«Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Raimondo ήταν μεγάλος λάτρης του ποδοσφαίρου.
Μια μέρα πέρασε από το γήπεδο της γειτονιάς και είδε πολύ κόσμο να είναι μαζεμένος.
Ήταν όλοι «έμπειροι» παίκτες που δεν είχαν χάσει τη συνήθεια του εβδομαδιαίου μίνι αγώνα.
Του είπαν ότι τα πρωινά του Σαββάτου ήταν ευπρόσδεκτος να συμμετάσχει στην ομάδα. Αυτό του άρεσε.
Το επόμενο Σάββατο, ο Raimondo επέστρεψε με μπλουζάκι και σορτς.
Παρά την προχωρημένη του ηλικία και την περιορισμένη κινητικότητά του, τα κατάφερε.
Επέστρεψε στο γήπεδο το επόμενο Σάββατο και μετά πήγαινε κάθε Σάββατο.
Για τη γειτονιά έγινε απλά ο «Ράι».
Έπαιζε σε αυτό το γήπεδο κάθε εβδομάδα για 15 χρόνια.
Έφτανε πρώτος κάθε Σάββατο, φορούσε την καθαρή κίτρινη φανέλα από τη μια πλευρά και  κόκκινη από την άλλη.
Παντός καιρού, με βροχή, με κρύο, με καύσωνα.
Στο τέλος του παιχνιδιού μάζευε τις φανέλες για να τις πάρει σπίτι και να τις πλύνει, για να είναι έτοιμες για το επόμενο Σάββατο.
Δύο χρόνια πριν τον θανατό του πέρασα από το γήπεδο ένα Σάββατο πρωί.
Μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους.
Είπα: "Σίγουρα, αλλά θέλω να παίξω με τον Ραϊμόντο".
Με πήραν μαζί του.
Του είπα: «Σε έβλεπα στην τηλεόραση από 4 χρονών και θέλω να είμαι μαζί σου!».
Μου είπε: "Φυσικά! Πού παίζεις; Μπορείς να μου δώσεις μερικές ασίστ για να με κάνεις να σκοράρω;".
"Θα προσπαθήσω".
Παίξαμε το ματς, ο Ραϊμόντο στην επίθεση, εγώ στη μεσαία γραμμή.
Πέρασα την μπάλα ακριβώς στα πόδια του. Άλλοτε έκανε κοντρόλ, άλλοτε όχι.
Μετά ήρθε κοντά μου και μου είπε: 
«Κοίτα, το πέρασμα ήταν καλό!».
Και γέλασε.
Του απάντησα: "Το πέρασμα ήταν σωστό. Πρέπει να σουτάρεις όμως!"
Εβαλε γκολ.
Στο τέλος του παιχνιδιού μείναμε να συζητάμε για ποδόσφαιρο.
Ακριβώς όπως στην τηλεόραση, πάντα ειρωνικός και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.
Ήταν 85 ετών.
Για την κηδεία του είχε στηθεί σκηνή μπροστά από την εκκλησία της γειτονιάς, ακριβώς στο γήπεδο ποδοσφαίρου όπου έπαιζε πολλά χρόνια.
Αυτό το γήπεδο ονομάζεται πλέον "Raimondo Vianello".
Όταν σήμερα βλέπω ορισμένους πρώην παίκτες υψηλού επιπέδου, ίσως και πρώην πρωταθλητές, που ζυγίζουν 100 κιλά σε ηλικία 39 ετών και δεν κινούν πια ούτε μυ, σκέφτομαι πάντα τον Ράι.
Και καταλαβαίνω τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που έχει κάνει τον αθλητισμό μόνο επάγγελμα και έναν αληθινό αθλητή που το αγαπούσε σε όλη του τη ζωή».
Η όμορφη ιστορία του Gianfranco D'Amato σε έναν γίγαντα της ιταλικής τηλεόρασης όπως ο Raimondo Vianello, ένας μεγάλος οπαδός της Inter.