«Δεν σκεφτόμουν πάντα να γίνω προπονητής, μέχρι που μια μέρα στην Milan, ο Sacchi μου είπε…

”Όταν σταματήσεις να παίζεις θα ήθελα να είσαι βοηθός μου”.

Στο επάγγελμά μας είναι θεμελιώδες να είσαι στην καλύτερη δυνατή θέση με τους παίκτες σου, μερικές φορές τους ρωτάω πως νιώθουν, μου λένε «ποδοσφαιριστές», τους λέω όχι, είστε άνθρωποι που παίζουν ποδόσφαιρο.

Για να είσαι προπονητής πρέπει πρώτα να είσαι ηγέτης και ένας ηγέτης πρέπει να έχει την ικανότητα να ακούει αυτούς που συνεργάζονται μαζί του, είναι πολύ πιο σημαντικό να πείσεις παρά να επιβάλεις.

Δεν είναι αλήθεια ότι είμαι πάντα ήρεμος, σπάνια θυμώνω αλλά όταν το κάνω τρελαίνομαι. Ένα άλογο έχει δύο τρόπους να πηδήξει, με μαστίγιο ή με καρότο, αλλά πηδά με κάθε τρόπο, αν το χτυπήσεις με το μαστίγιο μπορεί να σε κλωτσήσει από πίσω, ενώ αν του δώσεις το καρότο μπορεί να σε βοηθήσει.

Τρεις ή τέσσερις ώρες πριν από έναν αγώνα αρχίζεις πάντα να ιδρώνεις, ο καρδιακός σου ρυθμός αυξάνεται και έρχονται αρνητικές σκέψεις.

Είναι φυσιολογικό, αυτή είναι η μοναξιά ενός προπονητή, είναι κάτι ατομικό και δεν μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν.

Η ήττα είναι μια στιγμή θλίψης, αλλά και μια ευκαιρία να βελτιώσεις τα πράγματα, να προσπαθήσεις να ξανασηκωθείς, όπως στην ζωή.

Προσωπικά, βλέπω τον εαυτό μου ως προπονητή, θα συνεχίσω μέχρι να σβήσει το πάθος μου για το ποδόσφαιρο».

Κάρλο Αντσελότι