«Βρέθηκα στην άλλη άκρη της Ιταλίας, στην Crotone, στην Serie C, μόνος, χωρίς προσωπικό.
Βρήκα τον γυμναστή σ’ένα σχολείο, δίδασκε γυμναστική το πρωί και μας βοηθούσε το απόγευμα στην προπόνηση.
Δεν σταμάτησε ποτέ να το κάνει, ο Mimmo Borelli είναι ακόμα μαζί μου.
Μου σύστησε τον διευθυντή του και τον της Peppino, συνάδελφό του, συνταξιούχο καθηγητή Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών.
Δίδαξε στον γιο μου τον Αντρέα κλασική φιλολογία.
Πήγαμε να ζήσουμε μαζί τους.
Κοιμόμουν λίγο και ο Peppino σηκωνόταν στις έξι και μισή, μου έφτιαχνε καφέ, μου έφερνε την εφημερίδα Il Crotonese και παίρναμε πρωινό μαζί σε μια υπέροχη βεράντα μπροστά στη θάλασσα.
Δεν είχε δει ποτέ ποδόσφαιρο.
Ξεκίνησε τότε, ως συνταξιούχος.
Μετά ερχόταν συνέχεια στο γήπεδο, ερχόταν ακόμη και ο διευθυντής.
Στην Κροτόνε δεν είχα τις ανέσεις της Γιουβέντους.
Ούτε καν το προπονητικό γήπεδο.
Για να βρούμε ένα ταξιδεύαμε καθημερινά με το λεωφορείο για περίπου τριάντα χιλιόμετρα μέχρι το Steccato di Cutro, κατά μήκος της παραλιακής οδού 106, που φημίζεται για ατυχήματα, ένας πολύ κακός δρόμος.
Ήταν όμως φανταστικά χρόνια, γεμάτα εμπειρίες και ικανοποιήσεις.
Υπέροχοι, παθιασμένοι άνθρωποι.
Έχω την Κρότονε στην καρδιά μου».
Τζιανπιέρο Γκασπερίνι