Ξέρετε τι πραγματικά μας λείπει…
Η στιγμή όπου αυτός που είχε την μπάλα αποφάσιζε, ποιός θα παίξει και ποιός όχι.
Λείπουν τα σακάκια, οι πέτρες, οι καρέκλες που χρησιμοποιούσαμε ως δοκάρια.
Η επιλογή του τελευταίου που συνήθως δεν τον ήθελε κανένας.
Η μπάλα η οποία ήταν γεμάτη αγκάθια, είτε την ψάχναμε κάτω από τα αυτοκίνητα, είτε στον κήπο και στο μπαλκόνι του γείτονα.
Παιχνίδι χωρίς όρια,το οποίο τελείωνε μόνο οταν έπεφτε το σκοτάδι. Χωρίς να αισθάνεται κανείς κουρασμένος, παιζαμε μέχρι τελικής πτώσεως και η καρδιά μας ήταν γεμάτη χαρά.
Μας λείπει η αντιπαλότητα με παιδιά από άλλα χωρια ή αλλες γειτονιές. Σκόνη, γόνατα και αγκώνες μέσα στα αίματα.
Η ερώτηση,ποιος κερδίζει??
Την οποία την έκανε κάποιος που ερχόταν αργοπορημένος. Λείπουν τα απογεύματα του καλοκαιριού, όταν με τα ποδήλατα παίρναμε σβάρνα τα σπίτια για να φωνάξουμε τους φίλους μας να βγουν να παίξουν.
Οι φίλοι μας, αυτοί που στην πορεία χάθηκαν στο δρόμο και εκείνους που η μοίρα τους έστειλε σε άλλα μέρη πολύ σύντομα. Ως παιδιά ήμασταν ονειροπόλοι που τρέχαμε πίσω από μια καταξεσκισμένη μπάλα, ψάχνοντας για ευτυχία.
