«Αυτός είναι από την Βιτσέντσα, εγώ από το Τρεβίζο.

Σταμάτησα στο τέλος της προπόνησης για να παρατηρήσω τα χτυπήματα φάουλ που έκανε… Έτσι με ενέπνευσε και άρχισα να εκτελώ κι’εγώ.

Ο δικηγόρος Ανιέλι είπε ότι ο Ρόμπι ήταν ο Ραφαήλ και εγώ ο Πιντουρίκιο, ένας νεαρός ζωγράφος που προοριζόταν να μιμηθεί τον δάσκαλο».

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο

«Το πάθος σε οδηγεί να ξεπεράσεις κάθε φαινομενικά ανυπέρβλητο τείχος και να ξεπεράσεις τα όρια.

Το βασικό ήταν η καθημερινή δουλειά και η αποφασιστικότητα.

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία…

Πίσω από όλους τους καλλιτέχνες υπάρχει πάντα δουλειά.

Όποιος λέει το αντίθετο δεν λέει την αλήθεια.

Είμαι πρωταθλητής;

Δεν είχα ποτέ αυτή την αίσθηση.

Πάντα προσπαθούσα να διασκεδάζω τον κόσμο, ναι.

Με την μπάλα στα πόδια μου ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Όλα είναι αποτέλεσμα του πόσο έχεις προπονηθεί, ορισμένα πράγματα γίνονται φυσικά επαναλαμβάνοντας τα.

Κανείς δεν ξυπνάει το πρωί και απλά κάνει κάτι εξαιρετικό.

Πάντα υπάρχει δουλειά, προσπάθεια και επιμονή από πίσω».

Όλη η ταπεινοφροσύνη και η τάξη του Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο

”Aν πρέπει να το φωνάξεις, για να προσποιηθείς ότι είσαι ηγέτης, τότε δεν είσαι ηγέτης.

Δεν έλειψα απο τις προπονήσεις, δεν πήγα στη ντίσκο, ούτε στα πάρτι, ωστόσο οι συγκεντρώσεις μας ήταν βαρετές.

Θα ήμουν ευτυχής αν όσοι με επικρίνουν, ρωτούσαν τους πρώην συμπαίκτες μου, για μένα.

Είναι της μόδας να λένε κάποιοι… σε αυτό το ποδόσφαιρο το σημερινό, δεν θα ήμουν ανταγωνιστικός.

Να ξέρετε ότι θα ήμουν πολύ περισσότερο, γιατί τώρα τους επιτιθέμενους τους προστατεύουν, πριν οι αμυντικοί στόχευαν απευθείας στα πόδια, έβαζαν μπουνιές και αγκώνες στο πρόσωπο, το μαρκάρισμα από πίσω δεν είχε κυρώσεις.”

”Ήταν 5 Μαΐου του 1985, ήμουν δεκαοχτώ χρονών, έπαιζα στη Βιτσέντζα και εκείνη τη μέρα παίξαμε κόντρα στη Ρίμινι, του Αρίγκο Σάκι.

Γλίστρησα και ένιωσα τρομερό πόνο.

Κράτησε ένα δευτερόλεπτο, μετά εξαφανίστηκε.

Λίγο αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι είχα τραυματιστεί σοβαρά, διέλυσα το αριστερό μου γόνατο.

Ενα χρόνο εκτός…

Δεν αισθανόμουν το πόδι μου, το γόνατο ήταν πολύ πρησμένο.

Μου έκαναν 220 εσωτερικά ράμματα.

Μόλις είχα υπογράψει συμβόλαιο με την Φιορεντίνα λίγες μέρες πριν, πηγαίνοντας από την Τρίτη Κατηγορία απευθείας στη Σέριε Α.

Ήταν ένα δράμα.

Ήθελα να σταματήσω, γιατί πίστεψα ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω.

Είπα κάτι τρελό στη μαμά μου…

′′Αν μ’αγαπάς, σκότωσέ με”

Συνειδητοποίησα όμως, ότι η ζωή απαιτεί να κάνεις επανεκκίνηση κάθε μέρα.

Αποδοχή και υπέρβαση των δυσκολιών.

Πολλοί που είχαν υποστεί τον ίδιο τραυματισμό, σταμάτησαν το ποδόσφαιρο και εγώ έφτασα πολύ κοντά σ’αυτό, αλλά δεν τα παράτησα ποτέ.”

”Τα τελευταία χρόνια βλέπω σχεδόν όλες τις ομάδες να παίζουν πάσες με τον τερματοφύλακα.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλες οι ομάδες και είναι σα να αναγκάζονται να το κάνουν.

Αυτό με ενοχλεί.

Δεν πρέπει όλοι να ακολουθούν την ίδια τακτική.

Πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.Αναζητούμε συνεχώς το καλό παιχνίδι, αλλά εάν ρωτήσετε έναν προπονητή εάν προτιμά να κερδίσει ή να παίξει καλά, θα σας πει πάντα, οτι θέλει να κερδίζει.

Τι σημαίνει να φτιάξεις ένα καλό παιχνίδι… Οι ποδοσφαιριστές και οι οπαδοί πανηγυρίζουν αν κερδίσεις.

Οι ποδοσφαιριστές φαίνεται να καθοδηγούνται από ένα τηλεχειριστήριο, εχεί χαθεί η φαντασία.

Αυτό το πράγμα αφορά επίσης όλο και περισσότερο τις Ακαδημίες ποδοσφαίρου, όπου κάθε παιδί πρέπει να κινείται σαν ρομπότ, εις βάρος της δημιουργικότητας του παιχνιδιού.

Αντιλαμβάνομαι το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο…

Μόλις η μπάλα περάσει από το κέντρο, πρέπει πάντα να δημιουργείς παιχνίδι, όχι να γυρίζεις συνεχώς την μπάλα πίσω και να αλλάζεις πάσες.

Το ποδόσφαιρο είναι φαντασία.

Βλέπω πρώην ποδοσφαιριστές που συμπεριφέρονται σαν ειδικοί αναλυτές. Κάνουν τους καθηγητές στην τηλεοράση.

Εγώ, όμως, τους θυμάμαι, να μην μπορούν να ντριπλάρουν, ούτε με τα χέρια.”

«Ο πρώτος τραυματισμός στα δεκαοχτώ ήταν πραγματικά πολύ βαρύς.
Δεν είχα παίξει σχεδόν για δύο χρόνια.
Και μετά επειδή σου συμβαίνει στα δεκαοχτώ ακόμα δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τη ζωή.
Δυσκολεύεσαι ακόμα και μετά τα πενήντα να καταλάβεις, που έχεις πολλές εμπειρίες, πόσο μάλλον στα δεκαοχτώ.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που σε ορισμένες ηλικίες μπορούν να σε σημαδέψουν μόνιμα.
Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, πρέπει να πω την αλήθεια, θα ήθελα να με δω όπως ήμουν στη Βιτσέντζα στην αρχή με όλες τις φανέλες που φόρεσα.
Δεν θέλω να φανώ αλαζονικός αλλά εκείνος ο Μπάτζιο ήταν πραγματικά ασύλληπτος.
Αλλά μετά τον τραυματισμό δεν ήμουν πια αυτός ο Μπάτζιο, είναι σαν να μου είχαν αφαιρέσει κάτι, την έκρηξη.
Αυτό το περιστατικό με σημάδεψε για μια ζωή.
Η διαχείριση του πόνου ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, αλλά είναι αυτό που σε κάνει να μεγαλώνεις, είναι αναπόφευκτο.
Μπορούμε να γίνουμε σπουδαίοι άνθρωποι μόνο αν ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, αν έχουμε τα μέσα να τις πολεμήσουμε και αν δεν αφήσουμε τους εαυτούς μας να αποθαρρυνθούν.
Πιστεύω ότι αυτό είναι το καρύκευμα της ζωής κάθε ανθρώπου. Αν δεν υπήρχαν δυσκολίες δεν θα μπορούσαμε ποτέ να καταλάβουμε ποια είναι η αξία μας…
Το αύριο…
Δεν ξέρω.
Συνεχίζω να κάνω τη ζωή μου όσο πιο απλή γίνεται, είμαι περιτριγυρισμένος από καλούς φίλους και καλούς ανθρώπους, προσπαθώ να είμαι καθαρός, τίμιος άνθρωπος, αυτό διδάσκω και στα παιδιά μου.
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να προσπαθήσεις να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και τους κοντινούς σου ανθρώπους γιατί η ζωή περνάει πολύ γρήγορα…»
Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο