“Ο χρόνος μου στην Leeds ήταν ίσως ένα από τα χαμηλότερα σημεία, αν όχι το χαμηλότερο, της επαγγελματικής μου καριέρας.
Ήμουν στη Γιουβέντους, έπαιζα βδομάδα παρα βδομάδα και ίσως είχα αναπτύξει κάποια άνεση ή ικανοποίηση.
Μετά στην Premier, όπου αλλάξαμε τέσσερις προπονητές σε πέντε μήνες, τίποτα δεν πήγε σύμφωνα με το σχέδιο ή όπως το είχα φανταστεί.
Όταν έφτασα στην Αγγλία, έλεγα στον εαυτό μου…
”Εντάξει, πρέπει να αποδώσω καλά, να βοηθήσω την ομάδα και να ελπίζω ότι ένας από τους κορυφαίους πέντε του πρωταθλήματος θα έρθει και θα δει πόσο καλά έπαιξα και θα με αγοράσει.”
Με όλο το σεβασμό προς την Λιντς και τους οπαδούς, αγαπώ το ποδόσφαιρο του πρωταθλητισμού.
Μου αρέσει να παίζω στα υψηλότερα επίπεδα.
Μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου σε ένα σκληρό πρωτάθλημα.
Όταν λαμβάνετε μικρά σχόλια εδώ και εκεί, είναι αρκετά εύκολο να τα αγνοήσετε.
Αλλά όταν ανοίγεις το τηλέφωνό σου και το πρώτο πράγμα που βλέπεις στα social media είναι πάντα κάτι αρνητικό, είναι δύσκολο να μην το σκέφτεσαι.
Απλά λατρεύω όταν οι άνθρωποι μπορούν να συσχετιστούν μαζί μου και αυτό με κάνει να νιώθω ευτυχισμένος.
Το ποδόσφαιρο είναι ένας κόσμος που μερικές φορές δεν συγχωρεί.
Ο κόσμος προφανώς δεν ξέρει τι περνάνε οι παίκτες και το άγχος που ασκούν στον εαυτό τους για να πετύχουν αποτελέσματα επειδή δεν θέλουμε να έχουμε κακή απόδοση και δεν θέλουμε να χάσουμε παιχνίδια.
Απλά μερικές φορές υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, οπότε πονάει.
Μετά τον υποβιβασμό με την Λιντς, μάλλον ήταν η πρώτη φορά, εκτός από την έξοδο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο οποίο έκλαψα.
Μισώ να χάνω και ένιωσα σαν να απογοήτευσα τις προσδοκίες των ανθρώπων.
Αλλά όταν άρχισαν να λένε “χοντρομπάσταρ…”, “γουρούνι”, “μαλάκ…” και τέτοια, ήταν λίγο δύσκολο.
Ποτέ δεν καταλαβαίνεις την επίδραση που έχουν οι λέξεις στους ανθρώπους.
Απλά μου αρέσει να είμαι ευτυχισμένος και να κάνω και τους άλλους ευτυχισμένους να τους κάνω να γελάνε.
Σε ποιον στράφηκα για υποστήριξη;
Ευτυχώς είχα τον προσωπικό μου σεφ Patrick Contorno που ζούσε στην Αγγλία μαζί μου και τον μάνατζερ μου Charles επίσης.
Αν αισθάνεστε πεσμένος στην Αγγλία, μπορεί να είναι δύσκολο να το διαχειριστείτε γιατί υπάρχει και πραγματικά κακοκαιρία.
Είναι βροχερή και μουντή και αυτό δημιουργεί τη διάθεση να είσαι ήδη σε θλιβερή διάθεση.
Είχα αυτούς τους τύπους μαζί μου και με βοήθησαν πολύ.
Αν ήμουν εκεί μόνος θα είχα πέσει σε κατάσταση πλήρους κατάθλιψης.
Είμαι ο μεγαλύτερος κριτής του εαυτού μου.
Όταν πρέπει να αποδείξω την αξία μου για άλλη μια φορά, επωφελούμαι από την κριτική, γιατί αυτό με κάνει ακόμα πιο ειλικρινή με τον εαυτό μου όσον αφορά τη δέσμευση και την συγκέντρωση.
Κάτι εκτοξεύεται. Είναι σαν συνταγή.
Ξέρω τα συστατικά για να το φτιάξω και μετά πάει καλά.
Ξέρω ότι θα έχει καλή γεύση.
Μετά την επιστροφή στο Τορίνο, ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά δεν σκεφτόμουν τόσο πολύ, δεν είχα το ντουλάπι μου, δεν είχα δωμάτιο ξενοδοχείου, δεν είχα πάρκινγκ.
Άλλαξα τα αποδυτήρια με τα αγόρια της Ακαδημίας, ακόμα και όταν στα κυρίως αποδυτήρια υπήρχαν παίκτες που δεν είχαν παίξει ποτέ παιχνίδι με τη Γιουβέντους γιατί ήταν πάντα δανεικοί.
Και σκέφτηκα…
“Πω πω, έλειψα μόνο έξι μήνες.
Επιστρέφω και μου φέρονται έτσι.
Δεν μπορούσα να βρω ούτε το παλιό μου νούμερο στην φανέλα, ακόμα κι αν δεν το είχε κανείς άλλος.
Είπα στον εαυτό μου, “εντάξει, θέλεις να μου φέρεσαι έτσι;”
Θα σας δείξω τα πάντα στο γήπεδο.
Δεν είμαι προβληματικό άτομο.
Δεν μου αρέσει να δημιουργώ προβλήματα δεν μου αρέσουν οι άβολες καταστάσεις.
Δεν μου αρέσει το δράμα.
Απλά προσπαθώ να αφήσω το ποδόσφαιρο μου, τις πράξεις μου και την εργασιακή μου ηθική να δείξουν τα πάντα για μένα.
Μετά την καλοκαιρινή περιοδεία ο Allegri με ξανασκέφτηκε.
Υπό αυτές τις συνθήκες κέρδισα τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου.
Άφησα τον Σάλκε και πήγα στη Γιουβέντους και κανείς δεν με ήξερε.
Όλοι με αμφισβήτησαν…
“Είναι ένα κλαμπ πολύ μεγάλο, δεν θα παίξεις ποτέ” είπαν.
Αλλά κοίτα με τώρα.
Έχω πάνω από 100 παιχνίδια με τα ασπρόμαυρα.
Νιώθω καλά όταν η πλάτη μου είναι στον τοίχο και όλοι με αμφισβητούν.
Έτσι έγινα ποδοσφαιριστής!”
Γουέστον Μακ Κένι
