Ο Ρομπέρτο Καλκαντέρα, είναι παλαίμαχος Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός.

Αγωνίστηκε στην Ελλάδα με τον Εθνικό Πειραιώς ερχόμενος από μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ν. Αμερικής, την Νασιονάλ Μοντεβιδέο, τα διαστήματα 1974 έως 1978 με εξαίρεση την περίοδο 1975–76 που τραυματίστηκε και 1979 έως 1980.

Είναι ο ξένος ποδοσφαιριστής που έχει σημειώσει τα περισσότερα γκολ με τη φανέλα του Εθνικού στην Α’ Εθνική (27 γκολ).

Το 1975 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ με 20 γκολ στο Ελληνικό Πρωτάθλημα και είναι ο πρώτος ξένος που κέρδισε αυτό τον τίτλο.

Το 1976 ένας σοβαρός τραυματισμός στάθηκε εμπόδιο στο να δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη καριέρα.

Παρ’ όλα αυτά, είναι καταξιωμένος στη συνείδηση των φιλάθλων του Εθνικού ως ένας από τους μεγαλύτερους σε συνεισφορά αθλητές του σωματείου, έχοντας προς τιμήν του την ιαχή «Αέρα, αέρα, Ρομπέρτο Καλκαντέρα».

Μάλιστα στους εορτασμούς των 100 χρόνων του Εθνικού, ο Καλκαντέρα βραβεύτηκε από τον Εθνικό στην εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ο συμπαίκτης του στον Εθνικό, Χρήστος Αρβανίτης δήλωσε για τον Καλκαντέρα…

«Ήταν πολύ καλός επιθετικός.

Μπορούσε να σκοράρει με την ίδια ευκολία, με το κεφάλι ή τα δύο πόδια.

Πετύχαινε γκολ με κάθε τρόπο και αυτό ήταν το τρομερό».

Ο Κυανόλευκος – Η φωνή του Εθνικού Πειραιώς

300 χιλιόμετρα έξω από το Μοντεβίδεο, στην Ουρουγουάη, ο ιδιοκτήτης ενός χωραφιού προσέχει το κοπάδι του, με τις αγελάδες και τα αρνάκια του.
Δε θα τον αναγνωρίσετε.

Μόνο αν πάτε κοντά, θα καταλάβετε ότι δεν είναι άλλος από τον Ρομπέρτο Καλκαντέρα, τον καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του Εθνικού Πειραιά!

Στην πόλη Ντολόρες βρίσκεται τώρα ο Καλκαντέρα.

Η ενασχόληση με τα ζώα και το χωράφι του είναι η μια του διέξοδος – η άλλη, είναι η ακαδημία ποδοσφαίρου που εποπτεύει.
80 παιδιά, ηλικίας 8-12 ετών, μαθαίνουν τα μυστικά της μπάλας από έναν ειδικό.
Πολύτιμη στ’ αλήθεια εμπειρία!

Τι κρίμα, που, γυρίζοντας πίσω στην «ελληνική» του καριέρα, διαπιστώνει κανείς πόσα περισσότερα θα μπορούσε να ‘χε προσφέρει ο έξοχος αυτός επιθετικός, όχι μόνο στον Εθνικό, αλλά στο ποδόσφαιρό μας εν γένει, αν τον άφηναν οι σοβαροί τραυματισμοί.

Ήταν το 1976.

Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος κι ο Εθνικός έπαιζε με τον Πανσερραϊκό στις Σέρρες. Ένας αμυντικός του Πανσερραϊκού, που για την ιστορία ονομαζόταν Στοϊμένος, κλωτσά άγρια στο πόδι τον Καλκαντέρα και του το σπάει.

Ο Άγγλος προπονητής του Εθνικού, Μόρτιμορ, δεν αντικαθιστά αμέσως τον Ουρουγουανό, παρά μετά από πολλή ώρα, κι ενώ πλέον δε μπορούσε καν να πατήσει το πόδι.

Ήταν 26 ετών, και η καριέρα του, δίχως τότε να το ξέρει, είχε λάβει σε μεγάλο ποσοστό τέλος, λόγω εκείνου του τρομερού τραυματισμού.

Πριν απ’ αυτό το άδοξο φινάλε, όμως, ο Ουρουγουανός φορ είχε προλάβει να δείξει την «πάστα» του.
Απ’ το 1974 ως το 1977, έπαιξε σε 44 συναντήσεις με τον Εθνικό, σκοράροντας 21 τέρματα. Απ’ αυτά, τα 20 τα πέτυχε μόνο σε μια περίοδο, το 1974/75, όντας μάλιστα ο πρώτος σκόρερ, τότε, του πρωταθλήματος (μαζί με τον «ψηλό» του Παναθηναϊκού, Αντώνη Αντωνιάδη)!
Ο Εθνικός τερματίζει 4ος: η καλύτερή του επίδοση στα χρονικά!

Κι ο Καλκαντέρα έγινε ο πρώτος αλλοδαπός που βγήκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημά μας! Όπου έπαιζε αυτός, γέμιζαν τα γήπεδα.

Ποδοσφαιριστής με ανεξάντλητο πάθος κι αρχοντικός, με ουσία στο παιχνίδι του, με θαυμάσια τεχνική, έδινε το «κάτι άλλο».

Ο Εθνικός, από «καλή ομάδα» έγινε «σπουδαία ομάδα», καθοδηγούμενος από τη δική του μουσική. Το «Καραϊσκάκη» γέμιζε όχι μόνο από τους φιλάθλους του Εθνικού, μα κι από άλλων ομάδων, που έρχονταν για να δουν από κοντά τον Καλκαντέρα να παίζει.

Έρχονταν να θαυμάσουν την ακτινοβολία και την ισχυρή του προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο, τα τρομερά του άλματα, τα φονικά του σουτ και με τα δύο πόδια…

Όσοι τον είδαν να παίζει, δεν τον ξέχασαν ποτέ. Επέστρεψε στην Ελλάδα τη σεζόν 1979/80, όταν ο επαγγελματισμός είχε μπει στο ποδόσφαιρό μας.

Δεν έμεινε πολύ.

Δεν είχε ξεπεράσει τους τραυματισμούς του. Δεν ήταν πια ο ίδιος.
Επισκέφτηκε τη χώρα μας ξανά χρόνια μετά.

Το 1995, ο τότε πρόεδρος του ΠΣΑΠ Αντώνης Αντωνιάδης του έδωσε το «Βραβείο του Ποδοσφαιριστή», ενώ κι ο Εθνικός τον τίμησε το 2006 (με το «Χρυσό Παπούτσι»).

Πάντα έλεγε ότι ήθελε να πάει τον Εθνικό ακόμα ψηλότερα.

Δεν τα κατάφερε.

Με την ιδιότητα του προπονητή, πια, οικοδομεί την ποδοσφαιρική προσωπικότητα των νέων Ουρουγουανών.
Κι αν πάρουν έστω και λίγα απ’ τις ικανότητες, την προσωπικότητα, το ήθος και τη συνέπεια του Ρομπέρτο Καλκαντέρα, τότε μάλλον θα διαπρέψουν!