Όταν η Ιταλική Ομοσπονδία αποφάσισε να ανοίξει ξανά τα σύνορά της το 1980, οι ομάδες της Serie A έπεσαν με τα μούτρα στην αγορά αναζητώντας τους παίκτες που θα έκαναν την διαφορά.
Μεταξύ των πιο φιλόδοξων ομάδων ήταν η Ρόμα, στα ρωμαϊκά ραδιόφωνα το όνομα που κυκλοφορεί και δημιουργεί τον περισσότερο ενθουσιασμό είναι του Ζίκο.
Αλλά το όνομα που βγαίνει αργά είναι αυτό ενός άλλου Βραζιλιάνου, του Πάολο Ρομπέρτο Φαλκάο.

Οι Ρωμαίοι οπαδοί παραμένουν μπερδεμένοι επειδή είναι ένα όνομα που λέει λίγα και οι λίγες διαθέσιμες εικόνες δεν δείχνουν εκτεταμένα παιχνίδια.
Αν όμως στη Ρώμη υπάρχει δυσπιστία, στο Πόρτο Αλέγκρε, οι οπαδοί της Internacional δίνουν τα πάντα για να μην φύγει ο Φαλκάο, με διαμαρτυρίες και σκηνές απελπισίας.
Ο σκεπτικισμός των Ρωμαίων δεν μειώνεται όταν φτάνει στη Ρώμη συνοδευόμενος από τη μαμά Αζιζέ.
Η ντροπαλότητά του σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποιος σαν αυτόν, που έρχεται κρατώντας απο το χέρι την μητέρα του, δεν θα έχει ποτέ την προσωπικότητα να επιβληθεί στην Ιταλία.
Εκείνος που εγγυάται γι’ αυτόν είναι ο Nils Liedholm, ο προπονητής των κιτρινοκόκκινων που τον ήθελε πολύ…

”Μεγάλος παίκτης, έξυπνος. Πατάει στο γήπεδο και είναι σίγουρος.”
Τα πρώτα ματς είναι αρκετά για να καταλάβουν οι πάντες περι τίνος πρόκειται και στη Ρώμη καταλαβαίνουν ότι ο Φαλκάο με το νούμερο ”5” είναι πρωταθλητής.
Προσωπικότητα, δύναμη, τέχνη και ικανότητα στο σκοράρισμα.
Γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας που μετά την κατάκτηση του τίτλου τον μεταμορφώνει σε “Ογδοο βασιλιά της Ρώμης” για όλους.
Και για “τον όγδοο βασιλιά της Ρώμης” συγκινείται ακόμα και ο πιο ισχυρός άνδρας της Ιταλίας, ο Giulio Andreotti.

Θα είναι ο πολιτικός που θα θέλει πάση θυσία να κρατήσει τον Φαλκάο στη Ρώμη.
Αυτός ο έρωτας των Ρωμαίων όμως, έχει έναν πικρό επίλογο που καταναλώνεται στη σημαντικότερη βραδιά στην ιστορία της Ρόμα, ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εντός έδρας, στο Olimpico, κόντρα στη Λίβερπουλ.
Σε ένα ισορροπημένο παιχνίδι η γραμμή που χωρίζει όνειρο και εφιάλτη είναι πολύ λεπτή.
Όλα θα κριθούν στα πέναλτι.
Τη στιγμή της επιλογής των πέναλτι, ο Falcao αρνείται.
Κάποιοι λένε ότι ήταν κουρασμένος, άλλοι λένε ότι είχε έναν περίεργο πόνο στο πόδι.
Τα λάθη των Κόντι και Γκρατσιάνι παραδίδουν το κύπελλο στους Άγγλους και μέσα στην απελπισία εκείνης της νύχτας, αντηχεί μια ερώτηση σε όλη τη Ρώμη…

”Πού ήταν ο Φάλκαο;”
Εκείνο το βράδυ κάτι σπάει με το περιβάλλον της Ρώμης, με την κοινωνία και με τους οπαδούς.

Ο Falcao θα επιστρέψει σύντομα στη Βραζιλία.
Το ρωμαικό κοινό όμως δεν το ξεχνά.

Όταν, χρόνια μετά, επιστρέφει στο Olimpico, το γήπεδο του αφιερώνει ένα μακρύ θερμό χειροκρότημα.

Αξίζει γιατί, παρά το κακό βράδυ με τη Λίβερπουλ, χάρη στην προσωπικότητα του, το χάρισμα του, το ποδόσφαιρο του, η Ρόμα μπήκε μια για πάντα στους μεγάλους του ιταλικού ποδοσφαίρου.