«Ήμουν o ένας στο δισεκατομμύριο, μετά με συνέλαβαν για ναρκωτικά.
Σήμερα πληρώνω τα λάθη μου.
Μεγάλωσα στα χωράφια, στα αμπέλια.
Ως παιδί ήμουν αρκετά ανεξάρτητος, φαντασιωνόμουν ότι είμαι υπερήρωας, παρόλο που ήξερα ότι πιθανότατα θα κατέληγα να γίνω υδραυλικός ή αρτοποιός.
Δεν είχα ονειρευτεί ποτέ ποδόσφαιρο.
Μου άρεσε ο στίβος, ήμουν πολύ γρήγορος.
Αλλά οι φίλοι μου έπαιζαν όλοι ποδόσφαιρο και έτσι για να μην είμαι μόνος μου όλη την ώρα, εμφανίστηκα στο γήπεδο όπου έκαναν προπόνηση και ρώτησα αν μπορούσα να μπω στην ομάδα.
Και ως έφηβος, ήμουν ήδη παίκτης της Γιουβέντους και πληρωνόμουν υπερβολικά.
Όλοι με κοιτούσαν επίμονα, στις εφημερίδες υπήρχε η φωτογραφία μου με τις λέξεις...
"Here is Mister Billion".
Ήταν ένα σοκ.
Αλλά ας το παραδεχτούμε...
Δεν άξιζα αυτά τα χρήματα.
Κανένας 15χρονος ποδοσφαιριστής δεν αξίζει τόσα πολλά.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα χρήματα κατέληξαν στην Πάντοβα.
Δεν πληρώθηκα.
Ωστόσο, είχα έναν χορηγό που πλήρωσε πέντε εκατομμύρια λιρέτες στους γονείς μου και μου χάριζε τεχνικό υλικό.
Για να κερδίσω κάτι, ξαναπούλησα τα παπούτσια στους συντρόφους μου για 30.000 λιρέτες.
Το ποδόσφαιρο δεν μου έδωσε ποτέ ευτυχία.
Πολλές ανταμοιβές και χρήματα επίσης.
Αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ποτέ ευτυχισμένος σε αυτόν τον κόσμο.
Όταν στα 21 σου κερδίζεις 200 εκατομμύρια λιρέτες το μήνα, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι ότι περιτριγυρίζεσαι από μια πληθώρα ανθρώπων που θέλουν να σε παρασύρουν, που επιμένουν να σε δείχνουν σαν να είσαι τρόπαιο, για να σε μεταφέρουν στο δείπνο σε ένα εστιατόριο που θα πληρώσεις τον λογαριασμό, γιατί είσαι πλούσιος…
Αλλά πάνω απ'όλα, αυτοί οι άνθρωποι συμφωνούν πάντα μαζί σου.
Και όταν το συνηθίσεις, καταλήγεις να διώχνεις αληθινούς φίλους, τους μόνους που θα είχαν το θάρρος να σου πουν πότε κάνεις λάθος ή να σε προειδοποιήσουν αν αντιμετωπίζεις μπελάδες.
Μιλώντας για μπελάδες...
Γιατί άρχισα να καλλιεργώ μαριχουάνα;
Το έκανα και το παραδέχτηκα αμέσως στο δικαστήριο.
Ένας φίλος μου μου είπε ότι η κάνναβη ήταν για τον πατέρα του, ο οποίος είναι άρρωστος με καρκίνο.
Πήγαινα μόνο στο νερό και σίγουρα δεν θα είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τα ναρκωτικά...
Σχεδόν εκατό φυτά για την παρηγορητική φροντίδα ενός και μόνο ατόμου; 
Ξέρω, ξέρω…
Έκανα λάθος και, όπως βλέπετε, δέχομαι την ποινή μου.
Θέλετε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου;
Δεν υπάρχει.
Ή ίσως είναι αυτό που μου έμαθαν η μαμά και ο μπαμπάς όταν ήμουν παιδί...
Η ζωή σε βάζει μπροστά σε σωστές ή λάθος επιλογές, είναι στο χέρι σου να πάρεις τον σωστό δρόμο.
Και αν δεν τα καταφέρεις, στο τέλος, υπάρχει πάντα ένα τίμημα να πληρώσεις».
Λουίτζι Σαρτόρ