Για αρκετά χρόνια στην Γαλλία υπήρχε ένα γήπεδο όπου το να κερδίσεις ένα φάουλ ήταν σχεδόν εξίσου πλεονεκτικό με το να κερδίσεις ένα πέναλτι.

Την ακριβή στιγμή που ο διαιτητής έδινε το φάουλ, οι οπαδοί της Ολιμπίκ Λυών θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν.

Ναι, γιατί ο Antônio Augusto Ribeiro Reis Júnior, πιο γνωστός ως Juninho Pernambucano, θα σκεφτόταν να «μεταμορφώσει» αυτή την τιμωρία, σε ένα όμορφο γκολ.

Ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες, ειδικούς στα ελεύθερα χτυπήματα φάουλ, όλων των εποχών, ικανός να χτυπήσει από όλες τις θέσεις.

Σημείωσε 75 γκολ από στημένες φάσεις στην καριέρα του.

Στο ρεπερτόριό του υπήρχαν, το curling σουτ, το power shot (εντυπωσιακό γκολ κόντρα στη Ρεάλ από τα 35 μέτρα με την μπάλα να ταξιδεύει με 126 χλμ./ώρα) και πάνω από όλα το σήμα κατατεθέν του «ο καταραμένος» ένα σουτ με την μπάλα που ξεκινά κια πάει ψηλά και μετά πέφτει ξαφνικά χωρίς να δίνει ευκαιρία στον τερματοφύλακα.

Μια τεχνική που ο Juninho δεν έχει ποτέ υποστηρίξει ως δική του, αντιθέτως…

«Ξεκίνησα αντιγράφοντας ελεύθερα χτυπήματα από τον Μαρσελίνιο, ο οποίος έπαιζε στην Κορίνθιανς.

Ήταν μια από τις πηγές έμπνευσής μου και ο πρώτος παίκτης που είχα δει ποτέ να χτυπά την μπάλα έτσι και να την κάνει να χορεύει στον αέρα.

Αυτό σε κάνει να καταλάβεις πώς η τεχνική δεν είναι καν δική μου.

Ο Ντίντι, που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Βραζιλία το 1958 και το 1962, το έκανε ήδη τότε».

Και αν ο Μαρσελίνιο ήταν πηγή έμπνευσης για τον Ζουνίνιο, αντ’ αυτού ήταν ο πρώην αρχηγός της Λυών που θάμπωσε τον Αντρέα Πίρλο.

Ακόμα κι αν η αντιγραφή του Juninho δεν ήταν εύκολη…

«Εκτελώ ελεύθερα χτυπήματα φάουλ πάντα με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Η πηγή έμπνευσης, ωστόσο, είναι η ίδια πάντα, ο μέσος Juninho Pernambucano.

Τον μελέτησα, μάζεψα DVD και παλιές εικόνες από αγώνες του και στο τέλος κατάλαβα. Κλωτσούσε με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά δεν κατάλαβα τη μέθοδο.

Μπήκα στο γήπεδο και προσπάθησα να τον μιμηθώ, αλλά στην αρχή χωρίς αποτέλεσμα.

Η μαγεία που κυνηγούσα δεν εξαρτιόταν από το πού χτυπούσα τη μπάλα, αλλά από το πώς…

Ο Ζουνίνιο δεν την χτυπούσε με όλο του το πόδι, αλλά με μόλις τρία δάχτυλα.

Την επόμενη μέρα πήγα πολύ νωρίς στο Milanello και χωρίς καν να βγάλω τα παπούτσια μου άρχισα τις πρόβες.

Έκανα αμέσως ένα τέλειο σουτ, στη γωνία.

Επιτέλους είχα νικήσει το φάντασμα του Ζουνίνιο, τον έιχα καταλάβει».

Juninho Pernambucano