“Είχα βρεθεί με τη διοίκηση του Άρη τότε, μου είχαν πει μήπως γίνω προπονητής στα μικρά παιδιά, ενώ είχα ακόμη μπάσκετ μέσα μου, όπως αποδείχτηκε.

Περίμενε ο κόσμος έξω και βγήκα με δακρυσμένα μάτια.

Δεν γνωρίζω ποιο ήταν το θέμα που έφερε την αποχώρηση μου.

Δεν μπόρεσα να καταλάβω, έφυγα και δεν ήξερα τι είχαν συνεννοηθεί, ήταν δικό τους θέμα.

Στη συνέχεια, ενδιαφέρθηκε και ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, αλλά ο Παναθηναϊκός το έδειξε πιο πολύ.

Ήρθαν τα αδέλφια Γιαννακόπουλοι στο σπίτι μου και δεν θα έφευγαν μέχρι να με πάρουνε.

Πολύ καλοί άνθρωποι και τους εμπιστεύτηκα.

Δεν έφυγα, όπως, έπρεπε από τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ.

Όντως σταμάτησα απότομα.

Πήρα μια απόφαση σαν άνδρας, σωστή ή λάθος αυτή ήταν. Και δεν έκατσα να κλαψουρίζω και τέτοια.

Αυτή ήταν η απόφαση μου εκείνη την στιγμή.

Ο χειρισμός δεν μου άρεσε, όχι από τη διοίκηση, αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο και σαν άνδρας πήρα μία απόφαση.

Με την Εθνικη το 1987 πετύχαμε έναν μίνι στόχο που ήταν να μπούμε στην οχτάδα, δεν το είχαμε ξανακάνει αυτό.

Από κει και πέρα λέγαμε κάθε παιχνίδι ήταν τελικός και έπρεπε να το κερδίσουμε.
Μεγάλο κατόρθωμα να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και μας έμειναν δύο παιχνίδια.

Είπαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Να δώσουμε τον καλύτερό εαυτό μας, αυτό κάναμε, τα δώσαμε όλα.

Αντίπαλός μας ήταν η θυμωμένη τότε Γιουγκοσλαβία γιατί είχαν χάσει από μας και με την ιστορία που είχαν θεώρησαν πως ήταν τυχαίο.

Εκεί κάναμε φοβερό παιχνίδι. Ήταν πιο δύσκολο από τον τελικό.

Ήταν μεγάλο κατόρθωμα να τους κερδίσουμε δύο φορές. Τεράστιες σχολές και μεγάλοι αντίπαλοι.

Οι Γιουγκοσλάβοι ήταν ένα κλικ καλύτεροι από τους Ρώσους.

Το μπάσκετ εκτός από ταλέντο είναι και ψυχολογία και εγώ έβλεπα αν ο άλλος μπορεί να με μαρκάρει ή όχι και εγώ είχα το ίδιο ύφος είτε έμπαινε είτε όχι το καλάθι.

Δεν σου πάνε όλα καλά σε ένα παιχνίδι, αλλά πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου.

Θα χάσεις κάποια σουτ, αλλά έτσι είναι.

Είμαι ευχαριστημένος που δίνω το 100% του εαυτού μου.

Θεωρούσαν πως ήμουν ο καλύτερος αθλητής σε αυτό που κάνω, ήμουν σεμνός, αλλά όχι βλάκας. Ήξερα τι έκανα.

Εκείνη την ημέρα της νίκης, είχα φύγει με τα ΜΑΤ για να πάω στο ξενοδοχείο.

Μας περιμένανε 10.000 άτομα εκεί.

Απίστευτες στιγμές, δεν μπορώ και δεν θέλω να τις ξεχάσω ποτέ.

Συγκινούμαι που τα βλέπω ξανά στο βίντεο.

Ο κόσμος διψούσε για μία τέτοια διάκριση και αν έβλεπες την αγάπη του κόσμου σε μας, ήταν απίστευτη.

Αυτό δεν κερδίζεται με τίποτα άλλο. Εκείνη τη στιγμή πανηγυρίζαμε με όλη την Ελλάδα.

Σαν την πρώτη φορά δεν έχει, ο κόσμος το ζούσε αλλιώς.

Μπράβο σε όλα τα παιδιά.
Αυτό που βλέπαμε, δεν έχει τι να κρύψεις. Θέλει και λίγη τύχη.

Αν έμπαινε το τρίποντο του Γιοβάισα στο τέλος μπορεί να μην τα συζητούσαμε όλα αυτά.

Η μόνη υποχρέωση του αθλητή είναι να τα δώσει όλα, ήμουν ψυχρός στον αγώνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είσαι έτσι και εκτός αγώνα.

Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου με γνωρίζουν.

Αν δω τα παιδιά τώρα θα κλάψω
Όταν είσαι μεγάλος παίκτης μπορείς να συνεργαστείς με τον οποιονδήποτε.

Και εγώ και ο Παναγιώτης είχαμε τον δικό μας ρόλο, δεν μπαίναμε στα χωράφια του άλλου και δεν το είχαμε καταλάβει μόνο εγώ και ο Παναγιώτης, αλλά όλη η ομάδα.

Λειτουργούσαμε μια χαρά, μόνο έτσι θα ερχόταν το αποτέλεσμα.

Ούτε καν το λέγαμε πριν ή κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Δεν το προγραμματίζαμε, με τα μάτια καταλαβαινόμασταν, όταν έχεις μυαλό και εσύ και ο άλλος, με τα μάτια κάνεις τα πάντα.
Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή να ακούγεται το όνομά του μετά το τέλος της καριέρα του.

Εύχομαι το όνομά μου να γίνει έμπνευση στα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ.

Δεν είμαι άνθρωπος που περιμένω κάτι ή ζητάω κάτι.

Δεν σημαίνει επειδή είσαι καλός αθλητής πρέπει να γίνεις και προπονητής.

Κάπου ήθελα να βγω από το πολύ φως και να αποσυρθώ.

Ζω όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου και είμαι ικανοποιημένος όπως είμαι.

Δεν είχα βλέψεις για να γίνω προπονητής ή παράγοντας.
Δεν μπορείς να κερδίσεις όλα τα παιχνίδια.

Σημασία έχει πως θα αντιδράσεις όταν θα χάσεις.

Όταν πέσεις δηλαδή να ξανασηκωθείς.

Έτσι με έμαθε ο πατέρας μου.

Ήταν δύσκολες εποχές τότε, έπαιζα πάντα με μεγαλύτερους. έμπαινα στον καυγά δεν άφηνα τους άλλους όταν είχα δίκιο.

Ήταν δύσκολα, αλλά δεν τα αλλάζω με τίποτα.

Έτσι έμαθα να είμαι αυτός που είμαι.

Μεγάλωσα στην Αμερική και ήρθα εδώ 21 χρονών παλικάρι.

Μου άρεσε και το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά διάλεξα το μπάσκετ και εκεί διακρίθηκα.
Με τον Λάρι Μπερντ βρεθήκαμε στο Λας Βέγκας σε ένα παιχνίδι.

Είχα 7 ασίστ σε ένα ημίχρονο, απλά του έδινα την μπάλα, ήταν εύκολο.

Τα καλοκαίρια έπαιζα σε σάμερ λιγκ, ήθελα να βελτιώνομαι συνέχεια.

Άμα αφήνεις κάτι σε αφήνει.

Αυτό που έχω να πω στα νέα παιδιά είναι να προπονούνται σε αυτό που κάνουν, όσο ταλέντο και να έχουν, έχουν χαθεί πολλά ταλέντα έτσι. Ο αθλητής πρέπει να κάνει θυσίες.

Η καριέρα του μπασκετμπολίστα έχει ημερομηνία λήξεως, να καταλάβεις πως αν θες να κάνεις καριέρα θα κάνεις θυσίες.

Έκανα προπόνηση και δεν ίδρωνα.

Πρέπει μόνος σου να συμπληρώνεις πάντα, χρειαζόμουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό για να βελτιωθώ.

Ο κόσμος δεν ήξερε καλά το μπάσκετ.

Είπα εκείνη την εποχή θα δείτε μεγάλα πράγματα.

Η μπάλα έμπαινε και έβγαινε και ο κόσμος δεν το καταλάβαινε.

Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου, πίστευα στις δυνάμεις μου.

Πρέπει να είσαι εγωιστής, μέχρι ενός σημείου ώστε να μην βλάψεις τον άλλον.”

Συνέντευξη του Νίκου Γκάλη στην ΕΡΤ