«Είναι το έμβλημα του ιταλικού ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο.
Ήταν χαρά να τον παρακολουθώ να παίζει.
Μεγάλη μου τιμή που τον πρόλαβα.
Δυστυχώς, οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν σε ησυχία, αλλά ήταν τρομερός από κάθε άποψη».
Φραντσέσκο Τότι

«Τιμή που τον συναντώ ως αντίπαλο, προνόμιο να τον έχω συμπαίκτη».
Πάολο Μαλντίνι

«Ήταν τιμή να είμαι αρχηγός ενός σπουδαίου ανθρώπου σαν κι'αυτόν.
Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία ευχαριστώ το ποδόσφαιρο, ένα από τα οποία είναι σίγουρα το να έχω παίξει με άντρες σαν αυτόν.
Η απλότητα, το παράδειγμα και η ταπεινοφροσύνη του Μπάτζιο ήταν μοναδικά.
Το μεγαλείο του ήταν ακριβώς αυτό…».
Χαβιέρ Ζανέτι

«Μεγάλωσα με τον μύθο του Μπάτζιο και το να μπορώ να σταθώ δίπλα του ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Έμαθα από αυτόν, έπαιξα μαζί του, κέρδισα μαζί του.
Το να κληρονομήσει το 10 του στη Γιούβε ήταν τιμή».
Aλεσάντρο Ντελ Πιέρο

«Ο Μπάτζιο είναι ένας από τους πιο απίστευτους ποδοσφαιριστές με τους οποίους έχω παίξει και έχω δει ποτέ να παίζουν.
Είχε χειρουργήσει δύο φορές το γόνατο του, κούτσαινε, αλλά ήταν πάντα εκεί που φανταζόμουν ότι έπρεπε να είναι.
Πάντα στο σωστό μέρος.
Ήταν τόσο απίστευτος, που δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν στο 100% και περιτριγυρισμένος από μια ομάδα που θα έπαιζε γι'αυτόν...»
Πεπ Γκουαρντιόλα

«Τι έχει αντιπροσωπεύσει στην καριέρα μου;
Το τέλος του με έκανε νιώσω όμορφα.
Ήμουν ένας τυχερός προπονητής.
Το να ζήσω μαζί του το λυκόφως του επαγγέλματός μου ήταν υπέροχο.
Ήταν δύσκολο να το διαχειριστείς;
Η διαχείριση του Ρόμπι ήταν ένα παιχνιδάκι.
Ήταν σιωπηλός, ευγενικός, ταπεινός.
Δεν άφησε ποτέ το μεγαλείο του να βαραίνει.
Ο Baggio ήταν ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.
Ήταν όμως μεγαλύτερος σαν άντρας.
Ναι, μπορώ να το πω: ο άνθρωπος ξεπερνά τον παίκτη...».
Κάρλο Ματσόνε

Είναι μια από αυτές τις απίστευτες ιστορίες, φτιαγμένες από ευτυχία και πόνο, ρομαντισμό και καβγάδες, ενθουσιασμό και μελαγχολία.
Πτώσεις και αναβάσεις.
Το είδωλο του λαού, που αγαπήθηκε από όλους.
Γιατί ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ποδοσφαιριστής.

Ήταν το νούμερο 10 της εθνικής ομάδας, ήταν καθαρό πάθος για το ποδόσφαιρο, ο μάγος που έπρεπε να πιστέψεις, η ελπίδα να κολλήσεις.
Ήταν «το αδύνατο που θα γίνει δυνατό».
Ήταν ο Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο, η «θεϊκή κοτσίδα».