Πόσες φορές κοιτάς πίσω στο παρελθόν…
Πόσες φορές έχεις πει στον εαυτό σου, γιατί να συνεχίσεις, γιατί να υποφέρεις για μια μπάλα??
Πόσες φορές ησουν στον πάγκο,με μια φανέλα με το νουμερο 15,18,20 στα χέρια σου.

Το στομάχι σου σε αναταραχή και τα νεύρα πάνω απο το κεφάλι.
Είδα την πρώτη φορά,που μαζευτήκαμε να παίξουμε μπαλα, με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια γλυκιά περιέργεια.
Είδα τον εαυτό μου να σκοράρει το πρώτο γκολ και να το πανηγυρίζει σαν τρελός.
Είδα την πρώτη φορά που έβαλα το περιβραχιόνιο του αρχηγού,φορώντας το 10 στην πλατη, ανακαλύπτοντας τη δύναμη που έχει ένα μικρό κομμάτι ύφασμα.Δεν υπαρχει το συναίσθημα αυτό,για όποιον καταλαβαίνει και ζει με παθος το ποδόσφαιρο.
Είδα το μακρύ μαλλί στην εφηβεία, τα τραγούδια στο λεωφορείο και τις χειρονομίες στα αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν.
Στο σχολείο σκεφτοσουν μόνο τον αγώνα της Κυριακής.
Είδα τις ατελείωτες ωρες σε ένα σπίτι με φίλους παίζοντας Προ και κουβεντιαζοντας για μπαλα.
Ειδα ενα παιδί να κοιτάζει στην τηλεόραση τον Ρομπέρτο Μπάτζιο,τον Μπατιγκόλ,τον Μαραντόνα, το Φαινόμενο και να τους θαυμάζει.
Τι στιγμές που κλώτσαγες την μπάλα στο τείχος της γιαγιάς, η οποία έβρισκε κουράγιο να σε κυνηγήσει και να μονολογήσει…

”Δεν θα σε πιάσω ρε κοπρόσκυλο??
Στο μυαλό σου, πάντα θα είναι η πρώτη συμμετοχή στην πρώτη ομάδα και το ντεμπούτο σου.
Οι ήττες, οι νίκες, τα γκολ την τελευταία στιγμή και όλες οι μικρές εκρήξεις ευτυχίας που βίωσες στα γήπεδα,απο την μικρότερη αλάνα μέχρι το μεγαλύτερο στάδιο.
Κοίταξα πίσω, αλλά πάνω απ ‘όλα είδα τις στιγμές.
Κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μεταφορά της ζωής, ίσως η πιο όμορφη, η πιο βαθιά, αυτή με τις παχύτερες και πιο ανθεκτικές ρίζες.