«Ο μπαμπάς μου δεν με πήγαινε ποτέ στις προπονήσεις γιατί έπρεπε να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ήταν κτίστης και μετά άνοιξε ένα μπαρ.

Η μητέρα μου ήταν καθαρίστρια και ήταν πάντα κοντά μου, δεν ήταν εύκολο να με πάρει από το σπίτι στο σχολείο, ετοίμαζε το μεσημεριανό μου, με στην προπόνηση και εγώ επέστρεφα σπίτι στις οχτώ.

Χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν εδώ τώρα.

Μου έμαθαν ότι χωρίς θυσίες, τίποτα δεν σου χρωστάει η ζωή, ότι πρέπει να κερδίσεις τα πάντα με τη δουλειά.

Σαν παιδί έπαιρνα το μίνι λεωφορείο για να πάω στην προπόνηση με τον Μάρκο Μπρεσιανίνι. Και μετά το σχολείο καθόμασταν και τρώγαμε ένα σάντουιτς.

Δεν ήθελα να μιμηθώ κανέναν.

Ήθελα απλώς να παίξω με τους φίλους μου στο δρόμο και η αλήθεια είναι ότι παίζαμε παντού.

Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο ήταν ένας αγώνας Μίλαν-Λιλ για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι γονείς μας, μας συνόδευσαν μαζί με τους φίλους μου.

Ήμασταν κοντά στο γρασίδι, όμορφες στιγμές».

Νταβίντε Καλάμπρια

Ολά ξεκίνησα απο τις Ακαδημίες.

Μετά η αργή ανάβαση.

Μια μέρα ένας άλλος μπακ του είπε ότι είναι καλός, λεγόταν Κλαούντιο Τζεντίλε, αυτός που ήταν ανάμεσα στον Τζοφ και τον Καμπρίνι.

Και μετά, αυτό το παιδί με την φανέλα της Μίλαν κερδίζει το Scudetto και πηγαίνει στην εθνική ομάδα.