Το 7 και το 10 μας άφησαν για πάντα.

«Ήταν μια κόλαση ζωής και μερικές φορές αν μοιράσω την ύπαρξή μου στη μέση, νομίζω ότι τα πρώτα 27 χρόνια ήταν μια πραγματική ευλογία και τα τελευταία 27 μια πραγματική καταστροφή.

Κάποτε ένας Ιρλανδός σερβιτόρος μου έφερε λίγη σαμπάνια στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, όπου ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι με τη Mary Stavin (Miss World 1977) και είδε αρκετές χιλιάδες λίρες που κέρδισα σε στοιχήματα και με ρώτησε ειρωνικά…

«Πότε άρχισαν να πάνε τα πράγματα λάθος για σένα, Τζορτζ;»

Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε από ένα εγκάρδιο γέλιο.

Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι όλα πήγαν στραβά από εκεί και πέρα.

Πήγε άσχημα αυτό που αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο, το ποδόσφαιρο και από τότε η υπόλοιπη ζωή μου διαλύθηκε.

Όταν το ποδόσφαιρο ήταν σημαντικό για μενα και έπαιζα καλά, ανυπομονούσα να σηκωθώ το πρωί, ήταν ο μόνος λόγος για να ζω.

Όταν ο τζόγος δεν ήταν πλέον αρκετός για να με σηκώσει από το κρεβάτι, δεν έβλεπα άλλο καλό λόγο να σταματήσω να πίνω.

Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι παρά τα άπειρα σκαμπανεβάσματα της ζωής μου, όταν κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι το παρελθόν μου, δεν μπορώ παρά να θεωρώ τον εαυτό μου έναν τυχερό άντρα».

Τζορτζ Μπεστ

«Δεν θα γίνω ποτέ ένας κανονικός άντρας, ποτέ δεν θα είμαι ένας απλός άνθρωπος.

Συναντώ συχνά ανθρώπους που μου λένε ότι τους έσωσα τη ζωή, ανθρώπους που τους έστειλαν στο Ιράκ, όταν γινόταν πόλεμος και δείχνοντας μια φωτογραφία μου τους άφηναν να ζήσουν.

Αλλά ποτέ δεν ήθελα να γίνω το παράδειγμα κανενός.

Τα μόνα παραδείγματα είναι ο πατέρας και η μητέρα, οι γονείς.

Χάρηκα πολύ, το ποδόσφαιρο μου έδωσε όλα όσα έχω, περισσότερα απ’όσα μπορούσα να φανταστώ.

Χωρίς ναρκωτικά θα μπορούσα να είχα παίξει και να κερδίσω πολλά περισσότερα.

Θα είμαι αιώνια ευγνώμων στον κόσμο.

Καταφέρνουν να με εκπλήσσουν κάθε μέρα».

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

Η 25η Νοεμβρίου δεν θα είναι ποτέ μια μέρα σαν τις άλλες.

Το 7 και το 10 μας άφησαν για πάντα.

Τζορτζ και Ντιέγκο..