«Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών ανέβαινα έξι ή επτά ορόφους με τις σκάλες σηκώνοντας κουφώματα αλουμινίου στους ώμους μου.

Ποτέ δεν ξεχνάω ότι στα είκοσι μου έπαιζα στην Α’ Κατηγορία τοπικού πρωταθλήματος και έβγαζα το ψωμί μου ως σιδεράς και δούλευα στα αλουμίνια.
Αν δεν με έβλεπαν οι κυνηγοί ταλέντων της Πιεβιτζίνα και δεν μου πρόσφεραν μια ευκαιρία στο Διαπεριφερειακό πρωτάθλημα, δεν θα είχα γίνει ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ίσως να ήμουν εργάτης σε όλη μου τη ζωή.
Μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό…
Έπαιξα στη Serie A, ήμουν πρώτος σκόρερ και στις τρεις επαγγελματικές κατηγορίες της Ιταλίας…
Serie A, Serie B, Serie C.
Kέρδισα πολλά.
Τι άλλο μπορώ να θέλω;
Είναι αλήθεια ότι δεν έχω παίξει ποτέ σε μεγάλο σύλλογο, αλλά έχω παίξει δίπλα σε ανθρώπους όπως ο Μπάτζιο και ο Πίρλο, οπότε είναι σα να έπαιξα…
Άλλωστε με αποκαλούσαν «εργάτη του γκολ» και η εργατική τάξη δύσκολα πηγαίνει στον παράδεισο.
Το λέει η ιστορία…»
Dario Hubner