”Αγαπητέ Δημήτρη,
Πόσο ευκολα περνανε τα χρόνια τελικά,σαν χθες θυμασαι την πρωτη σου επαγγελματική συμμετοχή με την ομάδα του ΠΑΟΚ απέναντι σ’αυτή του Πανθρακικού…
Υπήρξαν δύσκολες στιγμές στη ζωή σου αυτό είναι σίγουρο,υπήρξαν όμως και χαρές,ευτυχίες και πολλές όμορφες στιγμές!
Ολα ξεκίνησαν όμως στον Κορινό Πιερίας, εκεί που άρχισες δίπλα στον πατέρα σου να μαθαίνεις τα μυστικά του ποδοσφαίρου.
Προπονητής ο μπαμπάς και ετσι ήταν δύσκολο να μην ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο!
Μια μέρα λοιπόν ήρθε και σου είπε πως είδε στον ύπνο του οτι αγωνίζεσαι στον ΠΑΟΚ.
Αυτό ήταν, μετά απο λίγες εβδομάδες ξεκίνησες τα δοκιμαστικά στην ομάδα της Θεσσαλονίκης όπου και στα 13 σου περίπου πήρες το δελτίο σου και πήγες στα γραφεία της Τούμπας να δοκιμάσεις την τύχη σου!
Η πρώτη χρονιά δύσκολη, γιατί έπρεπε να πηγαινοέρχεσαι κάθε μέρα απ’τον Κορινό στην Θεσσαλονική χάνοντας έτσι όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές με τους φίλους σου σε μια σημαντική στιγμή της ζωής σου,την εφηβεία,έφτασες σε σημείο να θέλεις να σταματήσεις περίπου στα μισά της χρονιάς, όμως η μητέρα σου ήταν εκεί για να σου δώσει δύναμη να συνεχισεις.
Αργότερα θα καταλάβαινες πόσο ευγνώμων πρέπει να είσαι σ’αυτή τη γυναίκα!
Χρόνο με τον χρόνο άρχισες να ξεχωρίζεις και να φτάσεις σε σημείο να υπογράψεις επαγγελματικό συμβόλαιο και να έχεις αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα των παίδων,των νέων αλλα και των ελπίδων, δυστυχώς οχι ακομα με την αντρών,αλλα ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει το ποδοσφαιρο!
Σ’ αυτά τα χρόνια όμως έκανες και πολλα λαθη… νόμιζες οτι το ταλέντο σου είναι αρκετό για να σε κάνει να ξεχωρίσεις, δυστυχώς όμως δεν ήταν,πολλοί μυικοί τραυματισμοί που δεν σ’άφηναν ποτέ να βρεις ρυθμό και ένας τραυματισμός στο γόνατο που σου στέρησε πολλά, ίσως μια μεγαλύτερη καριέρα σ’ενα μεγάλο πρωτάθλημα του εξωτερικού!
Ηταν ένα ματς απέναντι στον Πλατανιά μέσα στο γήπεδο της Τούμπας όταν άκουσες αυτό το κρακ και μετά όλα σβήσανε!
Ο γιατρός της ομάδας ήταν σίγουρος οτι είχε πάθει ζημιά ο πρόσθιος χιαστός και έπρεπε να χειρουργηθεί!
Βγήκες έξω απ’το γήπεδο με πατερίτσες και είδες τον πατέρα σου τόσο στεναχωρημένο που αναρωτήθηκες αν αξίζει όλο αυτό,όλος αυτός ο πόνος των δικών σου ανθρώπων!
Οι πρώτες μέρες μετά το χειρουργείο ήταν πολύ δύσκολες, είχε πολύ πόνο, δεν μπορούσες να κοιμηθείς,είχες όμως τον αδερφό σου καθε βράδυ στο πλευρό σου να σε ηρεμεί,μέχρι και μασάζ σου έκανε για να μπορείς να κοιμηθείς.
Ξεροκέφαλος εσύ βέβαια δεν ήθελες να πάρεις χάπια για να μην πονάς,προσπαθούσες να το παίξεις δυνατός αλλα σ’εκείνο το σημείο της καριέρας σου είναι αλήθεια πως φοβήθηκες πάρα πολύ οτι δεν θα μπορέσεις να επανέλθεις όπως ήσουν πριν!
Αυτός ο τραυματισμός βέβαια σου έδειξε οτι έπρεπε ν’αλλάξεις κάποια πράγματα στη ζωή σου,ν’αλλάξεις τις συνήθειες σου,ν’ασχοληθείς πιο πολυ με τον εαυτό σου και να τον προσέξεις,όχι όπως πριν,αλλά αληθινά αυτή την φορά.
Και το κατάφερες μπορώ να πω σε μεγάλο βάθμο!
Οταν έγινες καλά πήρες τον δρόμο για την Κύπρο και την αγαπημενη σου Ομόνοια.
Ναι αυτή η ομάδα σε βοήθησε τόσο πολύ,σου έδωσε τόση αγάπη που δεν είχες νιώσει ποτέ ξανά,απ’τους απλούς οπαδούς μέχρι και όλους αυτούς που συνεργάστηκες μέσα και έξω απ’την ομάδα…
Γύρισες στον ΠΑΟΚ πιο δύνατος απο ποτέ και έτοιμος να ξαναπάρεις πίσω την θέση σου στην ομάδα που είχες χάσει λόγω του σοβαρού τραυματισμού σου!
Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε ποτέ.
Πίστεψε με Δημήτρη ειναι η πρώτη φορά που σου δίνω δίκιο,ενω όλοι στην ομάδα λέγανε οτι σε πιστεύουν και σε θέλουν στον σύλλογο δεν σου δώσανε ποτέ μια ευκαιρία να διεκδικήσεις αυτά που άξιζες.
Τα έκανες όλα σωστά και περίμενες την ευκαιρία σου,ώσπου μια μέρα δεν άντεξες άλλο και μίλησες.
Μίλησες γιατί έτσι έκανες απο μικρός,δεν συμβιβαζόσουν με κάτι λιγότερο απ’αυτό που άξιζες!
Σε στείλανε να προπονήσε μόνος σου για να δείξουν οτι πρέπει να υπάρχει πειθαρχία στον σύλλογο.
Δεν σταμάτησες ποτέ όμως ακόμα και όταν ήσουν τελείως μόνος και όλοι οι υποτιθέμενοι φίλοι σου, σου γύρισαν την πλάτη, να πιστεύεις οτι αξίζεις κάτι καλύτερο…
Και αυτό το κάτι καλύτερο ήρθε αργότερα με την μετέγγραφη σου στην Μπρέσια της Ιταλίας ,μια ιστορική ομάδα όπου έχουν αγωνιστεί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές!
Εκεί είδες πως ειναι το πραγματικό ποδόσφαιρο…
Αργότερα έρχεται και ο Αρης, ακόμα ενα σπουδαίο κλαμπ που σε βοηθησε ν’αναπτυχθείς.
Η αλήθεια είναι οτι στην αρχή σου ήταν πολύ δύσκολο να συνηθήσεις τα κιτρινομαύρα,μια ζωη στ’ασπρόμαυρα και τώρα ξαφνικά στην αλλη μεριά της πόλης!
Όποτε αγωνίστηκες όμως για τον Αρη έδωσες τα πάντα γιατί αυτό έμαθες να κάνεις απο μικρός!
Δεν μπορούσες ποτέ να φυγείς απ’το γήπεδο χωρίς να έχεις δώσει και την τελευταία σου ανάσα για τον σύλλογο που υπηρετείς.
Οι ποδοσφαιρόφιλοι λένε οτι είσαι ένα σύγχρονο δεξί μπακ και γ’αυτό ξεχώριζες απο μικρός,εσυ πάλι πιστεύεις οτι ξεχωρίζεις γιατί ο κόσμος θέλει να βλέπει τον ποδοσφαιριστή να παλεύει και αυτό κάνεις πάντα.
Οτι κατάφερες στην ζωή σου, το κατάφερες μόνος σου και με το σπαθί σου και έτσι πρέπει να συνεχίσεις, τίποτα δεν σου χαρίστηκε, τίποτα δεν θα σου χαριστεί!
Με εκτίμηση, ο 26χρονος εαυτός σου.
