“Η ιστορία μου με την Μίλαν ξεκινάει με μια δοκιμή, θα μπορούσε να γίνει μόνο μετά από τα δέκα μου χρόνια, ο πατέρας μου ήρθε μαζί μου.
Δεν είχα παίξει ποτέ 11 εναντίον 11 σε κανονικό γήπεδο, μου ζήτησαν να τους πω την θέση μου και δεν την ήξερα.
Ρώτησα ποια θέση είναι διαθέσιμη, είπαν στα δεξιά και είπα εντάξει.
Τελικά ένας προπονητής πλησίασε και με έβαλε να υπογράψω την διάσημη κάρτα-δελτίο που με συνδέει τόσα χρόνια με την Μίλαν.
Ανάμεσα στους καλύτερους συμπαίκτες, αν πρέπει να παραθέσω έναν, λέω Φράνκο Μπαρέζι.
Ήταν τέλειος, όπως και ο Van Basten ήταν καταπληκτικός.
Και ακόμα οι Ronaldinho και Ronaldo το φαινόμενο.
Ήταν αδύνατο να τον μαρκάρω στην Ίντερ.
Μου άρεσε να κάνω αυτό που πρόσταζε ο αντίπαλός μου, πάμε στο ένας προς έναν και βλέπουμε, αλλά με αυτόν δεν μπορούσες να πας στο ένας με έναν, είχε κάτι καινούριο πάντα στην συλλογή του.
Ήταν δυνατός, γρήγορος, τεχνίτης, πολύ δύσκολο.
Όταν είσαι σε μια ομάδα ο ρόλος σου το επιβάλλει να είσαι σοβαρός αλλά όταν τριγυρνάω στον δρόμο νιώθω σαν τον Πάολο, όχι τον αρχηγό της Μίλαν.
Υποθέτω ότι με τα χρόνια ο κόσμος σε εκτιμάει ως άνθρωπο, όχι ως απλά ως ποδοσφαιριστή. Είναι θέμα πειθαρχίας.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να σε διδάξει να καταλαβαίνεις ποιος θέλεις να είσαι.
Δεν μετάνιωσα ποτέ για τίποτα.
Τίποτα δεν ήταν καλύτερο από την Μίλαν.
Το να μην κερδίσω την Χρυσή Μπάλα ήταν μια λύπη.
Ποτέ δεν κέρδισα επίσης το Παγκόσμιο Κύπελλο ή το Ευρωπαϊκό, ήταν στόχοι που είχα θέσει για μένα.
Εγώ ο μεγαλύτερος χαμένος της ιστορίας;
Ναι, αλλά ήταν μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης.
Έχασα 9 τελικούς, είναι αλήθεια αλλά μετά την Κωνσταντινούπολη υπάρχει πάντα η Αθήνα.
Δεν μετανιώνω ούτε για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, έπαιξα τέσσερα από αυτά, ο Lippi ήρθε να μου μιλήσει, αλλά εκείνη την εποχή είχα προβλήματα στο γόνατο και δυσκολεύτηκα να αντέξω δύο δεσμεύσεις.
Επίσης είχα ήδη πει όχι στον Trap για το Euro 2004.
Ο Μπερλουσκόνι έφερε μια σύγχρονη και οραματική ιδέα όχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά του κόσμου.
Στην πρώτη ομιλία στο Μιλανέλο, μας είπε ότι θέλει η ομάδα μας να παίζει το πιο όμορφο ποδόσφαιρο στον κόσμο, το ίδιο εντός και εκτός και ότι σύντομα θα γινόμασταν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Ένα χρόνο μετά, όλα έχουν αλλάξει.
Πήρε γυμναστές, έφτιαξε εγκαταστάσεις για να ανταγωνιστεί τους καλύτερους στον κόσμο.
Το αποτύπωμά του είναι παντού.
Μου άρεσε πολύ η ιδέα του να προσπαθεί να παίξει καλά, να κερδίζει και να σέβεται τον αντίπαλο.
Πάντα έλεγε…
”Εάν η Μίλαν δεν κερδίσει, τότε η Ίντερ μπορεί κάλλιστα να κερδίσει.”
Υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά η ιδέα του να είσαι ειλικρινής και να φτάνεις στα αποτελέσματα μέσω θυσίας και κομπλιμέντου σε έναν αντίπαλο είναι μάθημα.
Όταν νοσηλεύτηκε με πήρε τηλέφωνο για να μου μιλήσει για το Milan-Monza και ήταν αστείο.
Το ποδόσφαιρο τον συνόδευσε μέχρι το τέλος.
Κατάλαβα ότι ήθελα να είμαι ο διευθυντής όταν με κάλεσαν, δεν έχεις πάντα ξεκάθαρο τι θέλεις να κάνεις, αλλά προσπάθησα να καταλάβω τι δεν ήθελα να κάνω.
Δεν ήθελα να γίνω προπονητής, δεν ήθελα να δουλέψω στην τηλεόραση.
Όταν ήρθε η ευκαιρία ανέλυσα καλά τα πράγματα, με τον Λεονάρντο βρήκα ένα άτομο με τις ίδιες αρχές και ιδανικά, μιλάμε πάντα για ομαδικότητα μέσα σε ένα σύλλογο.
Μετά απο τριάντα ένα χρόνια εμπειρίας είχα πράγματα να πω και να διδάξω.
Υπάρχει και η δουλειά από μόνη της, η οποία είναι πολύ διαφορετική από ό,τι αναμένεται.
Μίλαν, Εθνική ή τίποτα;
Είναι ένας κανόνας που ισχύει ειδικά για την Ιταλία, δεν θα μπορούσα ποτέ να δω τον εαυτό μου σε άλλο κλαμπ εκτός από τη Μίλαν.
Ζω καλά το παρόν μου, μετά από πέντε έντονα χρόνια.
Το ζω όπως μετά τη συνταξιοδότησή μου, πριν ξεκινήσω την περιπέτεια ως μάνατζερ στην Μίλαν.
Θα είμαι πάντα ευγνώμων στην Milan και στους ανθρώπους που γνώρισα εκεί.
Ακόμα και στην τελευταία μου εμπειρία δεν σταμάτησα να μαθαίνω.
Όταν βλέπεις το ποδόσφαιρο από την άλλη πλευρά, τα βλέπεις όλα διαφορετικά.
Τι δεν θα έκανα;
Θα έσβηνα αυτά που είπα σαν ποδοσφαιριστής.
Δεν ξέρω αν είμαι ο θεματοφύλακας των Μιλανίστι αλλά το ποδόσφαιρο και η Μίλαν ειδικότερα με δίδαξαν αρχές.
Είναι περίπου πέρα από το αποτέλεσμα, είναι πιο σημαντικό.
Όταν μιλάς για μια ιστορία που είναι πάνω από έναν αιώνα, πρέπει να μελετήσεις και να μάθεις”.
Πάολο Μαλντίνι
