Η πρώτη φορά που πραγματικά βίωσα ρατσισμό στο ποδόσφαιρο ήταν σ’ενα παιχνίδι εναντίον της Λάτσιο πριν από μερικά χρόνια.

Κάθε φορά που έπαιρνα την μπάλα, άκουγα οπαδούς να κάνουν διαφορους θορύβους,αλλά δεν ήμουν σίγουρος.

Όταν η μπάλα ήταν εκτός παιχνιδιού, ρώτησα τους συμπαίκτες μου.

Το παιχνίδι συνεχίστηκε και παρατήρησα ότι κάποιοι οπαδοί της Λάτσιο έκαναν τους ήχους που βγάζει η μαιμού κάθε φορά που άγγιζα την μπάλα.

Είναι αδύνατον να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις εκείνη τη στιγμή.

Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να βγω από το γήπεδο αλλά μετά είπα στον εαυτό μου ότι αυτό ακριβώς θέλουν.

Σκεφτόμουν…

”Γιατί το κάνετε αυτό επειδή είμαι μαύρος..??”
Απλά παίζεις το παιχνίδι που αγαπάς, όπως έχεις κάνει χιλιάδες φορές στο παρελθόν.

Νιώθεις πληγωμένος.

Αισθάνεσαι προσβεβλημένος.

Ειλικρινά, φτάνεις σε ένα σημείο που νιώθεις σχεδόν ντροπή για τον εαυτό σου.
Μετά από λίγο, ο διαιτητής, σταμάτησε το παιχνίδι.

Ήρθε τρέχοντας σε μένα και μου είπε…

“Καλιντού, μαζί σου είμαι, μην ανησυχείς.

Ας σταματήσουμε αυτoύς τους ήχους.

Αν δεν θέλετε να τελειώσετε το παιχνίδι, ενημερώστε με.
Ηταν πολύ γενναίο εκ μέρους του.

Αλλά του είπα ότι ήθελα να τελειώσω το παιχνίδι.

Έβγαλαν ανακοίνωση για τους φιλάθλους και μετά από τρία λεπτά, αρχίσαμε πάλι να παίζουμε.

Δεν σταμάτησαν…
Καθώς ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα, μπήκα στη φυσούνα και ήμουν πάρα πολύ θυμωμένος.

Αλλά μετά θυμήθηκα κάτι σημαντικό.

Πριν τον αγώνα, υπήρχε ένα μικρό αγόρι που περπατησαμε και μπήκαμε μαζί στο γήπεδο, χερι-χέρι.

Ρώτησε αν θα μπορούσε να πάρει την φανέλα μου.

Υποσχέθηκα να του την δώσω μετά τον αγώνα.

Γύρισα και πήγα να τον βρω.

Τον βρήκα στις κερκίδες και του έδωσα την φανέλα μου.

Και μαντέψτε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μου είπε…
“Λυπάμαι πολύ για ό, τι συνέβη”.
Αυτό πραγματικά με επηρέασε πολύ.

Αυτός ο μικρούλης ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε κατι που δεν είχαν τόσοι μεγάλοι άντρες.

Μόλις με είδε, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε, το πώς ένιωθα.
Είπα…

” Σημασία έχει αυτό που είπες.

Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ. Γεια σου.
Αυτό είναι το πνεύμα ενός παιδιού.

Αυτό λείπει απο τον κόσμο αυτή τη στιγμή.”

Καλιντού Κουλιμπαλί

” Ναι, είμαι ποδοσφαιριστής.
Είμαι μαύρος ποδοσφαιριστής.
Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό.
Είμαι Μουσουλμάνος. Είμαι Σενεγαλέζος. Είμαι Γάλλος. Είμαι Ναπολιτάνος.
Και είμαι πατέρας.
Ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, έμαθα τόσες γλώσσες και άνοιξα πολλές πόρτες στην ζωή.

Ήμουν ευλογημένος που έβγαλα τόσα πολλά λεφτά. Αλλά και πάλι θα σας θυμίσω το σημαντικότερο μάθημα που πήρα.
Υπάρχουν τρία πράγματα που δεν αγοράζονται.. φιλία, οικογένεια και γαλήνη.
Θέλω να το καταλάβει και ο γιος μου αυτό.
Ελπίζω κάποτε να το καταλάβουν κι’αυτοί που με βρίζουν στα γήπεδα για το χρώμα του δέρματος μου.
Ναι ίσως είμαστε διαφορετικοί.
Είμαστε όμως, όλοι αδέρφια.”