”Θυμάμαι ακόμα όταν η Ιταλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982.

Ήμουν μόλις ένα οχτάχρονο παιδί στη Νάπολι, την πόλη που γεννήθηκα, παρακολουθούσα παιχνίδια σε σπίτια συγγενών και φίλων.

Θυμάμαι κάθε φορά που σκόραρε η Εθνική, φωνάζαμε και αγκαλιαζόμασταν, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμασταν όλοι.

Όταν ήμουν αρχηγός της Εθνικής το 2006 είδα κάτι αντίστοιχο με τους παίκτες, που το ζήσαμε σαν μικρά παιδιά.

Είχαμε και έναν μεγάλο ηγέτη, τον Μαρτσέλο Λίπι, που κράτησε την αρμονία και το κίνητρο στην ομάδα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί η Ιταλία κέρδισε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο??

Η αλήθεια είναι ότι το κερδίσαμε επειδή ήμασταν η πιο δυνατή και η καλύτερη ομάδα και επειδή πιστέψαμε στον εαυτό μας.

Το μυστικό μου σε όλη μου την καριέρα ήταν να ψάχνω για ασφάλεια, είτε έπαιζα στη Νάπολι, την Πάρμα, την Ίντερ ή τη Γιούβε, έψαχνα τον τρόπο ώστε να δεχόμαστε λιγότερες επιθέσεις.

Μπορώ όμως να πω ότι αυτή την ασφάλεια την ένιωσα, μόνο σηκώνοντας εκείνο το Κύπελλο στις 9 Ιουλίου του 2006 με τους σπίκερ να φωνάζουν…

Campioni del mondo!

Campioni del mondo!

Campioni del mondo!

Αυτή τη φορά είμαστε εμείς, ήμουν εγώ…

Πρέπει να υπάρχουν τακτικές αλλά δεν πρέπει να καθορίζουν οι τακτικές την κίνηση του παίκτη, αλίμονο αν στο γήπεδο συνειδητοποιήσεις ότι γίνεσαι μαριονέτα, που πρέπει να εκτελέσεις μια σειρά από οδηγίες.

Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις μια καλή βασική οργάνωση, τότε πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα ο παίκτης να εκφράσει το ένστικτο του.

Εάν έχετε έναν προπονητή που σας διδάσκει τις κινήσεις, αλλά δεν μπορείτε να διαβάσετε το παιχνίδι πριν από τους άλλους ή δεν τοποθετήστε καλά με το σώμα, δεν έχετε πολλά να κάνετε, υπάρχει κίνδυνος να μην χρειαστούν πουθενά αυτές οι θεωρητικές έννοιες που σας έχουν μάθει.

Την ώρα του παιχνιδιού, όλα παίζονται στην πράξη όχι στην θεωρία.”

Φάμπιο Καναβάρο