”Εγώ δεν ήθελα να έρθω με τίποτα, αλλά έχω κάνει 2-3 προσευχές ζητώντας από τον Θεό να μου ανοίξει το δρόμο και το μυαλό για να πάρω τη σωστή απόφαση.
Αυτό έγινε μέσω δύο διαφορετικών ανθρώπων.
Εγώ έκανα τη προσευχή ζητώντας από το Θεό να με οδηγήσει και σε διάστημα μίας εβδομάδας δύο διαφορετικοί άνθρωποι μου είπαν ότι «αφού σου αρέσει η παραλία πρέπει να πας να γνωρίσεις την Ελλάδα».
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι μου το είπαν.
Αυτό ήταν το σήμα και έτσι αποφάσισα να έρθω στον Ολυμπιακό.
Εγώ θα ήθελα να πάω σε άλλη ομάδα, αλλά όταν διάλεξε ο Θεός τον Ολυμπιακό τότε εγώ κατάλαβα ότι αυτό είναι το σωστό μέρος για μένα.
Εάν ήθελα να κάνω τα δικά μου τότε πολύ πιθανό να μην ήμουν ευτυχισμένος εκεί που θα πήγαινα. Ο Θεός μου έδειξε το σωστό μέρος και πέρασα πολύ καλά.
Ήταν τόσο καλά που ένιωσα μεγάλη αγάπη και τη νιώθω ακόμα.
H σχέση μου με τους προπονητές ήταν περίεργη.
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, με έναν προπονητή είσαι καλά και με άλλον όχι.
Έρχεται κάποιος και δεν του αρέσεις. Το σημαντικό είναι να είσαι επαγγελματίας και να δίνεις το 100%.
Έχω κρατήσει μόνο τα καλά. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω πάντα να κερδίζω. Κρατάω, όμως, μόνο τα καλά πράγματα.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή.
Κάθε φορά που έρχομαι μου έρχονται πολλές στιγμές.
Έχω πολλές αναμνήσεις και πολλά καλά συναισθήματα.
Κερδίσαμε πέντε πρωταθλήματα και έχω πολλές καλές στιγμές.
Ακόμα και τη χρονιά που χάσαμε το πρωτάθλημα εγώ ήμουν πρώτος σκόρερ.
Έχω πετύχει πολύ ωραία γκολ. Έχω βάλει με τη Γαλατασαράι, τη λόμπα με τον Ηρακλή το γκολ με τον Ακράτητο. Έχω κάνει πολλά ωραία γκολ.
Εγώ έπαιζα τρία χρόνια στην Μπαρτσελόνα και δεν περάσαμε την πρώτη φάση.
Είχαμε ομαδάρα με Ριβάλντο, Γκουαρντιόλα, Φίγκο. Δεν εξηγείται αυτό.
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Δεν έχει συνταγή αυτό.
Πολλές φορές μπορείς να γίνεις πρωταθλητής με μία μεσαία ομάδα και με μία ομάδα γεμάτη παιχταράδες να μην μπορείς να πετύχεις τίποτα. Έτσι είναι ο αθλητισμός.
Το τελευταίο μου παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήθελα να μείνει στο μυαλό του κόσμου.
Ήθελα να ευχαριστήσω τον κόσμο. Ήθελα να καταλάβουν ότι εισέπραξα αυτή την αγάπη που μου έδωσαν.
Την ένιωσα την αγάπη τους.
Όλοι με βοήθησαν με τον τρόπο τους.
Η ομάδα είναι σαν ένα σκάφος που πρέπει να κάνουν όλοι μαζί κωπηλασία για να πάει μπροστά το σκάφος, αλλιώς θα αποτύχεις.
Να ξέρεις δεν υπάρχουν αυτά ότι «δεν μου αρέσει αυτός και δεν του δίνω την μπάλα».
Αυτά είναι των εφημερίδων.
Δεν συμβαίνουν όμως μόνο εδώ, συμβαίνουν παντού.
Φαντάσου 30 ανθρώπους να ζουν στο ίδιο μέρος κάθε μέρα.
Δεν γίνεται να μην συμβεί κάτι, αλλά την επόμενη ημέρα το ξεχνάς.
Εδώ στο σπίτι σου τσακώνεσαι με τον αδερφό σου δεν γίνεται να μην υπάρχουν τέτοια περιστατικά.
Κανένας ποδοσφαιριστής δεν θέλει να μην παίζει.
Θέλουμε όλοι να παίζουμε περισσότερο.
Και ένας από τους λόγους που δεν ήθελα να μείνω στον Ολυμπιακό στο τέλος ήταν ότι ο προπονητής δεν με ήθελε.
Δεν είχε αγωνιστικό θέμα μαζί μου, αλλά προσωπικό.
Εγώ ήθελα να περνάω καλά αν δεν γινόταν αυτό δεν ήμουν ευτυχισμένος.
Είναι δύσκολο όταν στον προπονητή δεν αρέσει ένας παίκτης.
Έχει πίεση από τον κόσμο, από τους δημοσιογράφους, από τη διοίκηση.
Αυτή η πίεση μπορεί να κάνει μία σχέση ακόμα πιο δύσκολη. Μερικές φορές ένας προπονητής θέλοντας να μην έχει πίεση δεν θέλει αυτόν τον ποδοσφαιριστή στο ρόστερ.
Έχει γίνει ένα επεισόδιο με τον Μπαγεβιτς που κάποιος του πέταξε ένα αντικείμενο, σε προετοιμασία του Ολυμπιακού και εκείνος πίστευε ότι το έκανα εγώ.
Νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Είχε και το θέμα που εκείνος είχε ζητήσει τον Ζάχοβιτς και ο Κόκκαλης έφερε εμένα στην Ελλάδα και τελικά ο κόσμος με αγάπησε πιο πολύ.
Όλα αυτά μαζεύονται γιατί ο προπονητής θέλει να έχει την απόλυτη κυριαρχία στη μεταγραφή.
Πάντα αυτοί που με αγόραζαν ήταν οι πρόεδροι και όχι οι προπονητές.
Και στη Σάντος και στη Μπαρτσελόνα και στον Ολυμπιακό το ίδιο συνέβη και μετά η δόξα πηγαίνει στον πρόεδρο και όχι στον προπονητή.
Είναι η δεύτερη πατρίδα μου η Ελλάδα και με την πρώτη ευκαιρία πάντα έρχομαι εδώ ξανά.”
Τζιοβάνι, σε συνέντευξη του στο ”ΦΩΣ”
