Ήθη κι έθιμα της Πόλης
Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς!
Η πνευματική προσφορά της μονής είναι τεράστια.
Ο Άη-Γιώργης ο Κουδουνάς απετέλεσε για αιώνες το άσυλο των φρενοβλαβών και οι πολλές θαυματουργίες του θα προκαλέσουν το σεβασμό τόσο των Ρωμηών όσο και των μουσουλμάνων.
Σχεδόν κάθε ρωμαίικη οικογένεια θα επισκέπτονταν έστω μια φορά το χρόνο τη μονή, ενώ τα αναθήματα και οι δωρεές εκ μέρους των μουσουλμάνων θα είναι πολλές και σημαντικές. Υπήρχε δε και η συνήθεια πολλοί από τους θεραπευθέντες να παραμένουν από ευγνωμοσύνη στο μοναστήρι για κάποιο χρονικό διάστημα προσφέροντας εθελοντική εργασία.
Ανεξαρτήτως της θρησκείας των ανθρώπων ο μεγαλομάρτυς Άγιος Γεώργιος εκχαίει τη χάρη του σε όλους όσους με πίστη προστρέχουν σ’ αυτόν.
Κατά την παράδοση το μοναστήρι χτίστηκε το 963 όταν αυτοκράτορας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) ήταν ο Νικηφόρος Φωκάς, η δε κεντρική θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου εδωρήθη στο μοναστήρι από τη γυναικεία μονή της Ειρήνης της Αθηναίας.
Το 1204 κατά την εισβολή των Σταυροφόρων το μοναστήρι θα ερημωθεί και για να αποτραπεί η βεβήλωση της εικόνας, οι μοναχοί θα την θάψουν σε μιαν κρύπτη.
Μετά από αιώνες ο Άγιος θα οδηγήσει με θαυματουργικό τρόπο κάποιο βοσκό, ο οποίος θα ανασκάψει και θα βρει την εικόνα ακέραιη και με πολλά αναθήματα.
Η παράδοση λέει ότι ο πιστός βοσκός είδε στο όνειρό του τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος του αποκάλυψε ότι η εικόνα είναι εκεί, όπου θα ακούσει να χτυπούν τα κουδούνια.
Έτσι κι έγινε.
Ο βοσκός ανέβηκε στο βουνό και έσκαψε για να βρει την εικόνα στο σημείο που άκουγε τα κουδούνια.
Μάλιστα, έκτοτε, δίνονται στους προσκυνητές που φθάνουν στη μονή κουδουνάκια ως ευλογία.
Η μονή θα επανιδρυθεί.
Οι πηγές είναι συγκεχυμένες όμως οι ιστορικοί τοποθετούν την επανίδρυση της το 17ο ή 18οαιώνα.
Έκτοτε η μονή λειτουργεί συνεχώς.
Τα σημερινά της κτήρια κατασκευάστηκαν το 1906, οπότε και έγινε ριζική ανακαίνιση της μονής.
