Στη Σοβιετική Ένωση μετά τον Στάλιν ήταν ένας νεαρός πτυχιούχος θερμομηχανικής, με το βαθμό του συνταγματάρχη στον Κόκκινο Στρατό, με δουλειά υδραυλικού που «στον ελεύθερο χρόνο του» έπαιζε και ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα για την Ντιναμό Κιέβου.

Όσοι είχαν δει τον Valeri Lobanovski να παίζει διαβεβαίωσαν ότι ήταν εξαιρετικός αριστερός εξτρέμ με δυνατό σουτ.

Μόνο που η καριέρα του τελείωσε νωρίς, σε ηλικία 29 ετών, όταν έφυγε από τη Ντιναμό λόγω διαφωνιών με τον κόουτς Μάσλοβ.

«Δεν υπάρχει χώρος για φαντασία και δεν υπάρχει χώρος για ατομικότητα στην αυστηρή ανάταση του συλλογικού».

Αυτή ήταν λίγο πολύ η κριτική που ώθησε τον Λομπανόφσκι να εγκαταλείψει την ομάδα του Κιέβου, χτυπώντας την πόρτα πίσω του.

Δεν το σκέφτηκε τότε ότι όταν γίνει προπονητής, θα μεταφέρει τις ίδιες ιδέες που μισούσε. Και πράγματι, δεν θα πάει μόνο μπροστά τις ομάδες του, αλλά θα τις ανεβάσει στις ψηλότερες κορυφές.

Όταν άρχισε να προπονεί την Ντνίπρο το 1969, με την υποστήριξη της προπόνησης και των σπουδών του, εφάρμοσε την επιστημονική μέθοδο στο ποδόσφαιρο.

Κατάφερε να αποκτήσει έναν «πρωτόγονο» υπολογιστή και με αυτόν ανέπτυξε ένα πρόγραμμα ικανό να αναλύει αγώνες χωρίζοντας το γήπεδο σε 9 τομείς.

Με βάση αυτές τις αναλύσεις, κατέστη δυνατό να κατανοηθούν οι κινήσεις των αντίπαλων ομάδων και να εντοπιστούν οι πιο ευάλωτες περιοχές.

Αφού είχε επιλέξει την «τακτική της επίθεσης», προετοίμασε τους παίκτες του με στρατιωτική πειθαρχία και προπόνηση.

Εκτός από την περίφημη «ανάβαση του θανάτου», υπήρχαν επαναλήψεις με γυμνό στήθος τις πρώτες πρωινές ώρες και ατελείωτα τρεξίματα στα χωράφια γύρω από την πόλη.

Με αυτή τη μέθοδο εργασίας έφερε την Ντνίπρο στη σοβιετική πρώτη κατηγορία και μετά επέστρεψε στη Ντιναμό Κιέβου, ανοίγοντας ξανά την πόρτα που χτύπησε όταν έφυγε ως παίκτης.

Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα, το 1974 η Ντιναμό έγινε η πρώτη ομάδα που συνδύασε πρωτάθλημα και κύπελλο στην ΕΣΣΔ και την επόμενη χρονιά έγινε η πρώτη σοβιετική ομάδα που κέρδισε στην Ευρώπη κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων.

Το τρόπαιο ακολούθησε το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ νικώντας την Μπάγερν ενώ ένας από τους παίκτες της, ο Όλεγκ Μπλόχιν κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα.

Θα κατακτούσε ένα ακόμη πρωτάθλημα και ένα ακόμη Κύπελλο Κυπελλούχων εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης το 1985/86 με ένα ηχηρό 3-0 στον τελικό.

«Είναι μια ομάδα από το μέλλον» ήταν η περιγραφή του αγώνα από την «El Paìs».

Τέτοια αποτελέσματα και τέτοια εξύψωση της συλλογικότητας δεν θα μπορούσαν να μην επιτύχουν τη συναίνεση μεταξύ των ηγετών της κομμουνιστικής Ρωσίας.

Μάλιστα, του ανατέθηκε η ηγεσία της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης σε δύο διαφορετικές στιγμές, το 1976 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ και το 1986-88. Ειδικά στη δεύτερη εμπειρία, η ΕΣΣΔ παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο και θα σταματήσει στο Μεξικό ’86 από το Βέλγιο και τον διαιτητή, ενώ στο Ευρωπαϊκό του 1988 θα πρέπει να παραδοθεί στο βολέ με το δεξί του Μάρκο Φαν Μπάστεν.

Μετά από μια μερική πτώση μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, το ποδόσφαιρο του Lobanovski βρήκε νέα ζωή στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν με τη Dynamo Κιέβου κέρδισε 5 πρωταθλήματα Ουκρανίας σε 6 χρόνια, δίνοντας στον κόσμο έναν μοναδικό πρωταθλητή, τον Andriy Shevchenko.

Πέθανε το 2002, στο περιθώριο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Zaporozhye.

Θα αφήσει τον τελευταίο του αναστεναγμό εκεί που πέρασε τη ζωή του.

Στον πάγκο, «για πάντα πιστός να φυλάει τους στρατιώτες του».

Ο Valeri Lobanovski γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1939 στο Κίεβο.

Συνταγματάρχης Valeri Lobanovski