Αν και ήταν σε μεγάλο βαθμό κατοικημένο από σκλάβους και εγκληματίες, οι ελεύθεροι άνδρες-συμπεριλαμβανομένων μερικών πατρικιών της ανώτερης τάξης-εισήλθαν οικειοθελώς σε σχολεία μονομάχων.
Οι μονομάχοι πολεμούσαν μερικές φορές το χρόνο και περνούσαν τον υπόλοιπο χρόνο τους προπονούμενοι.
Όταν υπέγραψαν, οι επίδοξοι μονομάχοι ορκίστηκαν έναν ιερό όρκο (που ονομάζεται ιερό μονομάχος) ο οποίος τους υποχρεώνε να πεθάνουν με τιμή.
Επομένως, δεν ήταν κάτι που πρέπει να θεωρηθεί επιπόλαιο.
Αλλά από την άλλη πλευρά, οι μονομάχοι κέρδιζαν χρήματα κάθε φορά που πολεμούσαν και αν επιζούσαν των 3-5 ετών, κέρδιζαν την ελευθερία τους.
Η απειλή του θανάτου εξακολουθούσε να βρίσκεται σε κάθε μάχη.
Πιστεύεται ότι οι πρώτες μονομαχίες πραγματοποιήθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. ως μέρος των τελετών κηδείας πολεμιστών και πλούσιων ευγενών.
Οι σκλάβοι ή οι καταδικασμένοι κρατούμενοι θα πολεμούσαν μέχρι θανάτου ως φόρο τιμής στον νεκρό πατρίκιο.
Πιστεύεται ότι αυτή η επίδειξη γενναιότητας και μαχητικότητας προοριζόταν να αντικατοπτρίζει τις αρετές που είχε δείξει το άτομο στη ζωή του.
Στα υπόγεια του Κολοσσαίου…
Απο εκεί που ξεπετάγονταν οι μεγάλοι ”μονομάχοι” στα χρόνια της ρωμαικής αυτοκρατορίας.
Ο κόσμος διψούσε για αίμα και θέαμα και οι μονομάχοι ηταν ταγμένοι ώστε να δώσουν και την ζωή τους γι’αυτό.
Priscus & Verus
Η τελική τους μονομαχία έμεινε στην Ιστορία.
Η μάχη έλαβε χώρα κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. και έμελλε να είναι η πρώτη που δόθηκε ποτέ στο Κολοσσαίο.
Η πολύωρη μονομαχία δεν έβγαζε νικητή, με τις ικανότητες και των δύο να αποδεικνύονται πράγματι κολοσσιαίες.
Κάποια στιγμή λοιπόν χαμήλωσαν τα ξίφη τους, ως δείγμα σεβασμού του ενός προς τον άλλο, αρνούμενοι να παλέψουν άλλο.
Το πλήθος παραληρούσε από επευφημία και ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός απένειμε και στους δύο το πολυπόθητο rudis, το μικρό ξύλινο σπαθί που έπαιρναν τιμητικά κάποιοι μονομάχοι και σήμαινε την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση και ταυτόχρονα την ελευθερία τους.
Οι δύο μονομάχοι εγκατέλειψαν την αρένα πλάι-πλάι ως ελεύθεροι άνθρωποι.
