«Ο Massimo Troisi είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ.

Δεν το λέω επειδή δεν είναι πια εδώ ή επειδή όταν θυμάσαι κάποιον πρέπει πάντα να λες τα ίδια λόγια, αλλά επειδή ήταν πραγματικά υπέροχος.

Ήταν ο πρώτος διάσημος που με κάλεσε στο σπίτι.

Ήταν το 1986 και στην τηλεόραση, μιλώντας λίγο για τον εαυτό μου, είχα πει ότι ήμουν “ένας ποδοσφαιριστής που δεν μπόρεσε να φτάσει στις μεγάλες κατηγορίες” λαμβάνοντας υπόψη ότι μέχρι περίπου τρία χρόνια νωρίτερα έπαιζα στην Serie C.

Δεδομένου ότι ο Massimo αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο, προφανώς έγινε πολύ περίεργος αφού ανακάλυψε αυτή την πτυχή της ζωής μου.

Επικοινώνησε λοιπόν μαζί μου γιατί η τότε κοπέλα του, η Jo Champa, ήταν καλεσμένη στην εκπομπή μου στο «Γεια, ποιος παίζει;».

Με πήρε τηλέφωνο στο σπίτι και η μητέρα μου είπε…

«Πίνο, υπάρχει κάποιος στο τηλέφωνο που σε θέλει και που μιμείται τέλεια τον Μάσιμο Τροΐζι».

Μου ζήτησε να παίξω στην εθνική ομάδα ηθοποιών ποδοσφαίρου που γεννήθηκε ουσιαστικά μαζί του, με τον Μάσιμο Μπονέτι και εμένα.

Θα πω μόνο ένα πράγμα για να ξεκαθαρίσω ποιος ήταν ο Massimo Troisi.

Πολλοί νομίζουν ότι ήταν καλός, πολύ καλός…

Φυσικά και ήταν, αλλά ήταν κάτι πολύ, πολύ περισσότερο.

Αντιπροσώπευε το πιο όμορφο και αυθεντικό ναπολιτάνικο πνεύμα.

Μια μέρα του είπα ότι μπορούσα να παίξω μόνο στο πρώτο ημίχρονο ενός αγώνα παικτών ποδοσφαίρου εθνικής εμβέλειας λόγω δεσμεύσεων στο θέατρο.

Μου απάντησε ότι το ίδιο ίσχυε και για τον ίδιο γιατί ήταν απασχολημένος με την ταινία «Νόμιζα ότι ήταν αγάπη… αλλά αντ’ αυτού ήταν μια άμαξα».

Σε εκείνο το σημείο είχε μια ιδέα…

«Πίνο, πάμε μαζί, παίζουμε στο πρώτο ημίχρονο και φεύγουμε».

Πήγαμε λοιπόν στο γήπεδο.

Μόλις φτάσαμε εκεί, προέκυψε το πρόβλημα, κανένας από τους «ποδοσφαιριστές» που επιλέχθηκαν να ξεκινήσουν τον αγώνα δεν ήταν διατεθειμένος να μου κάνει χώρο, πιθανώς και επειδή δεν ήμουν ακόμα τόσο διάσημος.

Και όσοι ήταν ήδη διάσημοι δεν ήθελαν να παραχωρήσουν την θέση τους σε μένα.

Ο Massimo Troisi, άνθρωπος με μεγάλη ευαισθησία, κατάλαβε αμέσως ότι στεναχωριόμουν. Δεν ήθελα να πάρω την θέση κανενός, απλά δεν μπορούσα να παίξω στο δεύτερο ημίχρονο λαμβάνοντας υπόψη τις επαγγελματικές υποχρεώσεις που είχα.

Τότε ο Μάσιμο με πλησίασε και μου είπε…

«Πίνο, ας πάμε πίσω στην Ρώμη, ας μην παίξουμε κανένας από τους δύο».

Αυτός ήταν ο Troisi».

Πίνο Ντανιέλε