομένων του ρεκόρ για PPV στην τηλεόραση.

Ο Mike Tyson σε μόλις 89 δευτερόλεπτα πήρε την νίκη εύκολα από τον McNeeley.

Εύκολα διεκδίκησε το τίτλο WBC βαρέων βαρών για δεύτερη φορά νικώντας τον Frank Bruno για δεύτερη φορά στην καριέρα του.

Εκτός από αυτή την διεκδίκηση τίτλου, διεκδίκησε και το τίτλο WBA βαρέων βαρών παίρνοντας την νίκη από τα χέρια του Bruce Seldon στο Λας Βέγκας.

Ο Evander Holyfield ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος έκανε την δεύτερη ήττα του Mike Tyson.

Οι δύο τους συναντήθηκαν τον Νοέμβριο του 1996 στο Λας Βέγκας.

Η νίκη του Holyfield ήρθε όταν ο διαιτητής της αναμέτρησης σταμάτησε τον αγώνα στο γύρο 11 και έτσι ο Holyfield κατέκτησε για τρίτη φορά το τίτλο βαρέων βαρών.

Πολλές καταγγελίες έγιναν σχετικά με το αποτέλεσμα του αγώνα και έτσι προγραμματίστηκε και δεύτερος αγώνας μεταξύ τους.

Έτσι αγωνίστηκαν ξανά στις 28 Ιουνίου του 1997 όπου ο Mike Tyson έχασε ξανά.

Η αναμέτρηση αυτή αγοράστηκε από 1.990.000 ανθρώπους και από τότε μέχρι και το 2007 αποτελεί ρεκόρ πωλήσεων για ένα pay per view. Ο αγώνας είχε διακοπεί προσωρινά στο τέλος του τρίτου γύρου που ο Mike Tyson δάγκωσε τον αντίπαλο του και ο διαιτητής αναγκάστηκε να του αφαιρέσει δυο βαθμούς.

Παρόλα αυτά, το ξαναέκανε και έχασε τον αγώνα.

Το δάγκωμα του ήταν αρκετά σοβαρό εφόσον αφαίρεσε ένα κομμάτι από το δεξί αυτί του Holyfield.

Μετά τον αγώνα, άρχισαν ταραχές στην αρένα και πολλοί από τους ανθρώπους έφυγαν τραυματισμένοι.

Δύο μέρες μετά την αναμέτρηση, ζήτησε συγνώμη για τις πράξεις του.

Τον Ιούλιο του 1997 η άδεια πυγμαχίας του ακυρώθηκε από το κράτος της Νεβάδα.

Επιπλέον πλήρωσε πρόστιμο τριών εκατομμυρίων δολαρίων και τα έξοδα της ακρόασης.

Η ανάκληση δεν ήταν νόμιμη και η επιτροπή ψήφισε 4-1 για να αποκατασταθεί η άδεια πυγμαχίας του στις 18 Οκτωβρίου του 1998.

Όλο αυτό το καιρό εκτός δράσης, έκανε μια σπέσιαλ εμφάνιση στην WrestleMania XIV και συγκεκριμένα στο main event όπου ο ShawnMichaels αντιμετώπιζε τον Stone Cold Steve Austin.

Εκείνη την περίοδο ήταν ανεπίσημο μέλος της D-Generation Χ και πληρώθηκε 3.000.000 δολάρια για να βρίσκεται στο συγκεκριμένο Pay Per View.

Το 1999 και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο επέστρεψε στο ring και κέρδισε τον Francois Botha.

Κατά την διάρκεια του αγώνα αυτού, ο ‘’Kid Dynamite’’ δέχθηκε μια προειδοποίησή από τον διαιτητή διότι προσπάθησε να σπάσει να χέρια του αντιπάλου του.

Νομικά προβλήματα είχε ξανά εφόσον στις 5 Φεβρουαρίου του 1999 καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση με πρόστιμο 5.000 δολάρια και τον διέταξαν να εκτελέσει 200 ώρες κοινωφελούς εργασία γιατί επιτέθηκε σε δύο αυτοκινητιστές μετά από τροχαίο ατύχημα.

Μετά την υπηρέτηση του, αγωνίστηκε κόντρα στον Orlin Norris τον Οκτώβριο του 1999 όπου σημείωσε νοκ άουτ μετά το άκουσμα του κουδουνιού στο τέλος του πρώτου γύρου.

Συμπερασματικά, ο αγώνα έληξε χωρίς νικητή εφόσον ο αντίπαλος του δεν μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα.

Η χρονιά 2000 άρχισε καλά για τον ‘’Iron Mike’’ παίρνοντας μια νίκη στην Σκωτία ακολουθούμενη από μια ήττα στην Αγγλία.

Στον τρίτο του αγώνα για εκείνη την χρονιά θέτονταν αντιμέτωπος με τον Andrew Golota.

Αρχικά κέρδισε τον Πολωνό επειδή δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω του σπασμένου σαγονιού του.

Αλλά στην συνέχεια η απόφαση άλλαξε σε μη διαγωνιζόμενο αγώνα μετά το τεστ ουρών που βγήκε θετικό για χρήση μαριχουάνας.

Με TKO έληξε ο μοναδικός αγώνας του το 2001 όπου επικράτησε του Brian Nielsen στην Κοπεγχάγη σημειώνοντας TKO στο έβδομο γύρο.

Ο Mike Tyson είχε την ευκαιρία και πάλι να αγωνιστεί για έναν τίτλο βαρέων βαρών κόντρα στον Lennox Lewis, ο οποίος είχε στα χέρια του τους τίτλους WBC, IBF και IBO.

Λίγους μήνες πριν την αναμέτρηση αυτή, εκανε μια δήλωση που σίγουρα έκανε κάποιους να ανατριχιάσουν με τα λόγια του…

”Θέλω την καρδιά σου, θέλω να φάω τα παιδιά σου’’.

Τον Ιούνιο, ο Lennox Lewis ήταν αυτός που κυριάρχησε στον αγώνα όταν σημείωσε νοκ άουτ στον όγδοο γύρο.

Ο ηττημένος σεβάστηκε την ήττα και έδωσε τα συγχαρητήρια μετά τον αγώνα.

Μετά την ήττα του κόντρα στον Lennox Lewis, επικράτησε επί του Clifford Eteinne σε μόλις 49 δευτερόλεπτα και αυτή ήταν η τελευταία νίκη της καριέρας του. Ξαναμπήκε στο ring και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν μαχητή του K-1 Bob Sapp, ο οποίος πήρε την νίκη λίγο νωρίτερα από τον Kimo Leopoldo πριν αυτή την αντιπαράθεση.

Τον Ιούλιο του 2004, αγωνίστηκε με τον Βρετανό πυγμάχο Danny Williams.

Επικράτησε στους δύο πρώτους δύο γύρους αλλά στο τρίτο ο Williams έδωσε κάποια καθαρά χτυπήματα και στο τέταρτο γύρο έχασε με νοκ άουτ.

Μετά τον αγώνα αποκαλύφθηκε πως ο Mike Tyson προσπαθούσε να αγωνιστεί με ένα πόδι με το λόγο να είναι ο τραυματισμός του στο γόνατο του στο πρώτο γύρο.

Έτσι, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τέσσερις μέρες έπειτα τον αγώνα.

Μετά από ένα χρόνο μονομάχησε με τον Ιρλανδό Kevin McBride όπου και έχασε.

Μετά την έκτη ήττα του δήλωσε πως θα εγκαταλείψει την πυγμαχία επειδή ένιωθε πως έχει χάσει το πάθος του για αυτό που κάνει τόσα χρόνια.

Στο νούμερο 14 της λίστας των καλύτερων πυγμάχων βαρέων βαρών κατατάχθηκε το 1998 από το περιοδικό ”TheRing” αν και πολλοί πίστευαν πως ήταν ο τελευταίος καλύτερος πρωταθλητής βαρέων βαρών.

Επιπλέον ήταν στους 80 καλύτερους μαχητές των τελευταίων 80 ετών και αναλυτικότερα στο νούμερο 72 και στην λίστα με τους 100 μεγαλύτερους boxers όλων των εποχών κατετάγη 16ος.

Τον Ιούνιο του 2011 εντάχθηκε Στο Διεθνές Hall Of Fame Πυγμαχίας μαζί με τον θρυλικό Μεξικανό πρωταθλητή Julio Cesari, τον Kostya Tszyu και τον ηθοποιό-σεναριογράφο Sylvester Stallone.