“Έφυγα στην επαρχία, ένιωσα την άμεση επαφή στη φύση, έζησα στα δάση έχοντας την αγάπη της οικογένειας μου και των παιδικών μου φίλων.
Έμεινα μακριά από το ποδόσφαιρο, από τις προπονήσεις, από τους αγώνες, από τους προπονητές γιατί έφτασα σε ένα σημείο κορεσμού. Επίσης μέσα από πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς, είχε επηρεαστεί και η συναισθηματική μου κατάσταση.
Όλα πια κινούνται πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την δεκαετία του ’80 και του ’90.
Το ποδόσφαιρο έχει μεταλλαχθεί σε ένα διαφορετικό άθλημα.
Είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω, όμως δεν πρέπει να αφορίζουμε το ταλέντο.
Ακόμα και στις Ακαδημίες λένε πια στα παιδιά να αποφεύγουν τις φαντεζί ντρίμπλες.
Για μένα όμως το ποδόσφαιρο ήταν πάντα κάτι για το οποίο πρέπει να κάνεις δύσκολα πράγματα, καινοτόμα ή μια ενέργεια που θα μείνει αξέχαστη.
Ποτέ δεν ένιωσα ικανοποίηση όταν έβαζα εύκολα γκολ.
Ακόμα υπάρχει ταλέντο, αλλά έχει πια λιγότερο χώρο για να αναπτυχθεί.
Πάνω από όλα το ποδόσφαιρο είναι σχολείο της ζωής.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί οι προπονητές μου δεν με κατανοούσαν, αλλά ποτέ δεν βρήκα μια πραγματική απάντηση.
Ίσως να με ζήλευαν γιατί όλοι με αγαπούσαν, ακόμα και οι αντίπαλοι οπαδοί.
Μήπως έκλεβα την παράσταση την ώρα που αυτοί ήθελαν απεγνωσμένα να έχουν το ρόλο του πρωταγωνιστή;
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο κυριαρχείται όλο και πιο πολύ από τους προπονητές και από τον ναρκισσισμό τους που θέλει να βάζουν τον εαυτό τους πάνω από ομάδες και παίκτες.
Πάντα η έμπνευση μου ήταν οι παίκτες.
Όταν ήμουν παιδί είχα σαν πρότυπο τον Ζίκο.
Στα χρόνια που έπαιζα, θαύμαζα τον Μαραντόνα και τον Μάρκο φαν Μπάστεν για το έξυπνο και τεχνικό τους παιχνίδι, τον Φράνκο Μπαρέζι και τον Πάολο Μαλντίνι για την προσωπικότητα τους και τις ηγετικές τους ικανότητες.
Ονειρεύομαι ένα ποδόσφαιρο που οι παίκτες θα επιστρέψουν την καρδιά του παιχνιδιού μακριά από βαρετές τακτικές.
Αν ήθελα να έβγαζα περισσότερα λεφτά θα δεχόμουν τις πολλές προτάσεις μεγάλων συλλόγων από Αγγλία και Ισπανία, ή κάποια από τα χρυσά συμβόλαια σε ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία ή Ιαπωνία.
Ωστόσο πάντα υπολόγιζα την οικογένεια μου και την πατρίδα μου.
Δεν ήθελα τα παιδιά μου να υποφέρουν από το τραύμα των πολλών μετακινήσεων.
Και αν άλλαζα συχνά ομάδες, το έκανα γιατί με ανάγκαζαν οι προπονητές να το κάνω.
Στην Αργεντινή έχω ένα ράντσο και πηγαίνω ανά διαστήματα εκεί και χάνομαι στην απεραντοσύνη του τοπίου.
Όσον αφορά το ποια ομάδα υποστηρίζω εκεί…
Μια μέρα, ενώ έβλεπα ένα αγώνα στην τηλεόραση, παρατήρησα τους οπαδούς της Μπόκα να τραγουδούν, να χορεύουν και να κουνάνε τις σημαίες τους παρόλο που η ομάδα τους έχανε με 4-0.
Ερωτεύτηκα το πάθος για την ομάδα τους, το γήπεδο τους που προκαλεί τόσα συναισθήματα και τα πανό των 150 μέτρων που σηκώνουν οι οπαδοί σαν αντικείμενο σεβασμού προς την ομάδα τους”.
Ρομπέρτο Μπάτζιο
