Είμαστε στο 2011.

O Simone Farina είναι 29 ετών και παίζει για την Gubbio.

Μια μέρα επικοινώνησε μαζί του ένας πρώην συμπαίκτης του από την ομάδα νέων της Ρόμα, ο Αλεσάντρο Ζαμπερίνι, απο τον οποίο δεν είχε νέα για δέκα χρόνια.

Ο λόγος;

Σε έναν αγώνα Κυπέλλου Ιταλίας, Τσεζένα-Γκούμπιο, θα έπρεπε να χάσει η Γκούμπιο, με αντάλλαγμα 200.000 ευρώ.

Ποσό που σίγουρα δεν είναι ευκαταφρόνητο σε σύγκριση με τον μισθό που παίρνει ένας ποδοσφαιριστής της Serie B.

Αλλά ο Simone δεν συμφωνεί και αναφέρει τα πάντα στο σύστημα αθλητικής δικαιοσύνης. «Εκείνη τη στιγμή, όλη μου η ζωή με θυσίες, δουλειά και πάθος που με οδήγησε να παίξω στην Serie B, τινάχτηκε στον αέρα, τα είχα καταφέρει όλα αυτά με τις δικές μου δυνάμεις και με τη βοήθεια της οικογένειάς μου.

Αυτά τα χρήματα θα είχαν βελτιώσει τη ζωή μου, φυσικά, αλλά τότε δεν θα μπορούσα πλέον να κοιτάζω τα παιδιά μου στα μάτια».

Μετά από αυτή τη χειρονομία του, ο Φαρίνα δεχτηκε τα συγχαρητήρια απο πολλούς. Βραβεύτηκε από τη FIFA κατά τη διάρκεια της τελετής της Χρυσής Μπάλας και βραβεύτηκε από τον προπονητή Cesare Prandelli με μια «συμβολική» κλήση στα μπλε.

Όλα καλά θα πούνε πολλοί.

Αλλά όχι.

Επειδή την επόμενη χρονιά, στο τέλος του συμβολαίου του με την Γκούμπιο, ο Σιμόνε Φαρίνα, μόλις 30 ετών, δεν μπορούσε πλέον να βρει ομάδα.

Ωστόσο, είναι καλός αριστερός μπακ για την κατηγορία, ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημα; Είχε γίνει «άβολο» για όλους.

Αυτός ήταν ο λογος που τον έδιωξε ο κόσμος του ποδοσφαίρου, επειδή ήταν ειλικρινής. Ευτυχώς, στο εξωτερικό η Άστον Βίλα, έχοντας μάθει την ιστορία του, του πρόσφερε έναν ρόλο στις ακαδημίες της ομαδας, με καθήκον να διδάσκει στα παιδιά τις αξίες του ποδοσφαίρου.

Μπράβο στον Simone Farina γιατί σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι πολύ βρώμικος, ένας τζέντλεμαν δεν θα ξεχαστεί ποτέ.