«Ο Τζέιμς είναι κλινικά τυφλός.

Μάλλον όταν με ρωτούν αν είμαι καλός στο ποδόσφαιρο είναι η χειρότερη ερώτηση για μένα. Ανακαλύπτεις ότι πρέπει να δικαιολογήσεις ή να πεις ότι δεν ενδιαφέρομαι και οι άνθρωποι να σε κοιτούν και να λένε “καλά δεν ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο;”.

Μετά πρέπει να τα εξηγήσεις όλα και βρίσκεσαι σε μια συζήτηση που δεν θέλεις να κάνεις με κανέναν.

Όταν κάποιος σε πλησιάζει στην παμπ και σου λέει “ο γιος σου παίζει;”

Απλά θέλεις να αλλάξεις θέμα.

Αυτό ήταν ίσως το πιο δύσκολο πράγμα όλα αυτά τα χρόνια.

Του Τζέιμς μάλλον δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο όσο θα έπρεπε γιατί δεν ήταν τόσο καλός όσο θα έπρεπε.

Όταν ήταν πολύ μικρός και τα μάτια του ήταν μάλλον ελαφρώς καλύτερα από τώρα και τα γήπεδα ήταν μικρότερα και όλα ήταν πολύ πιο κοντά για να μπορούσε να δει την μπάλα καλύτερα, ήταν πολύ, πολύ καλός.

Είπα στον πατέρα μου, στη γυναίκα μου και σε όλους…

«Έχει την ευκαιρία να γίνει ποδοσφαιριστής».

Στη συνέχεια, όμως, μόλις διαγνώστηκε με την ασθένεια, σταδιακά σταμάτησε.

Διαχειρίστηκε καλά την κατάσταση, απλά θέλεις να αφαιρέσεις όλα τα προβλήματα των παιδιών σου, θέλεις να είναι δικά σου και όχι δικά τους.

Απλώς δεν σας αρέσει η σκέψη του τι μπορεί να σας επιφυλάσσει το μέλλον.

Στην αρχή βλέπεις όλα τα αρνητικά.

Δεν θα μπορεί να οδηγήσει, δεν θα μπορεί να κάνει αυτό ή εκείνο.

Τι δουλειές μπορεί να κάνει;

Υπάρχουν ακόμα πράγματα που με ενοχλούν τώρα.

Θέλω να μπορεί να κάνει όλα όσα κάνουν όλοι οι άλλοι.

Βασικά το κάνει, μόνο με μερικές μικρές αλλαγές.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Το καημένο το αγοράκι έπρεπε να πηγαίνει στο νοσοκομείο κάθε δύο λεπτά και έπρεπε να ξαπλώνει εκεί και να είναι γενναίο ενώ του κολλούσαν κάτι στα μάτια.

Τα μάτια του έκαιγαν και ούρλιαζε από τον πόνο.

Απλώς σκέφτεσαι «γιατί;».

Αλλά έχω κάνει πολλές επισκέψεις σε νοσοκομεία στην εποχή μου και έχω δει πολλούς λιγότερο τυχερούς ανθρώπους, οπότε πρέπει να τα βάλεις όλα σε μια προοπτική.

Συνεχίζουμε τη ζωή και διασκεδάζουμε πολύ.

Παίρνω τη θετική πλευρά όλων.

Έχω πολλά για να είμαι περήφανος γιατί μεγάλωσε και έγινε ένα λαμπερό αγόρι.

Όντας έτσι όπως είναι, απλώς σκέφτομαι «ξέρεις τι, έκανα ένα παιδί με το οποίο μάλλον είμαι ακόμα πιο κοντά».

Δεν θα μπορεί να οδηγήσει, θα είμαι το ταξί του μια ζωή!

Θα ήταν υπέροχο αν μπορούσε να δει τέλεια και ελπίζω μια μέρα να το καταφέρει».

Ο Michael Owen μιλά για το σύνδρομο Stargardy που επηρέασε τον 17χρονο γιο του Tζέιμς.