Ο John Spatharas, δημιούργησε το παρακάτω αφιέρωμα-σκίτσο ζωγραφιά, που έκανε για τον μπασκετικό Άρη!

Το οποίο συνοδεύει με κάποια λόγια.

Προς τιμήν των μεγάλων μορφών του ελληνικού μπάσκετ αλλά κ με έμφαση στους παίκτες που έζησαν στη σκιά τους και η προσφορά τους αναγνωρίστηκε μερικώς μετέπειτα.

” Ήρθε η ώρα λοιπόν να σχεδιάσω κάτι και για τον μπασκετικό ΑΡΗ.

Η απόφαση ήταν εύκολη για το τι θα ζωγράφιζα μια και ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με τον Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ που τρέλανε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο.

Το κατάμεστο παλέ και οι δύο παίκτες σημαίες του Άρη και του ελληνικού μπάσκετ και αθλητισμού ήταν οι στάνταρ φιγούρες που θα πρωταγωνιστούσαν στο σκίτσο μου.Θεώρησα σωστό να προσθέσω όμως και μια ακόμα.

Έναν παίκτη που εκτός του “Γκάνγκστερ” και του “Δράκου” που μαγευαν τους πάντες και έγιναν ο εφιάλτης του κάθε αντιπάλου. Που μιμούνταν όλα τα παιδιά παίζοντας μπάσκετ, ξεκινώντας ένα μπάσιμο η σουτάροντας ένα τρίποντο φωνάζοντας Γκάλης ή Γιαννάκης.Έναν παίκτη που δεν θα μπει στο Hall of Fame. Έναν ρολίστα.

Έναν ταπεινό γίγαντα για την βρώμικη δουλειά. Των ειδικών αμυντικών αποστολών.

Τον παίκτη που έζησε την αυτοκρατορία και την παρακμή.

Που στην μετά Γκάλη-Γιαννάκη εποχή και των οικονομικών προβλημάτων που το μέλλον του ΆΡΗ δεν φάνταζε τόσο αισιόδοξο και λαμπρό και ο Αρειανός έπρεπε να δεχτεί την νέα πραγματικότητα.

Θυμάμαι πάντα εκείνη την στιγμή, νεαρός στην κερκίδα που έμπαινε μέσα ο Βασίλης Λυπηρίδης,κουβαλώντας στην πλάτη μια ντουζίνα τίτλους και το όνομα του γινόταν σύνθημα στα χείλη των οπαδών παίρνοντας την αναγνώριση και το παράσημο που του άξιζε και του χρωστούσαμε, σκορπώντας περηφάνια και συγκίνηση και θυμίζοντας σε όλους το DNA του παντοτινού αυτοκράτορα που πρέπει να συνεχίζει να μάχεται έχοντας στο πλευρό του τον πιο εκπληκτικό μπασκετικό λαό που ήταν έτοιμος να το αποδείξει και ΣΤΑ ΔΎΣΚΟΛΑ τότε και πάντα!!

Αυτός είναι ο ΑΡΗΣ!.. Whatever it takes!!