Ξεκίνησε στην πατρίδα του την Ρουμανία, τον ανακάλυψε η Ίντερ και έδειξε τα δόντια του στην Βερόνα, όπου στα είκοσί του χρόνια καθιερώθηκε στην Serie A ως νέο ταλέντο, σημειώνοντας 12 γκολ.

Μετά η ευκαιρία της Πάρμα με τον Πραντέλι στον πάγκο, εκεί θα ανθίσει πλήρως το ταλέντο του.

18 γκολ, ατελείωτες ασίστ, μαγεία επί μαγείας.

Με τον αυτοκράτορα Αντριανό σχημάτισε ένα από τα πιο δυνατά και πιο ολοκληρωμένα δίδυμα εκείνων των χρόνων στη Serie A.

Η Mutu-Mania ξεσπά, όλοι τον θέλουν.

Ωστόσο, είναι η Τσέλσι υπό τον νέο ιδιοκτήτη Ρομάν Αμπράμοβιτς που του δίνει τη μεγαλύτερη επιταγή.

Η αρχή είναι ονειρική, τρία γκολ στα πρώτα τέσσερα ματς, συμπεριλαμβανομένου ενός υπέροχου τέρματος στο ντέρμπι με την Τότεναμ.

Ο Adrian είναι μια γιορτή για τα μάτια των φαν των μπλε.

Το όνειρο όμως, μέσα σε λίγους μήνες, μετατρέπεται στον χειρότερο εφιάλτη.

Βρέθηκε θετικός στην κοκαΐνη και έφυγε από το κλαμπ.

«Ο κόσμος έπεσε πάνω μου.

Ήταν εύκολο να κάνεις λάθη εκείνη την εποχή, ήμουν νέος και διάσημος, πήγαινα παντού στο Λονδίνο και με αντιμετώπιζαν σαν βασιλιά.

Αλλά χωρίς δικαιολογίες, ήμουν σαν κοτόπουλο…».

Κάνει ένα λάθος και πληρώνει τις συνέπειες, πολύ υψηλό πρόστιμο και πάνω από όλα αποκλεισμός εννέα μηνών.

Στα 25 του, φαίνεται ήδη να μην μπορεί πλέον να αντέξει την πίεση ορισμένων επιπέδων. Κάποιος από την Ιταλία όμως, μόλις τελειώσει ο άπειρος αποκλεισμός, τον θυμάται.

Είναι η Γιουβέντους ή μάλλον ο Φάμπιο Καπέλο που τον θέλει.

Σε μια Γιούβε γεμάτη υπέροχους επιθετικούς, τον επαναφέρει ως εξτρέμ για να μην τον εγκαταλείψει και ο Άντριαν δεν διαψεύδει τις προσδοκίες.

11 ασίστ, από την μεσαία γραμμή, καθώς και πολλά αριστοκρατικά παιχνίδια, η αναγέννηση άρχισε, όμως δεν έχει φτάσει ακόμα «η αγάπη της ζωής του», όπως θα πει ο ίδιος για την Φιορεντίνα.

Στην Φλωρεντία βρίσκει ξανά τον μέντορά του, τον Τσέζαρε Πραντέλι, στην Τοσκάνη επιστρέφει ως ένας από τους ισχυρότερους της Serie A.

16 γκολ σε 30 παιχνίδια την πρώτη χρονιά, 17 σε 29 την δεύτερη, 13 σε 19 την τρίτη…

Μια πραγματική μηχανή γκολ.

Και μετά από κάθε γκολ έτρεχε εκεί, κάτω από το “Fiesole”, για να υποκλιθεί σε αυτούς τους οπαδούς που τον τιμούσαν σαν Θεό.

Ναι, γιατί σε εκείνα τα μέρη ήταν κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής.

Σε εκείνα τα μέρη ήταν πραγματικό είδωλο.

Εκεί ήταν ο Adrian Mutu, «το φαινόμενο».