Στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994 ήταν μια μεγάλη Κολομβία με «pibe» Valderrama, Asprilla, Rincòn και πίσω έναν ηγέτη, τον Andrès Escobar.
Αφού τον είδε εναντίον της Μίλαν στο Διηπειρωτικό Κύπελλο, ο Αρίγκο Σάκι είπε...
 "Θα τον έπαιρνα αύριο αν μπορούσα".
Ο Higuita πρέπει να είναι στο τέρμα, αλλά έχει ένα σημαντικό εμπόδιο, είναι στη φυλακή, στην θέση του είναι ο Κόρδοβα...
Μπροστά σε μια τέτοια ομάδα, πολλοί Κολομβιανοί στοιχηματίζουν ότι η χώρα τους θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Πελέ επισημαίνει τη νίκη των «Καφετέρος», μόνο που η πρόβλεψη του «Ο Ρέι» μοιάζει σχεδόν πάντα με το «φιλί του θανάτου».
Μάλιστα, η Κολομβία δεν περνάει τον όμιλο και στον καθοριστικό αγώνα με τις ΗΠΑ ο Εσκομπάρ ''σφραγγίζει'' το ματς με αυτογκόλ.
Στο τέλος του παιχνιδιού θα πει...
 "Είμαι ο πιο απογοητευμένος από όλους, αλλά η Κολομβία θα ζήσει και η ζωή συνεχίζεται".
Άλλο να το λες, άλλο να το σκέφτεσαι...
Πίσω στο σπίτι, ο Εσκομπάρ ήταν πάντα σε κακή διάθεση και με πολυ άγχος.
Ένα βράδυ, θα προσπαθήσει να μην σκέφτεται το ποδόσφαιρο.
Ο Andrés πηγαίνει σε μια ντίσκο στο Μεντεγίν, μια πόλη που έχει μείνει πλέον ορφανή από τον άλλον Εσκομπάρ, τον «El Patron» και βρίσκει μια ομάδα εμπόρων ναρκωτικών, τους Gallon Henao, που πιστεύουν ότι είναι οι νέοι κύριοι της πόλης.
Η ομάδα τον αναγνωρίζει και αρχίζει να τον κοροϊδεύει και να τον προσβάλλει.
Η κατάσταση ξεφεύγει, ο Εσκομπάρ βγαίνει έξω, αλλά τους βρίσκει όλους στο πάρκινγκ.
Οι προσβολές ξαναρχίζουν και κάποιος του θυμίζει πώς στην Κολομβία έκανε τους πάντες να χάσουν πολλά λεφτά.
Ο Αντρές προσπαθεί να φύγει αλλά ένας από αυτούς τον πυροβολεί επανειλημμένα και τον σκοτώνει».
Ήταν στις 2 Ιουλίου 1994 και ο αριθμός 2 της Κολομβίας ''εφυγε'' με παράλογο τρόπο.
----------------------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα ανώνυμο φαξ έφτασε στο ξενοδοχείο των ανδρών του Maturana πριν την έναρξη του Μουντιάλ, στο οποίο κάποιοι διέταξαν να μην παίξει ο Gabriel Gómez.
Αυτό το φαξ δεν προμήνυε διαφωνία, αλλά προανήγγειλε θάνατο, η προειδοποίηση συνδέθηκε με μια σαφή και λεπτομερή απειλή.
Αν έπαιζε, το σπίτι του και του προπονητή θα είχε ανατιναχθεί.
Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε πια ποδόσφαιρο, δεν υπήρχε παρελθόν και το μέλλον της Κολομβίας ήταν νεκρό.
Εκείνες τις στιγμές, με τον Γκόμεζ να επιστρέφει κατεστραμμένος σε μια χώρα όπου κυριαρχούσαν οι Νάρκος, άρχιζε την αντίστροφη μέτρηση που έφερε τον Αντρές Εσκομπάρ αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον θάνατο.
Η ήττα από τη Ρουμανία εξέπληξε τους ποδοσφαιρόφιλους, η ομάδα του Ματουράνα στα προκριματικά τρέλανε τους πάντες.
Οι Valderrama, Valencia, Faustino Asprilla και Freddy Rincón, ήταν μια τρελή και ταλαντούχα αναρχική και μουσική ομάδα.
Αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτασε μια ομάδα διχασμένη από τις πιέσεις ενός καταραμένου περίπλοκου έθνους που έφερε τους Los Cafeteros σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα όχι ως φαβορί αλλά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, με την αύρα της απειλής και του θανάτου που συνόδευε αυτή την ομάδα από την αρχή, να μην μπορεί να παίξει.
Στο 34ο λεπτό του δεύτερου αγώνα του ομίλου, εκείνου με τους γηπεδούχους των Ηνωμένων Πολιτείών, ο αρχηγός της άμυνας της Κολομβίας, Αντρές Εσκομπάρ, σε μια σχετικά ακίνδυνη σέντρα από τα αριστερά, προσπαθώντας να ανακόψει την τροχιά της μπάλας, επενέβη και δυστυχώς αυτή καταλήγει στα δίχτυα.
Η μπάλα κύλησε στο βάθος των διχτύων και εκείνη τη στιγμή το μέλλον της ομάδας του Ματουράνα και του Αντρές άρχισε να διαμορφώνεται.
Οι Κολομβιανοί έφτιαξαν βαλίτσες, αποκλείστηκαν μαθηματικά παρά τη μετέπειτα νίκη με την Ελβετία.
Η επιστροφή στο σπίτι ήταν ένα είδος μυθιστορήματος, ένα χρονικό ενός προειπωμένου θανάτου, επαναπροσαρμοσμένο σε αυτήν την ιστορία του αυτογκόλ και της απογοήτευσης, της ήττας και του νοτιοαμερικανικού δράματος.
Πάρα πολλά χαμένα στοιχήματα, πάρα πολλές ανεκπλήρωτες προσδοκίες, πάρα πολύς θυμός, κάποιος θα το είχε πληρώσει, όλοι το ήξεραν, το πότε και το πού έλειπαν, όχι το γιατί.. και το ποιος, φαινόταν να είναι πολύ φανερό, όπως σε μυθιστόρημα.
Οι απαντήσεις ήρθαν όλες μαζί σε μια καυτή και καταραμένη νύχτα, αυτή της 2ας Ιουλίου. Έντεκα μέρες μετά...
Κάποιοι ποδοσφαιριστές είχαν τη συνοδεία, άλλοι την απέρριψαν περήφανα.
Ανάμεσά τους ήταν και ο Andrès.
Ένας ντόπιος απο το Μεντεγίν, που εμφανίζεται με το περήφανο βλέμμα κάποιου που δεν είχε τίποτα να χάσει και με θάρρος παρουσιάζεται στους ανθρώπους του, στους δικούς του ανθρώπους.
Πάντα με το κεφάλι ψηλά Andrè, όπως τότε που οδηγούσε την γραμμή της άμυνας, σκληρός και με άσπιλη συνείδηση.
Μια προσβολή, δύο, τρεις.
Και η περήφανη ψυχή του αγοριού από το Μεντεγίν βγήκε με δύναμη, επαναστάτησε ενάντια στις προσβολές του λαού του, της πόλης του.
«Hijo de puta» ειπώθηκαν τρεις λέξεις και η ζωή του τελειώνει εκεί, γεμάτη σφαίρες. Στοιχήματα ή απλός καβγάς έξω από κλαμπ, δεν είχε σημασία τότε και δεν έχει σημασία σήμερα.
Η Κολομβία τον υποδέχτηκε σαν ήρωα τον Andrès, το Medellin έκλαψε με ατελείωτα δάκρυα μεταφέροντας τις τύψεις που δεν μπόρεσε να προστατεύσει έναν από τους καλύτερους γιους του...