”Μετά από πολύ καιρό βλέπω ξανα τα βίντεο απο εκείνα τα παλιά χρόνια, σίγουρα με λίγη νοσταλγία, γιατί σήμερα το ποδόσφαιρο είναι διαφορετικό από τότε που έπαιζα.

Δεν σκεφτόμασταν πολύ την εμφάνιση, αλλά αγαπούσαμε τη φανέλα.

Αυτή έπρεπε πάντα να υπερασπιζόμαστε.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπήρχαν, αλλά είχαμε απευθείας συνομιλία με τους οπαδούς, ζωντανά.

Μου άρεσε να βρίσκομαι ανάμεσά τους, ανάμεσα στους ανθρώπους της Νάπολι.

Υπήρχε ένας μαγικός, σχεδόν εμβρυϊκός δεσμός, όταν μπήκα στο γήπεδο σας χρειαζόμουν, τις κραυγές σας, τα τραγούδια σας, τα πάντα.

Πιστέψτε με, η ζεστασιά του κόσμου μπήκε στο δέρμα μου, έκλεισα την ενέργειά σας στα γάντια μου.

Η υπεράσπιση αυτού του τέρματος για μένα σήμαινε να υπερασπιστώ τους συμπαίκτες μου, τους οπαδούς, τους ανθρώπους μου, την πόλη μου.

Εγώ, Ναπολιτάνος, οπαδός της Νάπολι και ταυτόχρονα τερματοφύλακας αυτού του υπέροχου συλλόγου.

Πες μου τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;

Τίποτα.

Το δικό μου δεν ήταν το όνειρο πολλών παιδιών, το δικό μου ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης!

Έπρεπε να είμαι σε αυτό το τέρμα, έπρεπε να είμαι ο τερματοφύλακας της Νάπολι, πάση θυσία.

Δεν ήξερα πώς να δω τον εαυτό μου κάπου αλλού, σε κανένα άλλο γήπεδο ποδοσφαίρου εκτός από το San Paolo.

Και δεν έχει σημασία τι έπρεπε να εγκαταλείψω, δεν πειράζει αν δεν κατέκτησα το όνειρο της εθνικής ομάδας, έπαιξα στον σύλλογο της ζωής μου, ήμουν ο τερματοφύλακας της Νάπολι και είχα το προνόμιο να φοράω το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Όλα τα άλλα, όπως είπε και ο Califano, είναι πραγματικά βαρετά.

Όπως έχω πει πολλές φορές, οι ποδοσφαιριστές περνούν αλλά η πίστη παραμένει πάντα ζωντανή.

Πάντα οπαδός της Νάπολι. Πάντα.”

Πίνο Ταλιαλατέλα