«Όταν μεγαλώνεις, ωριμάζεις και γίνεσαι πιο υπεύθυνος, ίσως όταν κάνεις παιδιά, νομίζω ότι είναι φυσιολογικό να μιλάς για το ποδόσφαιρο με λίγη περισσότερη σεμνότητα.
Με απόλυτους όρους, εννοώ.
«Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα» λένε.
Και είναι αλήθεια.
Όμως, παρόλο που έχω κατά νου ποιες είναι οι προτεραιότητες, κάποιος που ζει το ποδόσφαιρο όπως το ζω εγώ ή ως πάθος που καλύπτει τα πάντα, δεν θα πρέπει να ντρέπεται να πει ότι είναι θεμελιώδες μέρος της ζωής.
Ή μάλλον, ότι είναι απαραίτητο για να ζεις.
Σαν οξυγόνο για να αναπνέεις.
Και ο αέρας που αναπνέω εδώ και πολλά χρόνια και που ακόμα αναπνέω, είναι η Γιουβέντους.
Να τι αντιπροσωπεύουν αυτά τα χρώματα για μένα.
Γεννήθηκα στη Γιουβέντους, μεγάλωσα σε μια οικογένεια της Γιουβέντους, σε μια περιοχή της Γιουβέντους, το Βένετο.
Δεν είχα άλλη επιλογή, ούτε το έψαξα ποτέ και δεν είχα ποτέ αμφιβολίες…
Μόνο η Γιούβε!
Είχα επίσης την τύχη να ζήσω τα παιδικά μου χρόνια με όνειρα για μια μεγάλη ομάδα, αυτή των πρωταθλητών κόσμου και το 10 στη στενή φανέλα.
Σκεφτείτε τι θα μπορούσε να σημαίνει για ένα αγόρι οπαδών της Γιουβέντους, που ονειρευόταν αυτή τη φανέλα ακριβώς από τους αγώνες στις αλάνες, που έζησε τον μύθο εκείνης της Γιούβε, να φτάσει στο Τορίνο και να τον καλωσορίσουν ο πρόεδρος Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι και ο προπονητής Τζιοβάνι Τραπατόνι.
Το υψηλότερο ποσοστό της Γιουβέντους που θα μπορούσε να συγκεντρωθεί.
Πολλά χρόνια αργότερα ο επίσημος φωτογράφος Σαλβατόρε Τζίλιο, μου είπε ότι με αφορμή τον πρώτο μου αγώνα, με είδε να διπλώνω την φανέλα μου με μεγάλη προσοχή, θα έλεγα με σεβασμό.
Ήταν πραγματικά το σύμβολο ενός ονείρου που γινόταν πραγματικότητα.
Και τότε, τώρα που το σκέφτομαι, αυτή ήταν πραγματικά η πρώτη φορά που μπόρεσα να το αγγίξω, μια ασπρόμαυρη φανέλα, γιατί τότε δεν υπήρχε τόσο πολύ η συνήθεια να αγοράζουν επίσημες στολές, ή τουλάχιστον δεν είχα δώσει ποτέ λεφτά για να αγοράσω αυθεντική φανέλα, γιατί δεν περίσσευαν.
Τα χρόνια στη Γιουβέντους ήταν ένα μείγμα δυσπιστίας αλλά και απίστευτης συγκίνησης».
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο