Ο Μαραντόνα βρήκε ένα σπίτι στη Via Scipione Capece 3, ένα διαμέρισμα με θέα στον Κόλπο.
Έμενε στον δεύτερο όροφο.
Πάντα ήθελε ένα σπίτι με πισίνα όπως είχε στη Βαρκελώνη και όπως θα του έδιναν πολλοί άλλοι σύλλογοι.
Αλλά το να έρθει και να παίξει στη Νάπολι ήταν πάνω απ'όλα επιλογή.
Θα του άρεσε επίσης ένας κήπος ή ένα ιδιωτικό γυμναστήριο.
Έπρεπε να συμβιβαστεί με ένα γκαράζ όπου θα μπορούσε να προπονείται και να σηκώνει βάρη, κάτι που τον χαλάρωνε.
Ωστόσο, δέχτηκε αυτές τις αποποιήσεις πρόθυμα.
Και οι Ναπολιτάνοι πάντα καταλάβαιναν ότι ο Ντιέγκο, όταν επέλεγε τη Νάπολι, θα είχε εγκαταλείψει πολλά άλλα πράγματα, εντός και εκτός γηπέδου.
Μπροστά του ήταν η θάλασσα στην οποία βρισκόταν η ακτή του Σορέντο, ο Βεζούβιος και το Castel dell'Ovo.
Και τόσοι άνθρωποι που τον αγάπησαν.
Του άρεσε το τζόκινγκ, το οποίο μπορούσε να κάνει μόνο τη νύχτα, κουκουλωμένος απο την κορυφή μέχρι τα νύχια.
 Υπήρχε ένα περίπτερο κοντά στο Parco della Rimembranza (σήμερα ονομάζεται Virgiliano), ένα μέρος που κάποτε ήταν προορισμός για ζευγάρια που αναζητούσαν στιγμές τρυφερότητας.
Πήγαινε μέχρι εκεί, στον πάγκο ήταν μια μικρή ηλικιωμένη γυναίκα που τον έβλεπε να φτάνει ιδρωμένο και εντελώς καμουφλαρισμένο.
Ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν και τον υποδέχτηκε με κάθε δυνατή αγάπη που σε εκείνες τις εποχές και εκείνες τις συνθήκες, σήμαινε ότι το έκανε σαν να ήταν ένα κανονικό αγόρι που έκανε το τζόκινγκ του.
Του άνοιγε το μπουκάλι και του έλεγε "Πιες. Κουράστηκες; Περίμενε, κάτσε λίγο".
Αλλά δεν το έκανε, έφευγε.
Μέχρι να τον καταπιεί το σκοτάδι.
Πρέπει να σκέφτηκε ότι όταν του είπαν ότι η Νάπολι ήταν μια κουραστική πόλη, εννοούσαν με αυτόν τον τεράστιο όγκο αναρριχήσεων που οδηγούν από την θάλασσα στο λόφο.
Όμως οι αναβάσεις έχουν ένα πλεονέκτημα.
Στην επιστροφή γίνονται καταβάσεις.
Βέβαια, οι καιροί άλλαξαν...
Και εκείνο το αγόρι άρχισε να βγαίνει όλο και πιο συχνά με το αυτοκίνητο, αντί με παπούτσια για τρέξιμο, και πάντα επέστρεφε τις πρωινές ώρες.
Αλλά ήταν πάντα ο Μαραντόνα.
Και πάντα υπήρχε κάποιος που οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας τον χαιρετούσε και φώναζε "Diego!"
Όταν πήγαινε και όταν επέστρεφε από την προπόνηση τον ακολουθούσε πάντα ένα σμήνος από μοτοποδήλατα.
Ίσως το είχε συνηθίσει, ίσως το άφηνε να συμβεί γιατί εκείνα τα παιδιά χαιρόταν έτσι.
Και όταν μπορούσε σταματούσε από το σπίτι για αυτόγραφα και φωτογραφίες

Εκείνο το σπίτι, αυτός ο δρόμος, έγινε ο προορισμός πολλών μαθητών και φοιτητών.
Ακόμα κι αν το πρωί κοιτάζοντας προς το μπαλκόνι, κανείς δεν τον είχε δει ποτέ.

Σο σπίτι του πήγαιαν πιστοί φίλοι όπως ο Τσίρο Φεράρα που ήταν στον κάτω όροφο και ο Εράλντο Πέτσι, για ένα μόνο χρόνο, δίπλα.
Πολλοί τον περίμεναν μετά τα εντός έδρας παιχνίδια όταν επέστρεφε, ακόμη περισσότεροι τον συνόδευαν όταν έβγαινε με χιλιάδες μοτοποδήλατα.
Μερικές φορές, έχοντας ανέβει στο σπίτι, κοιτούσε έξω για να πει ένα γεια.
Έφυγε τον Απρίλιο του 1991, ήταν βράδυ του Πάσχα.
Η γυναίκα του είχε φύγει για την Αργεντινή με τις κόρες της.
Οι συμπαίκτες του πηγαινοέρχονταν, δεν ήθελαν να τον αφήσουν μόνο.
Αλλά ο Ντιέγκο έφυγε...
"Αύριο είναι τα γενέθλια της Dalmita. Θέλω να είμαι μαζί της."

Λίγο μετά τις 10 το βράδυ με τζιν και πουκάμισο, με μακριά γενειάδα, ο Ντιέγκο έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του στο via Capece 3 για τελευταία φορά.
Τον περίμενε η BMW του.
Πήγε στη Ρώμη στο Fiumicino.
Το ιταλικό αεροπλάνο για το Μπουένος Άιρες, AZ576, αναχωρεί στη 1.05 π.μ.

259 αγώνες, 115 γκολ, 81 εκ των οποίων στο πρωτάθλημα, 29 στο κύπελλο Ιταλίας, 5 στο ευρωπαϊκό κύπελλο, τεράστια μαγεία, ασίστ και αναμνήσεις σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο, έναν Ναπολιτάνο γιο, οκτώ τιμωρίες για χαμένες προπονήσεις, επτά τραγούδια και διάφορες χορωδίες αφιερωμένες σε αυτόν, δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Ιταλίας, ένα κύπελλο UEFA, ένα Super Cup, έναν τίτλο πρώτου σκόρερ και τα πιο όμορφα χρόνια που έχει ζήσει η Νάπολι.

Μια επιγραφή εμφανίστηκε σε έναν τοίχο μπροστά από το σπίτι του...
«Ο Ήλιος πάντα ανατέλλει ξανά».

Ακόμη και σήμερα κάτω από αυτό το σπίτι υπάρχουν παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί ακόμη εκείνη την εποχή.
Άλλοι που είναι μεγαλύτεροι κουβαλάνε κάποιο λουλούδι, κάποιοο κασκόλ.
Όλοι έχουν μια μνήμη.
Όταν τυχαίνει να βρίσκεσαι σε εκείνη την περιοχή απλώνεις το χέρι και ρίχνεις μια ματιά.

Το σημαντικό είναι ότι εκεί υπήρξε ο Μαραντόνα
 Maradona DA, Scipione Capece 3, περιοχή Posillipo, Νάπολι.