“Αντριάνο, γιατί έφυγες από το ποδόσφαιρο;
Γιατί έφυγες από κοντά μας;
Αυτή την ερώτηση έχω να αντιμετωπίσω κάθε φορά που επιστρέφω στην Ιταλία.
Ξέρεις, μερικές φορές νομίζω ότι είμαι ένας από τους πιο παρεξηγημένους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη.
Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πραγματικά τι μου συνέβη. Έχουν λάθος όλη την ιστορία.
Είναι πολύ απλό, ειλικρινά.
Σε διάστημα εννέα ημερών, πέρασα από την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, στην χειρότερη μέρα της ζωής μου.
Πήγα από τον παράδεισο στην κόλαση.
Εννέα μέρες μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα, επέστρεψα στην Ευρώπη για την Ίντερ.
Δέχτηκα μια κλήση από το σπίτι.
Μου είπαν ότι ο πατέρας μου πέθανε.
Εμφραγμα μυοκαρδίου.
Δεν θέλω πραγματικά να το συζητήσω, αλλά θα σας πω ότι μετά από εκείνη τη μέρα, η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ η ίδια.
Του άρεσε το παιχνίδι, έτσι μου άρεσε το παιχνίδι κι’εμένα.
Ήταν τόσο απλό.
Ήταν η μοίρα μου.
Όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, το έκανα για την οικογένειά μου.
Όταν σκόραρα, σκόραρα για την οικογένειά μου.
Έτσι, όταν πέθανε ο πατέρας μου, το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.
Έπαθα κατάθλιψη, φίλε.
Άρχισα να πίνω πολύ.
Δεν ήθελα πραγματικά να προπονηθώ.
Ήθελα απλώς να πάω σπίτι.
Για να είμαι ειλικρινής, αν και σκόραρα πολλά γκολ στη Serie A εκείνα τα χρόνια και παρόλο που οι οπαδοί με αγαπούσαν πραγματικά, η χαρά μου είχε φύγει.
Ήταν ο μπαμπάς μου, ξέρεις;
Δεν είναι όλοι οι τραυματισμοί σωματικοί.
Έχω μια τρύπα στον αστράγαλο και μια άλλη στην ψυχή μου.”
Αντριάνο