«Ήμουν δεμένος με την πρώτη ομάδα και έπρεπε να υπογράψω το πρώτο μου συμβόλαιο.
Ο Βιάνι και ο Ρόκο ήταν δύο μεγαλόσωμοι άντρες που ήταν τρομακτικοί ακόμα και όταν κάθονταν, πίσω από ένα τεράστιο οβάλ τραπέζι.
Μπαίνω και λέω γεια, ο ένας διαβάζει το Gazzetta και ο άλλος την Corriere.
Ούτε με βλέπουν.
Μετά από δέκα λεπτά ο Ρόκο λέει στον Βιάνι...
 «Γίπο, αφού ήρθε το μουλάρι, ρώτα το αν πετάει...»
"Πόσα θέλετε?" λέει ο Βιάνι.
Τρία εκατομμύρια το χρόνο και έρχομαι στην ομάδα, λέω.
Ο Βιάνι συνεχίζει να διαβάζει και μετά από λίγα λεπτά:
«Πρέπει να κερδίσεις την ομάδα και δεν σου δίνουμε πάνω από ένα εκατομμύριο, πάρτο ή άφησέ το».
Και ο Ρόκο: «Γίπο, να είσαι καλά, να το κάνουμε μιάμιση??».
Υπέγραψα αμέσως, μετά κατάλαβα ότι ήταν όλα μια εκπομπή, όπως οι δύο αστυνομικοί σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, ο ένας σε χαστουκίζει και ο άλλος σου προσφέρει ένα τσιγάρο.
Το πρώτο σοκ ήταν μετά το ντεμπούτο μου στη Serie A, στη Φεράρα.
3-0 για εμάς.
Την Τρίτη, στην Αρένα, ο Τσέζαρε Μαλντίνι μου δίνει το πρώτο μου έπαθλο αγώνα, 180.000 λιρέτες.
''Δεκαοχτώ ροζ σεντόνια, που τα έλεγαν σομόν, σε μέγεθος μισής χαρτοπετσέτας.''
Από φόβο μην τα κλέψουν στο τραμ, περπάτησα από την Αρένα μέχρι το Corvetto και πριν το δείπνο τα έδωσα στον πατέρα μου, που κέρδιζε 45.000 λιρέτες το μήνα.
Τα πήρε, τα μέτρησε αφήνοντας τα στο τραπέζι, ήδη μετά το έκτο η μαμά μου έκλαιγε.''
Τζιοβάνι Λοντέτι