Για τον Κασίγιας ήταν «o χαραμάδας», για τον Ζιντάν ένας από τους πιο δυνατούς με τους οποίους έχει παίξει.

Για τους οπαδούς της Ρεάλ και τους απλούς λάτρεις του αθλήματος, ωστόσο, ένας από τους πιο αγαπημένους όλων των εποχών.

Ναι, γιατί παρά το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν γεμάτη «Γαλακτικος», ήταν ένας από τους πιο χαρισματικούς και αντιπροσωπευτικούς παίκτες.

Falso nueve, επιθετικός χαφ, χαφ ή μπροστά στην άμυνα, όπου και να τον έβαζες ήταν εγγύηση.

Μεγαλώνοντας στην ομάδα, κάθε καλοκαίρι ο Τύπος τον έγραφε πάντα ως βασική αλλαγή, για να παρέχει χώρο για όλους εκείνους τους πρωταθλητές που έφταναν στη Ρεάλ κάθε χρόνο.

Αλλά οποιοσδήποτε προπονητής κάθισε τότε στον πάγκο κατέληγε πάντα να κάνει δεύτερες σκέψεις, ερωτευόμενος αυτόν τον εξωφρενικό παίκτη, ικανό να παίζει σε διαφορετικές θέσεις χάρη στην τεράστια κλάση του και την ποδοσφαιρική του ευφυΐα.

Και τότε, για εκείνον, ήταν «καλύτερα να παίζεις λιγότερο στη Ρεάλ Μαδρίτης παρά συνέχεια κάπου αλλού».

Δεκαεπτά χρόνια με την Καμιζέτα Μπλάνκα και 542 συμμετοχές, με γκολ (77), τρόπαια (14) και αμέτρητες ασίστ.

Στο 7-0 κόντρα στη Βαγιαδολίδ, έβγαλε 4 σε ένα μόνο ματς.

Το καλύτερος στην καριέρα του, ωστόσο, δεν μπορεί να μην είναι αυτό το «loco y genial taconazo» στον Καρίμ Μπενζεμά απέναντι στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.

“Ω Θεέ μου! ¿Qué hizo Guti;» θα πει live ο τρελός σχολιαστής.

Ένα πραγματικά μοναδικό taconazo, καθώς ο Josè Maria Gutiérrez, γεννημένος Guti, έγινε ένα αξέχαστο είδωλο της Ρεάλ Μαδρίτης.