Κατά τη διάρκεια της πέμπτης και τελευταίας του σεζόν στη Μίλαν, ο Frank Rijkaard δεν τα πήγαινε καθόλου καλά.

Μάλιστα, ειδικά στο δεύτερο μισό της πέμπτης χρονιάς του με τους Ροσονέρι, ο Φρανκ είχε υποστεί αισθητή σωματική και πνυματική κατάρρευση, βυθιζόμενος στην άβυσσο μιας αγνώριστης εμφάνισης στον τελικό του Μονάχου εναντίον της Μαρσέιγ.

Και ακριβώς όταν για πολλούς η καριέρα του φαινόταν στα πρόθυρα να έχει ξεκινήσει την οριστική καθοδική παραβολή της, ο Φρανκ είχε άλλη μια μετενσάρκωση μιας καριέρας που τον είχε καθαγιάσει ως τον κατεξοχήν κεντρικό χαφ.

Στην πραγματικότητα, στον Άγιαξ είχε την ευκαιρία να αναγεννηθεί, καθιερώνοντας τον εαυτό του ως τον τεχνικό και συναισθηματικό ηγέτη του πολύ νεαρού Άγιαξ του Λουί Φαν Γκάαλ, ο οποίος τη σεζόν 1994-1995 θα βρισκόταν απασχολημένος μεταξύ της Eredivisie και του Champions League.

Και είναι ονειρικό και σημάδι της μοίρας να πιστεύουμε ότι τελικά ο Φρανκ κέρδισε αυτόν τον τελικό όχι μόνο παίζοντας σε εξαιρετικό επίπεδο (με μια ασίστ για το νικητήριο γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ), αλλά ότι αντίπαλός του ήταν η ίδια η Μίλαν του Καπέλο που μάλλον τον είχε απορρίψει πολύ νωρίς.

Το 1995 ο Frank Rijkaard πήρε την πιο ωραία εκδίκηση, βάζοντας ένα επικό τέλος στην ήδη υπέροχη καριέρα του ως ποδοσφαιριστής.