«Δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις με τον Tzακερόνι, αλλά είχα τα μεγαλύτερα προβλήματα με τον Μάρκο Μπράνκα, τον τεχνικό διευθυντή.
Κάποιος που ποτέ δεν κατάλαβα πώς θα μπορούσε να δουλέψει στο ποδόσφαιρο.
Πραγματικά δεν μου άρεσε, είχε λάθος στάση, ήταν ο ανώτερος χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Με απλά λόγια, βάραινε πολύ τις μπάλες μου.
Εκείνες τις μέρες, έγραφα διάφορες ατάκες στον μαυριπίνακα.
Το έκανα και με τον Κούπερ και κανείς δεν παραπονέθηκε...
Υπήρχε μια ωραία ατμόσφαιρα συγκεκριμένα που μου άρεσε.
Μου άρεσε να προσθέτω στο πρόγραμμα του μαυροπίνακα (μεσημεριανό γεύμα, ξεκούραση, τεχνική συνάντηση) προσωπικές σκέψεις όπως «παραιτούνται στελέχη», «κάνεις τον κόσμο να γελάει» «κλέβεις λεφτά» «βάλε κουκούλα»...
Κάναμε πλάκα, όλοι γέλασαν λίγο, ακόμα κι αν κατά βάθος η πρόθεσή μου ήταν επίσης να πειράξω μια διοίκηση που σίγουρα δεν ήταν από τις πιο οργανωμένες.
Όλοι ήξεραν ότι έγραφα εγώ και κανείς δεν προσβλήθηκε ποτέ.
Μέχρι το ταξίδι στο Κίεβο το 2003.
Με νίκη περνάμε τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, αν πάρουμε ισοπαλία πάμε στο Ουέφα, αν χάσουμε, όλοι πάνε σπίτι τους για να διαλογιστούν την ζωή και το σύμπαν.
Φτάνουμε στην Ουκρανία και στον έλεγχο διαβατηρίων, μια μακρά και νευρική διαδικασία, βρισκόμαστε στη γραμμή με τους δημοσιογράφους.
Στο ξενοδοχείο οργίζομαι και στον συνηθισμένο μαυροπίνακα γράφω...
 "Ποτέ δεν έχω δει μια ομάδα να βρίσκεται στην ουρά πίσω από τους δημοσιογράφους την παραμονή ενός τόσο σημαντικού αγώνα.
Παρακαλώ παραιτηθείτε".
Το επόμενο βράδυ παίζουμε.
Μετά το δείπνο, 5 ή 6 από εμάς παραμένουμε στο τραπέζι, πολύ σκατ... όλοι.
Και εκείνη τη στιγμή ο Μπράνκα φτάνει σοβαρός.
«Ήθελα να μάθω ένα πράγμα, ποιος έγραψε αυτά τα πράγματα στον πίνακα;».
Ακόμα και οι τοίχοι ήξεραν ότι τα έγραφα εγώ.
Σηκώνω το χέρι μου «Ήμουν εγώ».
Και λέει... «Προτιμώ να σταματήσεις».
«Το κάνω χρόνια» απαντώ.
Τελειώνει εκεί.
Καταλαβαίνω όμως ότι κάτι ετοιμάζεται.

Δύο μέρες αργότερα ο Τζακερόνι με πήρε τηλέφωνο απο το γραφείο του και μου είπε...
"Μπόμπο, μερικά πράγματα έχουν αλλάξει. Ας φτιάξουμε νέους κανόνες".
«Λοιπόν κύριε συμφωνώ».
"Μπόμπο την Κυριακή στη Μπολόνια δεν θα σε αφήσω να παίξεις".
«Είναι για τον μαυροπίνακα;
"Ναί".
"Μα τι είναι; Πες μου  και θα σταματήσω. Εντάξει, για μένα είναι παράλογο αλλά κάνε ότι θέλεις"...
Στη Μπολόνια, δεκαπέντε λεπτά από το τέλος κανω ζέσταμα και μπαίνω...
Ο αγώνας τελειώνει και πηγαίνω κατευθείαν στα αποδυτήρια.
Μπαίνω και το πρώτο άτομο που βλέπω είναι ο Μπράνκα.
Δεν βλέπω άλλο και τον βρίζω, τον πιάνω από τη γραβάτα.
 Ευτυχώς ο Cotti, ο φυσιοθεραπευτής, γνωρίζοντάς με καλά, με είχε ακολουθήσει.
Πηδά στους ώμους μου και προσπαθεί να με σταματήσει.
Εν τω μεταξύ έρχεται η υπόλοιπη ομάδα, με μπλοκάρουν, τελείωσαν όλα.
Ο Μπράνκα φεύγει από τα αποδυτήρια και πάω να κάνω ένα ντους.
Περνούν μερικές εβδομάδες και παίζουμε για το Coppa Italia στο Ούντινε.
Είμαι εκτός δράσης, αλλά ο Τζακερόνι με καλεί ούτως ή άλλως.
Το κάνει επίτηδες φυσικά...
Φωνάζω τον Μπράνκα...
 "Θα μείνω εδώ για να συνεχίσω την θεραπεία, αν πάω στο Ούντινε θα χάσω δύο μέρες δουλειά.
Πες το στον προπονητή".
Και τελειώνω την επικοινωνία.
Μετά από λίγες μέρες ο διευθυντής της ομάδας μου δίνει ένα χαρτί και μου λέει...
 "Υπογράψτε εδώ".
Είναι πρόστιμο δέκα χιλιάδων ευρώ, που έστειλε ο Μπράνκα».
Το σκίζω και γελάω...
«Στείλτε ένα μήνυμα στον Μπράνκα, ότι μπορεί να βάλει το πρόστιμο στον κωλ.. του».